ඇය අම්මා විය

Posted by දුමී

 

මම 2002 ඉඳලා ජීවත් වෙන්නේ ප්‍රාන්ත 7කින් හැදිලා තියෙන එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යයේ, ඩුබායි සහ ෂාජා කියන ප්‍රාන්ත වල. මිනිස්සු මෙහේ රස්සාවල් කරන්න එන්නේ ජීවිතයේ තියෙන දහසකුත් එකක් වූ අප්‍රමාණ සිහින සැබෑවක්ම කරගන්න. අරාබි තෙල් සල්ලි වලින් සහ සිහින සැබෑ කරගන්න මෙහේ එන මිනිසුන් විසින් නොනවත්වා හෙලන ලද, තවමත් හෙලමින් තිබෙන දහඩිය බිංදු, ලේ කඳුළු මත්තෙන්ම තමයි මේ අති සුපෝඛභෝගී නගර සහ දහසකුත් එකක් සිහින සාප්පු ගොඩ නැගිලා තියෙන්නේ. මේක කේතුමතුමතියක්, හැබැයි ඒ කේතුමතිය ඇතුලේ සිය දහස් ගණන් කඳුළු කතා ලියවිලා සහ තවමත් ලියවෙමින් තියෙනවා අපිට හිතාගන්නවත් බැරි විදිහට.

පවුල් පිටින් මෙහේ ඇවිත් රැකි රක්ෂා, ව්‍යාපාර අරඹමින් සිහින පස්සේ හැල්මේ දුවන සමහරු, ඒ අතොරක් නොපෙනෙන සිහින කැලෑවල් වල අතරමං වෙලා මංමුලා වෙනාවා. තමන්ගේ තරමට නොසරිලන තරමේ ණය මුදල් ලබාගෙන, පසුව ඒ ණය ගෙවා ගන්න නොහැකිව, හිරේ විළංගුවේ වැටෙන, ආර්ථික දුෂ්කරතා වලින් කරවටක් ගිලී, පවුල් පිටින් සිය දිවි හානි කර ගත්ත කතා ඕනෑ තරම් මෙහේ පළවන දිනපතා පුවත් පත්වල කාලෙන් කාලෙට දැක ගන්න පුලුවන්. මෑතකදී අසන්නට ලැබුණු පුවතක් නම් (වසරකට එකහමාරකට වගේ කාලයක් ඇතුලත ), තම ව්‍යාපාරය බංකලොත් වූ පියෙක්, තමන්ගේ බිරිඳ සහ දරු තිදෙනාවද හුස්ම හිර කර මරා දමා, නිවසේ විදුලි පංකාව එල්ලී සිය දිවි නසා ගත් පුවතක්. තට්ටු නිවාසවල දොර අගුල් වසාගෙන ජීවිත ගෙවන මිනිස්සු, අල්ලපු නිවාසයේ වෙන දේවල් දන්නේ නෑ. මේ සිද්ධියත් මිනිසුන් දැනගන්නේ සිද්ධිය වී සතියකට දෙකකට ඇවෑමෙන් ඒ නිවස අසලින් හමනා අධික දුර්ගන්ධය හේතුවෙන්, බලධාරීන් පැමිණ දොරවල් කඩා කරන ලද සෝදිසි කිරීමෙන්.

අපේ රටවල් වල වගේම අරාබි ජාතිකයනුත් මලගිය ආත්ම තදින් විශ්වාස කරනවා. අපි හොල්මන්, භූතයන් ප්‍රේතයන් හඳුනන මලගිය ආත්ම ඔවුන් හඳුන්වන්නේ "ජීන්" කියලා. අපේ රටවල් වල කරන ගුරුකම් වගේම ඔවුන් අතරත් මේ ජීන් ආත්ම පලවා හරින ගුරුකම් ඉතාමත් ප්‍රචලිතයි.

මේ අරාබි එමිරේටයේ මේ වගේ අත්භූත සිද්ධීන්, ස්ථාන විශාල ප්‍රමාණයක් තියෙනවා. ඒ අතර කිසිවෙකුටවත් පදිංචි විය නොහැකි රජමාලිගාවක්, කිසිම කෙනෙකුට ජීවත් විය නොහැකි අතහැර දමන ලද සම්පූර්ණ ගම්මානයක්, ඒ වගේම අත්භූත සිද්ධීන් නිසා සම්පූර්ණයෙන්ම අත හැර දමන ලද තට්ටු නිවාසයක් (මා සිටිනා නිවසට තරමක් ආසන්නයේ) පවතිනවා. මේ කතා එකින් එක, වෙලාවන් ලද සැනින් ලියා පල කරන්නම්.

මේ මම ලියන කතාවත් මීට අවුරුදු කීපයකට කලින් සිද්ධ වූ සත්‍යම කතාවක්. දැනට වසර කීපයකට කලින් සිද්ධ වූ ලෝක අර්ථික කඩා වැටීම සෑහෙන දෙනෙකුට මතක ඇති. ඒ 2009 අවුරුද්ද වගේ. මේ කාලයේදී එක්තරා ව්‍යාපාරයක් කරමින් ඉතාමත් සුපෝඛභෝගී ජීවිතයක් ගෙවූ ඊජිප්තු ජාතික පවුලක් ෂාජා නගරයේ ජීවත් උනා. ඔවුන් ජීවත් වූයේ තට්ටු නිවාසයක නොව, යමක් කමක් ඇත්තන් ජීවත් වන "විලා" නමින් හඳුන්වන ඉඩමක් සමග තට්ටු දෙක තුනකට සදා තිබුන සාමාන්‍යය මිලෙන් අධික නිවාසයකයි. මේ ආර්ථික අවපාතයත් සමග මේ පවුලෙ ව්‍යාපාරම මුලටම කඩා වැටෙනවා. දිනෙන් දින ඉහල යන ණය කන්දරාවත්, බැංකුවලින් ගත් ණය ගෙවා ගැනීමට නොහැකිව කොයි වෙලාවේ නීතිය විසින් යදම් දා කූඩු කරාවිදැයි ව්‍යාපාරයේ හිමිකරු අධික ආතතියකින් කල් ගෙවනු ලැබුවා. මේ ජීවන අභියෝග හමුවේ තව දුරටත් කල හැකි යමක් දෑස් පනාපිට නොපෙනුනු ඔහු ඊලඟ හෝරාවෙහිදී තීරණය කරන්නේ මුලු පවුලම සමග සිය දිවි නසා ගැනීමටයි. තම රූමත් බිරිඳත්, හත් හැවිරිදි දියණිය සහ වසරක්වත් වයස නොවූ පුංචි පුතා දෙසත් බලන ඔහු ඔවුන්ගේ දිවි තොර කරන්නේ කෙසේදැයි සිය දහස් වරක් අඳෝනා දෙන හදවතින් කල්පනා කරා. තම දෑතින් ඒ අපරාධය කල නොහැකි වූ ඔහු එකතරා දවසක එක් තීරණයක් ගන්නවා. ඔවුන් ජීවත් වූ විලා නමින් හඳුවන නිවසේ ගබඩා කාමරය තනා තිබුනේ බේස්මන්ට් නොහොත් පොලොව මට්ටමෙන් යටට සිටින්නටය. තම බිරිඳද දරු දෙදෙනාද ඔහු විසින් ඒ පොලොව යට කාමරය ගොස් ඇරලවන්නේ, ගෙයි සිටිනා මැසි මදුරුවන්, කැරපොත්තන් සඳහා කෘමි නාශක ඉසිනට ඇති බැවින් ඔවුන්ට පැයක් දෙකක් පමණ කාලයක් ඒ තුල සිටින ලෙස පවසමිනි. කෙලි දෙලෙන් තම මලනුවන් සමග සෙල්ලම් කරන දියණියත් පුතනුවනුත් හා තමන්ගේ ආදර බිරිඳ දෙසත් බලන ඔහු බූගත කාමරයෙන් පිටතට පැමින ඒ දොරේ දොර අගුල් දමනවා. ඉන් පසු ඔහු කරන්නේ කලින් සූදානම් කරගත් කඹයක්ද රැගෙන ගෙදර සාලයේ එල්ලී සියදිවි හානි කරගන්නටය. කීපවරක්ම තම දිවි තොරකරගැනීම උත්සා කලත් එසේ සිදු කිරීමට කිසියම් හේතුවකින් ඔහු අපොහොසත් වෙනවා. ඔහු ඉන්පසු කරන්නේ ගෙදර දොරවල් අගුලු දමා ගෙයින් නික්මී ඉබාගාතේ සිහි විකල් වූවෙකු මෙන් ඇවිද යාමයි.

බිරිඳගේ දෙමව්පියන් ජීවත් වන්නේද එමීර් රාජ්‍යයේමයි. සති කීපයකින් තම දියණියගෙන් කිසිම ඇමතුමක් නොලද ඇයගේ දෙමව්පියන් ඇයව සොයා එනවා. ගෙදර දොරවල් අගුල් දමා පවතින බවත්, ගෙදර සීනුව නාද නොවන බවත් (ඒ වන විට ව්‍යාපාරිකයා ගෙදර විදුලිය විසන්දි කර පවතිනවා ) දකින ඔවුන් නිවසින් නිකම යනවා. තම දියණියගේ පවුලට වූයේ කුමක්දැයි සිතා ගත නොහැකී වූ ඔවුන් සිතන්නේ, ආර්ථික ආඝාධයෙහි වැටෙන බහුතරයක් පිරිස් කරනා ලෙස, ඔවුනද හොර රහසේම රටෙන් පැන ගොස් ඇතැයි සිතා කිසිම බලධාරියෙක්ට ඔවුනගේ අතුරුදන් වීම සඟවා තබා ගැනීමට උත්සුක වෙනවා. 

ඉන්පසු ගතවන්නේ මාස තුනකට නොවැඩි කාලයක්. සුන්දර නොවන අරාබි වසන්තයේ දවසක (මේ කාලයේදී වැලි කැට පුපුරන රස්නයක්, ඇතැම් දිනවල සෙන්ටිග්‍රේඩ් අංශක පනහ ඉක්මවන උශ්ණත්වයක්, දවල්ද රැයෙහිද නොවෙනස්ව පවතිනවා ) කාන්තාවගේ දෙමව්පියන්ට දියණියගේ සැමියා හමුවන්නේ ප්‍රදේශයේ මාකට්ටුවක් තුලදියි. සිහි විකල් වූවෙකු මෙන් කොණ්ඩයද රැවුලද වවාගෙන අපිරිසිදු ඇඳුම් ඇඟලා සිටින ඔහු දකින කාන්තාවගේ දෙමව්පියන් ඔහුව තම නිවසට රැගෙන යනවා.

වචනයක්වත් කතා කිරීමට තරම් සිහියක් නොතිබූ ඔහුගෙන් ඔවුන් ප්‍රශ්න කරන්නේ තම දියණිය සහ දරුවන් කොහේ සිටීද යන්නය. මෙසේ දිනක් දෙකක් ගතවන තැන, එක්තරා දිනක ඔහු සිහි එළෝ ගන්නවා. මහා හඬින් අඬමින්, දෙදණින් වැටෙමින් ඔහු පවසන්නේ තමා විසින් සිය දරු පවුල මරා දමන ලද බවය. ඔහු පවසනා දේ ගැන හිතාගැනීමටත් නොහැකි ඔවුන් මේ සිද්ධිය බලධාරීන් වෙත දැනුම් දෙනවා. ඉන්පසු සියලුම දෙනා යුහුසුළුව පැමිනෙන්නේ ඔවුන් වාසය කරනා ලද නිවස වෙතය. ඔවුන් දොර අගුල් කඩා දමා නිවසට ඇතුළු වෙනවා. නාස් පුඬු වලට නොදැරිය හැකි දුගදින් ඔවුන් සිතාගන්නේ විය යුතු සියල්ල ඒ වනවිටත් සිදුවී හමාර බවය. ඔවුන් ඉන්පසු බූගත කාමරයේ දොර විවර කරනවා.මල මිනී වලින් නික්මෙන දුර්ගන්ධය වඩ වඩාත් දැන් ඔවුනට දැනෙන්න ගන්නවා.

කිසිම එළියක් නොමැති කාමරයට විදුලි පන්දම් ආලෝකයක් එල්ලවන සැනින් ඔවුන් දක්කින්නේ කාමරයේ බිම වැතී තිබෙන, ඒ වනවිටත් කුණුවී ඕජස් ගලමින් තිබෙන මල සිරුරුය. ඒ අමගම යමක් ඉතා වේගයෙන් ගොස්, මුල්ලකට වදිනු චායාවක් මෙන් දකින් ඔවුන්, ඒ අසලට විදුලි පන්දම යොමු කරනවා. ඔවුනට ඔවුන්ගේ ඇස් අදහා ගත නොහැකි වනවා.

විදුලි පන්දම එළියෙන් ඔවුන් දකින්නේ කුමක්ද. අඳුරු මුල්ලේ ගුලිවී තවමත් ප්‍රාණය සහිතව සිටින අවුරුද්දක්වත් වයස නැති පවුලේ බාලම දරුවායි.කොණ්ඩය වැවී, අපිරිසිදු ඇඳුමෙන් සිටියත් ඔවුන් දකින්නේ ඔහු ඉතාමත් හොඳ සෞඛ්‍යය සම්පන්නව සිටිනා බවය. ඒ වනවිටත් කාන්තාව සහ වැඩිමල් දියණිය මිය ගොස් මාස කීපයක් ගත වී ඇති බව ඔවුනට වැටහී යන්නේ සිරුරු දිරාපත් වී ඇති ආකරය අනුවය. වහාම වෛද්‍යය ප්‍රතිකාර සඳහා දරුවා රැගෙන යන ඔවුන් සොයා ගන්නේ, දරුවා කිසිම පෝෂණ ඌනතාවයකින් නොපෙලෙන බවයි. කෑමට බීමට වතුර පොදක්වත් නොමැතිව තම මව සහ සහෝදරිය මරු වැලඳගන්නා විට අවුරුද්දක්වත් නැති මේ කුඩා දරුවා මේ ලෙස ජීවිතය බේරාගෙන ඇත්තේ කෙසේද ? ඔවුන්ට නැගෙන විසඳා ගත නොහැකි ප්‍රහේලිකාව එයයි.

තවමත් හරි හැටි වචන හැසිරිය නොහැකි ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න කෙරෙන්නේ ඔහු ජීවත් වූයේ කෙසේද යන්නය. කුඩා දරුවා ඔහුට හැකි පරිදි ලබා දෙන ලද තොරතුරු වලින් ඔවුන් මවිතයෙන් වික්ශිප්ත වෙනවා.

කුඩා දරුවා පවසන ලද තොරතුරු අනුව, සිය මව ඔහුට නිරතුරුවම පැමින මවුකිරි පොවා තිබෙනවා.....තමන් මියගියත්, නොමියෙන මවු සෙනෙහස තම දරුවා මියදෙන්න නොදී ඒ කුඩා පුතුගේ ජීවිතය ඒ විදිහට බේරාගත්තේ කෙසේදැයි අදටත් නොවිසඳී ඇති ප්‍රහේලිකාවක්.

කොරෝනා කතන්දර සහ සෙක්ස්

Posted by දුමී

මේ කොරෝනා කාලේ ලොක් ඩවුන් නිසා මුලු පවුලම ඉතින් ගෙදර. පොඩි උන්ට ඔන්ලයින් ඉස්කෝලේ, මම ගෙදර ඉඳන් වැඩ. හාමිනේ ඉතින් උදේ පාන්දර කොල්ලවයි පොඩි කෙල්ලවයි ඇහරවලා, මොනා හරි දඩි බිඩියේ හදලා ඉවර වෙලා පොඩි කෙල්ලත් එක්ක ඔන්ලයින් ක්ලාස් එකට වාඩි වෙන්න ඕනේ. නැත්නම් අර අපි පොඩි කාලේ ඉස්කෝලේ යනවයි කියලා කැලේ පැන්නා වගේ මුන් කරන්නේ, හාමිනේ පොඩ්ඩක් එහාට මෙහාට වෙනකන් ඉඳලා ක්ලාස් එක පැත්තක තියෙද්දි පොඩි උන් දෙතුන් දෙනා වෙන වෙනම පොඩි පොඩි චැට් වලට සෙට් වෙලා නෙට්ලික්ස් වීඩියෝ, යූ ටියුබ් වීඩියො බලන එක නැත්නම් ඔන්ලයින් ගේම් ගහන එක.....අනේ ඉතින් හාමිනේ තමයි පොඩි එකාගේ ක්ලාස් එකට ඇටෙන්ඩ් වෙලා පාඩම් වැඩ කරන්නෙයි, හෝම් වර්ක් ටික කරලා දාන්නෙයි.

ඉතින් ඔය පාඩම් ටික ඉවර වෙලා, ටීචර් අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර ලියලා, හෝම්වර්ක් ටික කරලා ඉවර උනාම හාමිනේට මහන්සියි. ඉතින් ඔන්න පොඩ්ඩක් ෆෝන් එක කොට කොට ඉන්නවා, නැත්නම් කලින් දවසේ ලංකාවේ හැම චැනල් එකකම ගිය ටෙලි ඩ්‍රාම ටික එකක් පස්සේ එකක් බලනවා.......ඔන්න ඔය අතරේ ගෙදර ලෑන්ඩ් ලයින් එකෙන් කෝල් එකක් එනවා.......ඉතින් ඒ එන කාත් එක්ක හරි අරකයි, මේකයි, කොරෝනා ගැනයි, ගෙදර උයන පිහින ඒවා ගැනයි, ගේ ඇතුලටම වෙලා ඉන්න වෙලා තියෙන එකයි වගේ මෙකී නොකී කාරනා ගොඩාක් ගැන පැය ගාණක් කතා කරලා ඉවර වෙලා ෆෝන් එක තිබ්බා........ඊට පස්සේ හාමිනේ බර කල්පනාවක.......මම ඉතින් නිකමට ඇහුවා

හාමිනේ, මොකෝ අවුල......?" කියලා

නෑ නෑ මුකුත් නෑ...." 

මම නොදන්නවයෑ හාමිනේලගේ හැටි......මුකුත් නෑ කියලා කියන්නේ නැති දෙයක් නෑ කියන එක.......ඉතින් මමත් ගණන් උස්සවන්න යන්නේ නැතිව කට පියාගෙන මගේ ඔෆිස් එකේ වැඩ ටික කරගෙන ඉන්නකොට හාමිනේ කියනවා.....

"මේ.......! මම මේ කල්පනා කලේ මම ඒ කාත් එක්කද කතා කලේ කියලා........"

අනේ අම්මේ, පැයක් එකහමාරක් කතා කරලා ඉවරවෙනකොට, කාත් එක්කද කතා කලේ කියන එකත් අමතක වෙලා......

මමත් ඉතින් අනේ අපොයි කියලා හිතලා කිව්වා.....ඉතින් ඔය ෆෝන් එකේ කෝලර් ලිස්ට් එකට ගිහින් ආපහු ඩයල් කරලා බලන්නකෝ කියලා.......

ඔන්න අපේ හාමිනෙත් ඉතින් එහෙම කරලා රී ඩයල් ගහලා ආපහු කෝල් එකක් ගත්තා........

"හලෝ......ආනේ.....මේ ඔයානේ......."

ඔන්න බොලේ එහෙම ගත්ත කෝල් එක ඉවර උනේ තවත් පැය එකහමාරකට පස්සේ.........

(මෙහේ ලෑන්ඩ් ලයින් ටු ලෑන්ඩ් ලයින් කෝල් ෆ්‍රී නිසා අවුලක් නෑ......)

ලංකාවේ මාසයක් දෙකක් ලොක් ඩවුන් කරලා කර්ෆිව් දාලා තිබ්බ නිසා ඉතින් ඔය ගෑණු උදවියට තමයි ලොකුම පාඩුව වෙලා තිබුනේ. ඇයි ඉතින් වෙනදට සතියකට සැරයක් දෙසැරයක් ගිහින් කොණ්ඩේ ට්‍රිම් කරලා, නියපොතු පාට කරලා, පොලිෂ් කරලා, ෆේෂල්ද අරවද මේවද කරලා ෆුල් කික් එකේ තියාගෙන ඉන්න ශරීර කූඩුව අපායට කැලැන්ඩර් ගහන්න පුලුවන් වෙන සයිස් එකට වෙනස් වෙලා ඒ වෙනකොට....... කොහොමෙන් කොහොම හරි ඔය අතරේ ඔන්න එක දවසක් නිවේධනයක් ආවා සැලෝන් වලට නිරෝධායනය නීති පවත්වා ගනිමින් සේවය සපයන්න පුලුවන් කියලා......ඔන්න ඉතින් අපි දන්න අඳුනන යාලුවෙක් හනි හනිකට කෝල් එකක් ගත්තලු.....

"හලෝ.... හලෝ....මට හදිස්සි අපොයින්ට්මන්ට් එකක් දාලා දෙන්න පුලුවන්ද....?" අපේ යාළුවා ඇමතුම ගත්තලු

"හලෝ......හදිස්සි ඇමතුම් සේවය.....පුලුවන් මැඩම්.....!"

"අනේ....ඔයගොල්ලෝ ඉමර්ජන්සි සර්විස් එකකුත් පටන් ගත්තද....? හරි ෂෝක්.....මටත් මේ හරිම හදිස්සියි........"

"හරි නෝනා....ඇඩ්‍රස් එක කියන්න...අපි ඉක්මනටම එන්නම්....."

"අනේ ඔයගොල්ලෝ ගෙදරටම එනවද.....හරි ෂෝක්නේ.......ඒත් කරදර වෙන්න එපා.....මට ඔතනට එන්න පුලුවන්......."

"නෑ මැඩම් එහෙම කරදරයක් නෑ....ඉක්මනටම එඩ්‍රස් එක කියන්න........"

"අයියෝ....නෑ අනේ.....මම ඔතනට එන්නම්.....කියන්නකෝ ඉතින් කීයටද මම එන්න ඕනේ........"

"මැඩම් මේ ඉමර්ජන්සි සර්විස් එක........"

"ඔව් ඔව්....මටත් මේ හදිස්සියක් තමයි.......කොණ්ඩේ පොඩ්ඩක් ට්‍රිම් කරලා, ෆේෂල් එකක් දාලා මෙනිකියෝ පෙඩිකියෝ එකක් කරගන්න ඕනේ....."

"මැඩම්......මේ සැලුන් එකක් නෙමෙයි...... මේ  xxxxx ප්‍රයිවට් හොස්පිටල් එකේ ඇම්බියුලන්ස් සර්විස් එක.....අපි හිතුවේ කාට හරි කොරෝනා හැදිලා කියලා......."

"දඩස්......."

කොහොමින් කොහොම හරි, අපේ යාලුවා සැලෝන් එකක් හොයාගෙන අපොයින්ට්මන්ට් එකක් දාලා වැඩේ කරගෙන. ඊට පස්සේ මෙයා ගෙදර ඇවිල්ලා. ගෙදර ගේට්ටුව අරිනකොට ගෙදර බල්ලා මෙයාට හිටු කියලා බුරනවලු...........ඇතුලට එන්න දෙන්නෙම නෑල්ලු........ඔන්න ඉතින් ඔය සද්දේ ඇහිච්ච මෙයාගේ හස්බන්ඩ් ඇවිත් බැලුවලු මේ කොරෝනා සීන් අස්සේ මොකාද ගෙට රිංගන්න එන්නේ කියලා බලන්න......බලනකොට කෑල්ලක් ඉන්නවලු ගේට්ටුව ගාව.......පොඩ්ඩක් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා, බල්ලව පැත්තකට ඇදලා දැම්මලු..........

"බල්ලට විතරක් නෙමෙයි ඕයි...., මටත් අඳුර ගන්න බැරි උනානේ තමුසෙව........." කියලා ගෑනිව ගෙට ගත්තලු........


කොරෝනා කොරෝනා කිය කියා අපි සෙට් නොවී ඉන්නවද ? පහුගිය දොහේ සූම් වලින් සෙට් වෙලා අපි යාලුවෝ ටික දෙනෙක් පොඩි ඩ්‍රින්ක් එකකට සෙට් උනා......ඔහොම පැයක් දෙකක් යනකොට කට්ටියට ටිකක් වැදීගෙන එනකොට එකෙක් කියනවා....

"ඕයි.... දීග ගාමිණි පිස්සෙක් ඕයි.....!"

"ඒ මොකද ? මොකාද දීග ගාමිනී.......?"

"නෑ අර උන්මාද චිත්‍රාව උස්සගෙන ගිය එකා......."

"ඒ මොකද බන්......."

"අර එක්ටැම් ගේක දාලා කොරන්ටීන් කර කර තිබ්බ උන්මාද චිත්‍රව උස්සගෙන පැනපු එකා.......බලහන්, ෂුවර් එකටම චිත්‍රාව තියන්න ඇත්තේ කොරන්ටීන් එකක.....බරපතල ලෙඩක් තිබිච්ච හින්දා......අර බූරු දීග ගාමිණියා ගිහින් ඒකිව උස්සගෙන පැනලා මුලු සමාජෙම කොච්චර ලොකු අනතුරකද දැම්මේ.....?"

බිබී හිටපු ටිකත් ඉස්පොල්ලේ ගියා......!

පලි:කොරෝනා කතා දෙක තුනක් කිව්වට සෙක්ස් ගැන කියන්න දෙයක් නෑ......දීග ගාමිණියි උන්මාද චිත්‍රයි සෙක්ස් කරන්න ඇති. ඒත් වැඩි විස්තර දන්නෙ නැති නිසා ලියන්න විදිහක් නෑ........!!!

සුනිමල් සහ සඳමාලි

Posted by දුමී


සුනිමල් සහ සඳමාලි හැදී වැඩුනේ අති සුන්දර වූ කඳු වළල්ලකින් වට වූ, ගමේ එක් කොණක සිට අනිත් කොන දක්වා විහිදී ගිය නිල්වන් කුඹුරු යායක්ද තිබූ අතිශයින්ම සුන්දර ගම්මානයකය. කඳු වළල්ල අතරින් කඩා හැලී ගම මැද්දෙන් මුළු කුඹුරු යායම සරු සාර කරමින් ගලා ගිය අතිශයින්ම මණරම් දොළ පාරකින්ද ඒ ගම්මානය සුන්දර වී තිබුනි. පාරම්පරික ගොවියන් වූ ගම් වාසීන් කුඹුරු ගොවිතැනින්ද, කුරුඳු වගාවෙන් සහ ඇතෙමෙකු සරු සාරවූ එළවලු කොරටු පවත්වාගෙන යෑමෙන්ද ඉතා සරළ දිවි පෙවෙතක් ගත කලහ.

සුනිමල් සහ සඳමාලි අකුරු කෙරුවේ ගමේ මිශ්‍ර පාසලෙනි. සුනිමල් සඳමාලිට වඩා පන්ති දෙකක් ඉහෙලින් ඉගෙනුම ලැබුවේය. කුඩා කල සිට දැන හැඳින සිටියද, සුනිමල්ට සඳමාලි ගැන ආදරයක් ඇති වූයේ කවදාදැයි සුනිමල්ට මතක නැත. නව යොවුන් වියට පා තැබූ, හිමිදිරි පින්නෙන් ප්‍රමෝධමත් වූ ඇහැල මලක් ලෙස පාසල වෙත ඇදෙන සඳමාලිගේ දසුන සුනිමල්ගේ සිතට චමත්කාරයක් ගෙන එන්නට සමත් වූයේ කවදා සිටන්දැයිද සුනිමල්ට මතකයක් නොතිබුනි.

පාසලේදී මුන ගැසෙන සෑම වරකදීම "සුනිමල් අයියේ......කොහොමද ඔයාට...." කියා වල ගැහෙන කොපුල්, නාදල්ලක් වන් දෙතොල් වලින් සිනාසෙන විට ඇයගේ දීප්තිමත් දෙනෙත් දෙකද තොල් පරයා සුනිමල් සමග සිනා සෙන්නේයැයි සුනිමල්ට සිතුනි. සඳමාලිද සුනිමල් වෙත සිතින් ආදරය කරන වග සුනිමල්ට නොතේරී තිබුනේ නැත. ගමේම සිටිනා කඩවසම්ම ඉලන්දාරියා වූ සුනිමල් හා හාද වන්නට පාසලේ කෙල්ලන් රොත්තක්ම සැදී පැහැදී සිටියත්, සුනිමල්ගේ සිත ඇදී ගියේ හිමිදිරි උදයේ පිබිදෙන පින්න මලක් මෙන් රූමතියක් වූ සඳමාලි වෙතය.

මුවින් නොමුනා, දෑසින්ම පමණක් කතා කරමින් ඇති වූ නව යොවුන් ආදරයෙන් සුනිමල් සහ සඳමාලිගේ ජීවිත වෙලාගන්නට වැඩි කාලයක් ගියේ නැත. සඳමාලිගේ ආදරයෙන් සුනිමල් කුල්මත් වී සිටියේය. මුලු ගමේම සිටින වාසනාවන්තම කොල්ලා තමන් යැයි සුනිමල් පවසන විට, ගම්මානයේ වෙසන වසනාවන්තම කෙල්ල තමන් යැයි සඳමාලිද සුනිමල්ට පවසා තිබුනි. සුනිමල් හා හාද වෙන්නට මාන බලන් සිටි අනෙකුත් කෙල්ලන්ගේ ඊරිසියා බැලුම් නොරිස්සුම් කතා කණ ගැටෙන සුනිමල්ද මුවින් නොබැන ඒ කතා මග හැර සිටියේ සිතේ සියුම් ආඩන්ම්බරයක්ද නොසඟවාගෙන නොවේ.

ඉගෙනීමේ අදක්ශයකු නොවූ සුනිමල් සාමාන්‍යය පෙලින් පසු පාසල් ගමන නවතා දැමුවේ කොනක් නොපෙනෙන තම පවුල සතු කුඹුරු යාය අස්වද්දන්නට දැන් මහලු වියේ සිටින තාත්තාට දැන් හරි හමන් ගතේ වාරුවක් නැති බව දන්නා නිසාය. අක්කර දෙක තුනක් වගා කර තිබූ සරුසාර කුරුඳු යායක්ද සුනිමල්ලාට උරුම වී තිබූ සෙයින් ඒවා බලා කියාගෙන වැඩි දියුණු කරගැනීමෙන් ලබන ආදායම, දිනෙක සඳමාලීව කැන්දාගෙන පැමිණීමෙන් සම්පූර්ණ වන තමන්ගේ ජීවිතයට ඕනෑවටත් වඩා සෑහේ යැයි හොඳින්ම සුනිමල් හොඳ හැටි දැන සිටියේය.

කාලය විසින් සුනිමල් හා සඳමාලිගේ ආදරය මහා වෘක්ෂයක අරටුවක් මෙන් ශක්තිමත්ව ගොඩ නගා තිබුනි. ඔවුන්ගේ ආදර අන්දරය මුලු ගම්මානයටම රහසක් නොවුනි. තැන්නේද, ලන්දේද, දොළ පාරේද, කුරුඳු මණ්ඩියේද ඔවුනගේ ආදරය දෝරේ ගලා ගියේ කිසිවෙකුගේවත් අබමල් බාධාවක් නැති පරිද්දෙනි. එකට හමු වී විටක තමා වටා තිබෙන මුළු ලොවම අමතක කර රාගී සිතින් ඇයව සිප වැලඳගන්නා සුනිමල්, සීමාව ඉක්මවා රාගයට වැට කොටු පනින්න ඉඩ නොදුන්නේ ඇයව කැන්දාගෙන පැමිණෙන දිනයේදී රෙදි නැන්දාගේ පරීක්ෂණය මේ ගම්මානයේ ඕනෑම කෙල්ලකගේ තීරණාත්මකම පරීක්ෂණය යැයි වන වග ඉතා හොඳින්ම දැන සිටි බැවිනි.

සඳමාලි පාසලේ සිටින දක්ශතම සිසුවිය වූවාය.ඉතාමත් ඉහලින්ම සාමාන්‍යය පෙලද සමත් වූ ඇය උසස්පෙල සඳහා කලා අංශයෙන් ඉගෙන ගැනීමට සිත සදා ගත්තේ ගමේ පාසලේ උසස්පෙල පන්ති පැවතියේ කලා විශයන් සඳහා පමණක්ම බැවිනි. වසර ගාණකින් පාසලේදී ලැබූ උසස්ම ප්‍රථිඵල ලබා තිබූ සඳමාලිට විද්‍යා අංශයෙන් වුවද උසස් පෙල කිරීමට හැකියාවක් තිබුනත් ඒ සඳහා ටවුමේ ඉස්කෝලෙට යන්නට සිදු වේ. ගසකින් වැටී ඔත්පලව සිටි තාත්තාගෙන් මග ඇරුනු පවුලේ බර අම්මා කර ගැසුවේ රබර් කට්ටියේ කිරි කැපීමට ගොසිනි. ටවුමේ ඉස්කෝලෙට යන්න සිදු වුවහොත් අලුත් ඇඳුම්, සපත්තු අනෙකුත් අඩුම කුඩුමද, දිනපතා ටවුමට් යන බස් රථයේ ප්‍රවේශ පත්‍ර වලටද අවශ්‍යය මුදල් ඉල්ලා අම්මාට කරදර කිරීමට සඳමාලීට නොහැකි බව ඇය සුනිමල්ට පවසා තිබුනාය.

තමන්ගේ පාසලටම ආඩම්බරයක් වූ තම සොඳුරියගේ විය පැහැදම් දරන්නට සුනිමල් ඉදිරිපත් වුවත්, ඇය ගමේ පාසලෙන්ම උසස් පෙල හදාරනවාට සුනිමල්ගේද කැමැත්ත විය. දිනක ගුරුවරියක් වී තමන්ගේ පාසලටම පත්වීමක් ලබා පැමින, සුනිමල්ගේ අලුත් නිවසේ සිරිලියක වන්නට සඳමාලි දින ගැන ගැන සිටින සිටිනා බව් සුනිමල් සිතුවේය.

සඳමාලි ඉහලින්ම කලා අංශයෙන් උසස් පෙල සමත් වන්නේද මේ අතරය. ගමේ පාසලේ ඉතිහාසයේ විශ්වවිද්‍යාලයට යන්නට වරම් ලද එකම සිසුවිය බවට සඳමාලි පත්වී සියාය. නමුත් විශ්වවිද්‍යාලයට යෑමේ අදහසක් සඳමාලිට නොතිබූ බව සුනිමල් දැන සිටියේය. ඔහු දිවා රෑ දෙකේදීම කලපනා කලේය. ගමටම මිණි පහනක් වූ තමන්ගේ ආදර පෙම්වතිය තමන් වෙතින් එක මොහොතක්වත් ඉවතට යනු දැකීමට සුනිමල් අකමැති වුවත්, දිනෙක ඇය උපාධිය ලබා ගුරුවරියක් ලෙස ගමේ ඉස්කෝලෙටම ඉගැන්වීමට පත්වීමක් ලබනවා මැනවැයි ඔහු කලපනා කලේය.

සඳමාලි විශ්වවිද්‍යාලයට යෑමට සිත සාදා ගත්තේ සුනිමල්ගේ පෙරත්ත කිරීම නිසාම බව සුනිමල් දැන සිටියේය. එපමණක් නොව, විශ්වවිද්‍යාලය සඳහා අවැසි සියලුම වියහියදම් සුනිමල් විසින් ලබා දීමට ඔහු ඉදිරිපත් වූවේය. සුනිමල් කොළඹ පැමිණ තිබුනේ අතේ ඇඟිලි වලටත් වඩා අඩු වාර ගණනකදීය. සඳමාලි සුනිමල් තරම්වත් ගෙන්දගම් පොළොවේ පය ගසා නොසිටි බව සුනිමල් දැන සිටියේය. සඳමාලිගේ මවද කැටිව සඳමාලී විශ්වවිද්‍යාලය වෙත ඇරලීමට සුනිමල්ද පැමිණියේය. විශ්වවිද්‍යාලයේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට වන් සැනින් එය වෙනස්ම ලෝකයක් බැව් සුනිමල් සැනකින් වටහා ගත්තේය.

අම්මාගේ සුරත දරමින්, බියැති මුවැත්තියක් සේ, චාම් ගවුමකින්ද, සරල පාවහන් යුගලයකින්ද, තනි කරලට ගොතා නිතඹටත් පහලට රූරා වැටෙන මනරම් කොණ්ඩය සලමින් සෙමින් අඩිය තියමින් විශ්වවිද්‍යාලය තුලට ඇවිද යන සඳමාලි දෙස සුනිමල් මොහොතක් නැවතී බලා සිටියේය. තමන් පසු කරමින් කෙලි ලොල් වදන් දොඩමින් ඇවිද යන විවිධාකාර කොල්ලන් දෙසද සුනිමල් ඇස් කොනින් බැලුවේය. උන් සියලු දෙනාම තමන්ට වඩා කොතරම් කඩවසම්දැයිද නවීන පන්නයේ ඇඳුම් ආයිත්තම් වලින් සැරසී සිටින්නේදැයි සුනිමල්ට සිතුනි. නමුත් සඳමාලී ගැන අබමල් රේණුවක තරම්වත් අහිතක් සුනිමල්ට නොතිබුනි. ඇය තමන් මත්තේම නැහෙන බව ඔහු දැනගෙන සිටියේය. එය පසක් කරමින් ලියුම් කාරයා පැමිණෙන සෑම දිනකම සුනිමල්ට සඳමාලිගෙන් ලියුමක් නොවැරදීම ලැබුනේය. ඒ සෑම සෑම දිනකම සුනිමල්ද පෙරලා තමන්ගේ පෙම්බරියට පිළිතුරු ලිපි යැවුවේය. සඳමාලීගේ ලිපි වලින් සෑම විටම ආදරය දෝරේ ගලා යමින් තිබුනි. විශ්වවිද්‍යාලයේ උපාධිය ලැබ, ගුරු පත්වීමක්ද ලැබ ගමට පැමිණ, සුනිමල්ගේ ගෙදර මිණි පහන වන්නේ කවදා දැයි ඇඟිලි ගණිමින් සිටින වග නිතර නිතර සඳමාලී සෙනෙහේ කොල වල ලියා එවුවාය. ඒ සෑම ලිපියක්ම සුනිමල් සිය දහස් වාරයක් කියෙව්වේය. අනාගතය ගැන සුභ සිහින මැව්වේය.

සඳමාලී නිවාඩුවට පැමිණි සෑම දිනකදීම සුනිමල් සොයා පැමිණියාය. ඉඩ ලද සෑම විටම සුනිමලුත් සඳමාලිත් තමන්ගේම ලෝකයක තනි වූහ. තමන්ව ඉක්මනටම ගෙදරට කැන්දාගෙන එන ලෙස සඳමාලි රාගයෙන් අඩවන් වූ යුග නෙතින් සෑම විටම සුනිමල්ට කොඳුරා පැවසුවාය.

දින දින ගෙවී යයි. දිනපතාම සඳමාලිගෙන් ලැබෙන සෙනෙහෙකොලේ දැන් ලැබෙන්නේ සතියකට දෙකකට වතාවක්ය. නමුත් වෙන්දා මෙන් නැවුම් ආදර බස් ඒ සෙනෙහේ කොල වලින් හැලී තිබුනි. තමන් ඉතාමත් කාර්යය බහුල බවත්, විභාග සඳහා සූදානම් වන විට ලියුම් ලිවීම කාලයක් නොමැති බවත් සඳමාලි ලියා එවා තිබුනාය. නමුත් ගමේ බැන්කුව වෙත ගොස් සඳමාලිගේ ගිණුම වෙත මාසයකට සෑහෙන වියදමටත් වඩා වැඩි මුදලක් ඇයගේ ගිණුම වෙත තැන්පත් කිරීමට සුනිමල් වග බලා ගත්තේය. සරල ගවුමකින් සැරසී විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය සඳමාලි, අවසාන වතාවට ගමට ආ වෙලේ ඇඳ සිටියේ ඇඟටම සිරවෙන ඩෙනිම් කලිසමකුත්, බුරිය එලියට පෙනෙනා ලෙස නිරාවරණය වූ අලුත්ම මාදිලියක බ්ලව්සයකිනුත් බව සුනිමල් මතක් කර ගත්තේය. ඒ ඇඳුමට සඳමාලි කොතරම් නම් හැඩදැයි, ලස්සනදැයි සුනිමල්ගේ හිතේ සියුම් ආඩම්බරයක්ද ඇතිවී තිබුනි. සඳමාලීව වෙනදා මෙන් කුරුදු මණ්ඩියට ඇදගෙන ගොස් සිත් සේ සිප වැලඳගන්නට සිරිමල්ට උවමනාව තිබුනත් සඳමාලි එදා කුරුදු මණ්ඩියට යෑමට අදි මදි කලේ විභාග කටයුතු යෙදී ඇතිනිසා ඉක්මනටම ආපහු කොළඹ යායුතු බව පවසමිනි.

අන්තිමටම සඳමාලිගෙන් ලියමනක් ලැබුනේ කවදාදැයි සුනිමල්ට මතකයක් නැත. විශ්වවිද්‍යාලයේ අවසාන විභාගයට පෙනී සූදානාම් වන නිසා නිතර නිතර ලියුම් එවීමට නොහැකි යැයි සන්දමාලි අවසානයට ලියා එවා තිබුනා සුනිමල්ට මතකය. ඇයට කරදරයක් වීමට සුනිමල් නොසිතුව නිසා ඇය වෙත දින දෙකතුනකට වතාවක් යවන ලියුම්, සතියකට වතාවක් යැවීමටද සුනිමල් හිත හදාගත්තේය. විශ්වවිද්‍යාලයේ විභාගය අවසන් වනවා යැයි කිව් දිනයද ඉක්මවා ගිය නිසා, සුනිමල් පෙර මග බලා සිටියේ සඳමාලි ගමේ පැමිණෙන තෙක්ය. නැකැත් බලන ඉස්කෝලේ ලොකු මහත්තයා හමුවීමට් ගොස්, සඳමාලීව කැන්දාගෙන ඒමට සුදුසු නැකතතක් ඉකමනටම සාදා ගත යුතුයු යැයි සුනිමල් සිතා ගත්තේය. කුරුඳු කැපීමට අවශ්‍යය වක් පිහියද ඉනේ ගසාගත් සුනිමල් කුරුඳු මණ්ඩිය වෙත ඇවිද ගියේ හවස් වී හෝ ලොකු මහත්තයා හමුවීමට ගොස් කරුණු කාරණා කියා අවශ්‍යය නැකත් පත සුනංගු නොවී ලෑස්ති කරගන්නා අදහසිනි.

ගමටම ලියුම් බෙදනා තැපැල් පියුම් අයියා සුනිමල්ට මුන ගැසෙන්නේ ඒ තරතුරය.

"ආ සුනිමල් මල්ලි, මෙන්න ඕහේට ලියුමක් තියෙනවා. මගදිම හම්බ වෙච්ච එක හොඳයි....." ලිපිය සුනිමල් අත තැබූ පියුම් අයියා බයිසිකලය හරවාගෙන නැවතත් ගමන් ඇරඹුවේය.......

සුනිමල් සඳමාලී විසින් එවූ ලියුම පියුම් අයියාගෙන ලබාගෙන අසල තිබූ කපා දැමූ දැවැන්ත වෘක්ෂයක ඉතිරි වී තිබූ කොටයක් මත ඉඳ ගෙන ලිපිය විවෘත කලේය......

වෙනදාට කොල තුන හතරක් පිරෙන්න නොයෙකුත් දේ ලියා එවන සඳමාලි එදා එවා තිබුනේ තනි කොලයකි. එහි මෙස්සේ ලියා තිබුනි......

“හිතාදර සුනිමල් අයියේ,”

“අපි දෙන්නා ගැලපෙන්නේ නෑ. ඔයාට මට වඩා හොඳ කෙනෙක් ඉක්මනටම ලැබෙන්න කියලා මම දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලනවා.”

“මීට හිතාදර සඳමාලි.”

සුනිමල්ගේ ඔලුව කැරකෙන්නක්ක් මෙන් හැඟුනි. සෑම දෙයක්ම කලු පැහැ ගැන්වී අඳුරු වී යනවා යැයි, දැන් දැන් කොටෙන් ලිස්සා බිමට වැටේවිදැයි බියෙන් සුනිමල් ඔලුව තමන්ගේ කකුල් දෙක මත තබා ගත්තේය. කොපමණ වෙලාවක් සුනිමල් ඒ ඉරියව්වේ සිටියේදැයි මතකයක් ඔහුට තිබුනේ නැත. ඔහු හෙමින් ඔලුව උස්සා "අනේ මේක හීනයක් වේවා..." යැයි සිතා තදින් දෑස් පියා ගත්තේය. නැවතත් දෙනෙත් ඇර බලන විට වම් අතට ගුලිවී තිබූ ලියුම නැවතත් දිග ඇර කියවා බැලීය. සඳමාලිට වැරදී තිබුනේ නැත. ඒ ඇයගේ අකුරුය. ඒ අකුරු පැහැදිලිය. තවදුරටත් සඳමාලිට සුනිමල්ගේ අවශ්‍යයතාවයක් නැත......ඇය කියා ඇත්තේ එයයි.

සුනිමල්ගේ මුලු ලෝකයම ඇස් ඉස්සරහා කඩාගෙන වැටෙනවා යැයි සුනිමල්ට සිතුනි. ඔහු ඔලුව හැරුණු අතේ ඉබාගාතේ ඇවිද ගියේය. රැයක් දවාලක් නොමැතිව සඳමාලි සමග සක්මන් කල ලියැද්දේ, දොල පාරේ, කුරුඳු මණ්ඩියේ පැය ගානක් තනිවී කල්පනා කරමින් සිටියේය. සුනිමල් කෑමක් බීමක් ගැන නොසිතුවේය. ඔහුගේ මූන පුරා රැවුලද, කොණ්ඩයද වැවී තිබුනේ කිසිම දාක නොවු විරූ පරිදිනි. කොටින්ම සුනිමල්ට සඳමාලි පමණක් නොව තමන්වද අහිමිවී යමින් තිබුනි.

සඳමාලී ඒ වන විටත් විවාහ වී සිටි බව සුනිමල් දැනගත්තේ පසුවය. ඇය විශ්වවිද්‍යාලයේම තරුණ කථිකාචාර්යය වරයෙක් සමග පෙමින් වෙලී ඔහු හා විවාහ වී තිබුනේ විශ්වවිද්‍යාලයේ අවසන් විභාගයටත් කලින් යැයි සුනිමල්ට පවසා තිබුනේ ගමේ ඩෝබි ගෙදර රෙදි නැන්දාය. ඇයගේ අප්‍රසිද්ධ විවාහයට සඳමාලිගේ අම්මාද සහභාගී වී තිබෙන බවද රෙදි නැන්දෑ පැවසුවේ "තූහ් නොදකින් කෙලෙහි ගුණයක් නැති හැත්ත....." යැයි පේලියක්ද අවසානයට එකතු කරමිනි.

කාලය ගත වී යමින් තිබුනි. කිසිදා සුව නොවන තුවාලයෙන් බැට කෑ සුනිමල් ඔලුව උස්සා බැලීය. අවුරුද්දකින් හමාරකින් කුඹුරු යාය අස්වද්දා නැත. කුරුඳු කැලේ සාත්තුවක් නොමැතිව වල් බිහිවී ඇත. සඳමාලි ගැන නිතර දෙවේලේ සිතා තමන්ගේ සිහි විකල් වී දැයි සුනිමල් බිය වූවේය. පුරන් වූ කුඹුර නැවත අස්වැද්දිය යුතුයි. ඉක්මනටම කුරුඳු ටික කපා පිලිවෙලක් කල යුතුයි. සුනිමල් වක් පිහියද ඉනේ ගසා ගෙන දිග සුසුමක් හෙලා දෙපා වලට වැර වීරිය බරදී නැගිට්ටේය.

ඒ සමගම ඉස්සරහ දුව එන්නේ ඩෝබි ගෙදර රෙදි නැන්දාය......

"සුනිමල් පුතේ, සුනිමල් පුතේ..... ආරංචිද ආරංචිද ?"

"මොකක්ද බන් නැද්දේ ආරංචිද අහන්නේ?"

"අන්න සඳමාලි කෙල්ල ඊයේ ගෙදර ඇවිල්ලලු, බඩකුත් උස්සගෙන......."

“මොකක් කිව්වා, බඩකුත් උස්සගෙන ගෙදර ඇවිල්ලා........”

"ඔව් ඔව්, බඩකුත් උස්සගෙන ඊයේ ඇවිල්ල තියෙන්නේ. අලුත බැඳපු මිනිහත් එක්කම. ලොකු කාර් එකකින් කිව්වේ ආවේ......කාර් තඩිය ගෙදරට හරවන තැන පාරට ගන්න බැරි නිසා අර අප්පුහාමි අයියලගේ ගෙදර තමයි කාර් එක නවත්තලා ඇවිත් තියෙන්නේ.......මම ඉතින් ගියා පුතේ, මොනවා උනත් ගමේ ගොඩේ ඉන්න අයගේ දුක සැප බලන එක අපේ සිරිත නිසා.......කෙල්ලගේ බඩට මාස 7ක් විතර වෙනවා.....රත්තරන් මහත්තයා.......දරුවා ලැබෙනකොට අම්මා ගාවට එන එක ඉතින් අපේ ගමේ ගොඩේ සිරිතනේ පුතේ.....ඒකයි ඔය ඇවිත් තියෙන්නේ......කෙල්ලව බස්සලා අර මහතැන් තැන ගියා වැඩ රාජකාරි තියෙනවා කියලා......ඔන්න අද ග්‍රාමීය රෝහලේ මැටිනිටි ක්ලිනික් එකට යනවා කියලා කිව්වා. මෙලහකට ගිහින් එනවත් ඇති........”

සුනිමල්ට ඩෝබි නැන්දා කියූ අවසන් පේළි ටික ඇසුනේ හීනෙකෙන් වගේය.....ඔහුගේ මුලු ඇඟම වෙවුලන්ට පටන් ගත්තේය.

"මොකක්, අද මැටිනිටි ක්ලිනික් ගියා සඳමාලි..........?"

රෙදි නැන්දාගේ පිලිතුර ලැබෙන තෙක් සුනිමල් එතන රැඳුනේ නැත. ඔහු සැනකින් පාරට පැන ඉදිරියට දිව ගියේ මාතෲ සායනයට ගොස් නැවත පැමිණෙන සඳමාලී බලාපොරොත්තුවෙන්ය. සුනිමල්ගේ බලාපොරොත්තුව ඉටුවී ඇත,

ඈතින් සඳමාලි අම්මාගේ සුරතේ එල්ලී හෙමින් හෙමින් ගුරු පාර දිගේ ඇවිදගෙන එයි. විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය මුල් දිනයේ සඳමාලි නිතඹ සලා, දිගු කෙස් වැටිය නලව නලවා තමන්ට පිටුපා ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට ගිය සැටි චිත්‍රපටියක් මෙන් සුනිමල්ගේ ඇස් ඉදිරිපිට දර්ශනය වෙයි. එද දුටු සඳමාලිගේ දිගු කෙස් වැටිය කොටට කපා ඇත. නමුත් ඈගේ සුන්දර වත නොවෙනස්වම පවතියි.

සුනිමල්ගේ මුලු ගතම දාඩියෙන් පෙඟී ඇත. අමුතු වෙව්ලිල්ලක් මුලු ඇඟ පුරා කරන්ට් එකක් වැදුනාක් මෙන් දිව යයි. කුරුඳු කපන වක් පිහිය තාමත් ඉනේය.සුනිමල් පාර අයියේ රූස්ස ගසකට මුවා උනේය. තව ටික වේලාවකින් සඳමාලිත් අම්මාත් මෙතනට පසු කරගෙන යන්න එයි. තවමත් අමුතු වෙව්ලිල්ල ගත පුරා දිව යයි. දෙකින් එකක් අදම බේරා ගත යුතු යැයි සුනිමල්ගේ යටි හිත පුන පුනා පවසයි.......

ගත වූයේ මිනිත්තු කීපයකි. සඳමාලිත් අම්මාත් හෙමින් හෙමින් රූස්ස ගස පසු කර යෑමට ආසන්න වෙයි......සුනිමල් ආරූඨ වූ යක් දෙස්සෙක් මෙන් පාර මැදට පැන්නේ වියරුවෙනි.........

"ස ඳ-මා----ලී----------!" සුනිමල්ට කෑ ගැසුනි.

"අනේ, සුනිමල් අයියේ.....භයෙන් බීරන්ත වූ මුව පොව්වෙක් මෙන් සඳමාලිට කෑ ගැසුනි. සුනිමල්ගේ ඉනේ තිබෙන වක් පිහියත්, අම්මාගේ මූණ දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට සඳමාලි බැලුවේ දැන් සිද්ධ වෙන්න යන්නේ මොකක්දැයි සක් සුදක් සේ ඇයට දැනුන නිසාය......."

සුනිමල් වෙවුලන දෙකකුල් වලින් සඳමාලි වෙත හෙමින් හෙමින් ඇවිද ගියේය.....

සඳමාලිගේ දෙපා පණ නැති වී ඇත. ආපහු හැරී දිවීමට සිතුවත් ඒ සඳහා දෙපා වාරු නැති බව සඳමාලිට සිතුනි. .

සුනිමල් සෙමෙන් සෙමෙන් සඳමාලි වෙත ඇදී එයි !

"සඳමාලි....." සුනිමල්ගේ හඬ ඉතාමත් මෘදුය......!

"සඳමාලි.........."

"වැඩිපුර ත්‍රිපෝෂ පැකට් එකක් තියෙනව නම් දීලා යන්න ප්ලීස්......"

සඳමාලි අම්මා අත වූ බෑගයට අත දමා තිබුනු ත්‍රිපෝෂ පැකට් දෙකම සුනිමාල් අත තැබුවාය.......

රටක් රාජ්‍යක් ලැබූ රජ කෙනෙකු සේ, විසිල් පාරක්ද ගසා සුනිමල් ගෙදර දිව්වේ, අම්මට කියා ඉක්මනටම ත්‍රිපෝෂ ගුලි සාදා කෑමේ බලාපොරොත්තුවද සමගිනි.......

-- නිමි

කට කහන වයිෆ් කතා

Posted by දුමී

මේ කතාව මේ ඊයේ පෙරේදා දවසක අපේ ඔෆිස් එකේදි වෙච්චි කතාවක්. මේක උණු උණුවෙම ඉස්සෙල්ලාම දැම්මේ නම් ඔන්න මූනු පොතේ. ඒත් ඉතින් මේ බ්ලොග් එකකුත් වේලි වේලි තියෙන වෙලේ ඔන්න ඔහේ කමක් නෑ කියලා මේක බ්ලොග් එකේම ලියලා දාන්න කියලා හිතුවා ඒ කතාවෙම පොඩි එක්ස්ටෙන්ෂන් එකකුත් එක්කම.

ඔන්න ඉතින් කතාව යන්නේ මෙන්න මෙහෙම.

මගේ ඔෆිස් එකේ ඉන්දියන් යාළුවෙක් ඉන්නවා ශුබ්රත් ෂෙට්ටි කියලා. කෑම බීම ගැන හරිම සැලකිලිමත් හාදයා. තෙල් කෑම, සීනි වැඩියෙන් තියෙන කෑම වගේ දේවල් කන්නෙම නෑ. කොටින්ම කඩෙන් කනවා කියන එක තරම් මිනිහට එපා කරපු වෙන දෙයක් නෑ. ඒක නිසා පොර වරද්දන්නේ නැතිවම හැමදාම ගෙදරින් කෑම ගේනවා. මොකද ඔය කඩ කෑම ඇඟට හරිම අගුණයි, ඔය මස් ජාති එහෙම ෆ්‍රෙෂ් නෑ කියලා තමයි ඌ කියන්නේ. මෙන්න බොලේ දැන් දවස් දෙක තුනක විතර ඉඳන් මෙන්න මූ අපේ ඔෆිස් එක පල්ලෙහා තියෙන ෆුඩ් කෝට් එකෙන් කනවා. ඔන්න ඉතින් මමත් අහලා බැළුවා මොකක්ද මූට මේ හිටපු ගමන් හැදිච්ච ගිරහ මාරුව කියලා. අනේ ඉතින් මෙන්න මූ කියනවා වයිෆ් දවස් දෙකක් තිස්සේ ඌත් එක්ක තරහා වෙලා කියලා. තරහ වෙච්ච හේතුව මොකක්ද කියලා දැන ගත්ත ගමන් මේක නොලියන කට කහන කතා බ්ලොග් එක මොකටද කියලත් හිතුනා.

කොහොමින් කොහොමහරි ඔන්න ඉතින් තරහා වෙලා තියෙන්නේ ඊට කලින් දවසේ රෑ හදපු චපාපති වල ප්‍රශ්නයක් නිසා. ශෙට්ටියගේ වයිෆ් අතින් චපාති වලට ලුණු වැඩි වෙලා හොඳටම. ශෙට්ටියා ගෙදර ඇවිත් රෑ කන්න හදනකොට චපාති කටේ තියන්නවත් බැහැල්ලු. චපාති කන්න මිසක් හදන්න දන්නේ නැති ශෙට්ටියා මොකද කරල තියෙන්නේ වචනයක් වත් කියන්නේ නැතිව අහල පහල කඩේකින් චපාති ඕර්ඩර් කරලා ගෙදර හැමෝම එක්ක කාලා.

ඔන්න රෑ නිදිය ගන්න යන්න හදනකොට වයිෆ් ඉන්නවලු බුම්මගෙන, වචනයක්වත් කතා කරන්නේ නැතිව. අනේ ඉතින් මූ ඇහුවලු ඇයි ඔයා ඔය අප්සෙට් එකෙන් ඉන්නේ කියලා. ඔන්න ඒ පාර වයිෆ් කියනවලු,

"ඔයා දැන් හරියට වෙනස් වෙලා, ඉස්සර වගේ නෙමෙයි. වෙනදට චපාති වලට මෙහෙම උනානම් ඔයා ගෙදර මහ ගෝරියක් දානවා. මට පැය ගාණක් බනිනවා. දැන් ඔයා එහෙම කරන්නේ නෑ...... ඔයා හරියට වෙනස් වෙලා......."

එහෙම කියලා ගෑනි ඌත් එක්ක තරහා වෙලා චපාති වලට ලුණු වැඩි වෙච්ච එකට එයාට බැන්නේ නෑ කියලා.

ඔන්න ඕකයි ශෙට්ටියට දවස් ගාණක් කඩෙන් කන්න සිද්ද වෙච්චි හේතුව........

අර කතාවක් තියෙනවනේ සාර්ථක පවුල් ජීවිතයක් ගත කරන්න ඕනේ නම් බිරිඳට අසීමිතව ආදරේ කරන්න හැබැයි ඇයව පොඩ්ඩක්වත් තේරුම් ගන්න යන්න එපා එතකොට පිස්සු හැදෙයි කියලා.....

ඉතින් කතාව ඔහොම යන අතරේ මම ශෙට්ටියගෙන් ඇහුවා මීට කලිනුත් උඹේ වයිෆ් ඔහොම දවස් ගාණක් තරහා වෙලා උඹට කඩෙන් කන්න සිද්ද වෙලා තියෙනවද කියලා. ඔන්න ඒ පාර ශෙට්ටියා කියනව අපොයි ඔව්, මේ වගේ ඕන තරම් වෙලා තියෙනවා. අන්තිම පාරට උනේ දැනට මාසෙකට විතර කලින්. එදා මොකක් හරි පොඩි හේතුවකට මම ගෙදර යන වෙලාවේ අපේ අනීට (ශෙට්ටිගේ වයිෆ්ගේ නම අනීටා ) කේන්ති ගිහිල්ල හිටියේ. ගෙදර ගිය ගමන් මාත් එක්ක රණ්ඩුවකට පැටලුනා. ඉතින් ඔහොම මට බැන බැන ඉන්න කොට අනීටා කිව්වා, "ශුබ්රත් ඔයාව බඳින කාලේ මම හරිම මෝඩ කෙල්ලෙක්" කියලා, අනේ ඉතින් මමත් කිව්වා, "අනේ ඒක තමයි අනීටා, මටත් ඒක ඒ දවස්වල පෙනුනේ නෑනේ, මොකද මම ආදරෙන් අන්ධ වෙලා හිටපු නිසා ඔයා මෝඩයි කියලා මට තේරුනේ නෑ...." ඔන්න ඉතින් ඔය කතාවට මම දවස් හතරක් කඩෙන් කෑවා.....

ඔන්න ඉතින් ඒ කතාවෙන් කියවෙන්නේ කවදාවත් වයිෆ් කෙනෙක් තමන් ගැන කියන කමෙන්ට් වලට හූ මිටි තියලා කන්ෆර්ම් කරන්න යන්න එපා කියලයි.

ඔෆිස් එකේ ලන්ච් රූම් එකේ මේ කතාව වෙනකොට ඔන්න අපිත් එක්ක වැඩ කරන ඉමාද් කියන එමරාටි ඔටුවෙක් (මෙහේ ලෝකල් අරාබියන්ට කියන්නේ එමරාටීස් කියලා ) කතාවට සෙට් උනා. ඉමාද්ට අවුරුදු 36ක් විතර උනාට මේ වෙනකොට ඌට වයිෆ්ලා තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා. ඌ ඉඳන් කියනවා, "උඹලට නම් හොඳයි, ඒත් අපි කසාද බැඳල ඇඳට යනකන් හරියට වයිෆ්ව අඳුනන්නේ නෑ...." ( මොකද උන්ගේ කසාද බැඳිල්ල ගොඩක් වෙලාවට සෙට් කරන්නේ පවුලේ වැඩි හිටියෝ. බඳිනකම් හරියට ගෑනිත් එක්ක කතා බස් කරන්නවත් හම්බවෙන්නේ නෑ. මගුල් දවසෙත් පොඩි වෙලාවකට විතරයි හරියට ගෑණිව දකින්නේ. )

ඔන්න ඒ පාර ශෙට්ටියා ඉඳන් කියනවා, "මොන පිස්සුද ඉමාද්, අපේ කියලත් ඕකේ ලොකු වෙනසක් නෑ. දැන් බලන්න මම අපේ අනී එක්ක යාළුවුනේ කොලේජ් යන කාලේ (මෙහේ කොලේජ් කියන්නේ විශ්වවිද්‍යාලෙට ). බඳින්න කලින් අවුරුදු 6ක් ආදරේ කලා. බැඳලා දැනට අවුරුදු 10ක් වෙනවා. ඒත් තාම මම අනීව අඳුනන්නේ නෑනේ...., උඹ නම් උඹේ ගෑණුන්ව පළවෙනි දවසෙම ඇඳේදිම අඳුනගත්තා......" කියලා.

ඔන්න ඒපාර ඉමාද් බුවත් තත්පර කීපයක් කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. දැන් නම් ඌටත් ෂුවර් නෑ වගේ ඌ ඇත්තටම උගේ ගෑණු තුන්දෙනාව අඳුනනවද කියලා.

ඒ අතරේ ඔන්න මම ඇහුවා ඉමාද් ගෙන් ශෙට්ටිට වගේ උඹට කඩෙන් කන්න වෙලා නැද්ද කියලා. ඒ පාර ඌ කියනවා මම විතරක් නෙමෙයි බන්, ගෙවල්වල ඉන්න ගෑණු තුන්දෙනත් කන්නේ කඩෙන් කියලා.......

අනේ ඉතින් මෙහෙමත් ඔටුවෝ, ගෑණු තුන් දෙනෙක් ඉඳලත් කන්නෙ කඩෙන්. ඒකට මුන් ලංකාව වගේ රටකින් වැඩට ගෑණු ගෙන්න ගත්තම ගෙදරින් විතරක් නෙමෙයි උන්වත් මරාගෙන කනවා. (එහෙම කිව්වට ඇත්තටම ඔරොජිනල් එමරාටි ඔටුවෝ හරි කරුණාවන්තයි. එහෙමත් එකෙක් තමයි නසරාණියෝ ඉන්නේ.)

"හැබැයි මගේ වයිෆ්ලා නිසා මම දවස් තුනක් කාර් එකේ නම් නිදාගෙන තියෙනවා....." මෙන්න ඔටුවා කියපි,

ඔන්න ඉතින් ඒ කතාවත් ඇහුවේ නැත්නම් හිතට හරි නෑ නෑ වගේ නිසා, අපේ පෙරෙත්තය නිසාම ඌ කතාව කියන්න පටන් ගත්හා...

ඌ කියන විදිහට උන්ගේ ආගමේ ගෑණු හතරක් වෙනකන් බඳින්න පුළුවන් උනාට ගෑණු ඔක්කොමට එකම විදිහට සලකන්නත් ඕනෙලු. ගෑණුන්ට ඉන්න වෙන වෙනම ගෙවල් අරගෙනත් දෙන්න ඕනේලු. ඒක නම් ඉතින් මෙහේ එච්චර අවුලක් නෑ මොකද කසාද බඳිනකොට මෙහෙ ආණ්ඩුවෙන්ම ගෑණිට දෑවැද්දයි, ඉන්න හිටින්න ගෙයකුයි හම්බ වෙනවා.

කොහොමෙන් කොහොම හරි මේ ලඟදි ඉමාද්ගේ තාත්තගේ 70වෙනි උපන්දිනේට ලොකු උත්සවයක් තිබිලා තියෙනවා. අනේ අපේ ඉමාදුත් මොකද කරලා තියෙන්නේ වයිෆ්ලා තුන් දෙනාටම එකම විදිහට සලකන්න කියලා තියෙන නිසා නිසා එකම පාටින්, එක වගේ ගවුම් තුනක් ඒ ගොල්ලන්ට ගෙනැල්ලා දීලා. ඔය අරාබි ගෑණු "අබායා" එක , ඒ කියන්නේ අර කලු ලෝගුව පොරවගෙන පාරේ ගියාට අබායා එකට යටින් ලස්සන ලස්සන ඇඳුම් අඳිනවා, ඒ වගේම පවුලේ ඥාතීන් ලඟදි , ගෙවල් ඇතුලේ ඉන්නේ අබායා එක ගලවලා.

ඔන්න ඉමාද් වයිෆ්ලා තුන් දෙනාවත් උගේ වාහනේ දාගෙන තාත්තගේ ගෙදර ඇවිල්ලා, ගෙදරට ගොඩ වෙලා වයිෆ්ලා අබායා එක ගලවන්න ගත්තාම තමයි ගිණි විජ්ජුම්බරේ පත්තු වෙලා තියෙන්නේ. තුන් දෙනාම ඇඳලා ඉන්නේ එකම ගවුම. අනේ අපේ ඉමාද් හිතලා තියෙන්නේ එකම වගේ ගවුම් කියලා දැන් ගත්තාම වයිෆ්ලා තුන් දෙනා හිනාවෙලා, අත් අල්ලගෙන උඩ පැනගෙන සිංදුවකුත් කියාගෙන ඇවිත් ඉමාද්ට උම්මා එක ගානේ දෙයි කියලයි. අනේ ඒ උනාට මොකද වෙලා තියෙන්නේ පොර කිකිළියෝ වගේ වයිෆ්ලා තුන් දෙනා එකාට එකා පුප්ප පුප්ප ආපහු අබායා එක ඇඳගෙන, තුන් දෙනාම ආපහු තම තමන්ගේ ගෙදර ගිහිල්ලා. අනේ එදා ඉඳන් දවස් තුනක් යනකන් එක ගෑණියෙක්වත් ඉමාද්ව ගෙට අරගෙන නෑ. ඌ රෑට නිදාගෙන තියෙන්නේ කාර් එකේ. වයිෆ්ලට තෑගි දිලා ඒ පින ඉම්මාද්ට පළ දුන්නේ ඔන්න එහෙමයි.

ඔන්න ඉතින් අපි ඇහුවා ඔහොම කරලත් උඹට කේන්ති ගියේ එහෙම නැද්ද කියලා ?

ඒ පාර ඌ කියනවා,’

"මොකද කේන්ති ගියේ නැත්තේ, මම ඉන්නේ වයිෆ්ලට අමතක නොවන පාඩමක් උගන්වන්න…..මම තව මාසෙකින් හතරවෙනි කසාදේ කරගන්නවා...."

ඒක අහපු ගමන් අපිට විනාඩි දෙක තුනක් යනකන් හිනාව නවත්ත ගන්න බැරි උනා.

"ඒ කියන්නේ, එතකොට උඹ පාඩමක් උගන්වන්න යන්නේ උඹේ ගෑණු තුන් දෙනාටද, නැත්නම් උඹටමද ?" යන්තන් හිනාව නවත්තගෙන මම ඇහුවා.......

"ඇයි උඹ එහෙම කියන්නේ....?" ඉමාද් අහනවා

“දැන් උඹට ඕක උනේ, වයිෆ්ලා තුන් දෙනෙක්ට ගවුම් තුනක් අරගෙන දෙන්න ගිහිල්ලා. දැන් උඹ ආපහු බැන්දොත් උඹට එක වගේ ගවුම් හතරක්ම ගන්න වෙනවා......, ඒ වගේද, දැනට උඹට නැන්දම්මලම තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා, දැන් උඹ ඒක හතරක් කරගන්න යනවා.....”

ඒක කියපු ගමන් ඉමාද් බඩ අල්ලගෙන හිනාවෙන්න ගත්තා. ඊට පස්සෙ ඌ කියනවා, "නැන්දම්මලා තුනක් ? මට දැනටමත් නැන්දම්මලා දොළොස් දෙනෙක් ඉන්නවා. ලබන මාසේ බැන්දම, නැන්දම්මලා දාසය දෙනෙක් වෙනවා....."

"ඈහ්.....?" අපේ ඇස් උඩ ගියේ ඉබේටම......

"ඇයි, බං මගේ වයිෆ්ලාගේ තාත්තලාටත් ගෑනු හතර දෙනා ගානේ ඉන්නවා. ලබන මාසේ බඳින්න ඉන්න එක්කෙනාගේ තාත්තටත් ගෑනු හතර දෙනයි. ඉතින් එතකොට මට නැන්දම්මලා දාසය දෙනයි......" ඌ ඇඟට පතා ගෑවී නොගෑවි කියවනවා.

ඒක අහපු මගේ ඔළුව කැරකෙන්න වගේ ආපු නිසා ලන්ච් රූම් එකේ ටේබල් එකක මම ඔළුව තියාගෙන විනාඩි ගාණක් එහෙම්මම හිටියා.

ඔළුව උස්සලා බලනකොට ශෙට්ටියා කෑම කනවා. කඩෙන් නෙමෙයි. වෙනදා වගේම ගෙදරින් ගෙනැල්ලා.

"ආහ්...උඹේ ප්‍රශ්නේ හරිද දැන්....වයිෆ් ෂේප්ද ?" මම ඇහුවා....

"ඔව්, මම සොරි කියලා ෂේප් කරගත්තා...." ශෙට්ටියා කියනවා.

"සොරි විතරක් කියලා ඇති උනාද ?" මම අතුරු ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා.....

"නෑ නෑ...මම සොරි කියලා, එදා චපාති වලා ලුණු වැඩිවෙච්ච එකේ වැරැද්ද මම බාර අරගෙන, ඒකටත් සොරි කිව්වා....." ශෙට්ටියා කියනවා.......

මම ඒ පාර රිදෙන්නම ඔළුව මේසේ ගහගත්තා.......!

බුල් ෆයිට් සහ පිටින් කෑම

Posted by දුමී

ඉස්සර ඔය ඉඳල හිටලා ඉස්කෝලෙන් ට්‍රිප් යනකොට අපේ අම්මා හරි රහට බත් මුලක් බැඳලා දෙනවා. ඒකෙ අනිවාර්‍යයෙන්ම තම්බපු බිත්තරයක්, තෙම්පරාදු කරපු පරිප්පු ව්‍යෑංජනයක්, කොච්චි මිරිස් එහෙම දාලා තෙල් දාපු කට්ට කරෝල, බටු මෝජු සහ සමහර වෙලාවට තෙම්පරාදු කරපු පොල් සම්බෝලයක් තියෙනවාම තමයි.. බුදු අම්මෝ මතක් වෙනකොටත් කටට කෙළ පදාසියක් උණනවා. ගොඩක් වෙලාවට ට්‍රිප් එකේ සිහියට වඩා ඔළුවේ තියෙන්නේ කෙහෙල් කොලේ ඔතලා දෙන ඒ බත් එකට වැඩේ දෙන්නේ කොයි වෙලාවෙද කියලා. ඔය වගේ ට්‍රිප් යනකොට ඔය බත් එක තනියම කන්න ලැබෙන්නේ නැහැ කියලා අම්මා දන්නවා. ඒ නිසා අම්මා වැඩිපුර බත් මුලක් දෙකකුත් දෙනවා හයිනලා සෙට් එකක් වගේ බත් එකට කඩාගෙන පනින යළුවන්ට දෙන්න කියලා. ඒත් එහෙම කලා කියලත් ඉතින් නිවිහැනහිල්ලේ ඔය බත් එක කන්න තියෙන චාන්ස් එක ගොඩක්ම අඩුයි.

ඔය නොදන්නා පලාත්වලට ගියාම කඩවල් වලින් කාලා බඩේ අමාරු හදාගනියි කියලා බයටම තමයි අම්මා කොහොම හරි ඔය බත් මුල ලෑස්ති කරලා දෙන්නේ. කොච්චර ලොකු මහත් උනත් අපි කරදඬු උස් මහත් වෙලා පවුල් පංසල් වෙනකන්ම අම්මා ඔය වගේ දුර පලාතකට යනවා නම් බත් මුලක බැඳලා දෙන එක වැරැද්දුවේ නම් නෑ. අදටත් නිවාඩු ගිහිල්ලා ආපහු එන දවසට මුළු බෑග් එකක් පිරෙන්නම අරගෙන එන්නේ අම්මා දවසක් විතර මහන්සි වෙලා උයලා දෙන පොලොස්, ඇඹරැල්ලා, අච්චාරු, උම්බලකඩ සම්බෝල, කට්ට කරවල තෙල් දාපුවා සහ ඊට අමතරව අර ඉස්සර වාගෙම අපි හැමෝටම කන්න කියලා ඔතලා දෙන බත් මුල් ටික.

ඔන්න ඉතින් ලොකු මහත්වෙලා රස්සාවල් පරස්තාවල් කරගත්තට පස්සේ ටිකෙන් ටික අම්මගේ අතින් ඉදෙන බත් එක කන්න පින නැති වෙලා යනවා. ඊටත් වඩා මේ රාජකාරි වැඩවලට පිට රට කාරිය යන්න උනාම වෙන සන්තෑසිය තමයි ඔක්කෝටම වඩා බරපතල. මමත් මෙහේ ආපු මුල් දවස්වල අර ඉඳි ආප්ප කන්න ගිහිල්ලා හරි අකරතැබ්බයක් උනානේ. ඒ වගේ තමයි.

කාලෙකට කලින් අපිත් එක්ක එමිරේට්ස්වල නෙට්වර්ක් ඉන්ජිනියර් කෙනෙක් විදිහට වැඩ කරපු ප්‍රවීන්ටත් ඔය පිට රටවල් වල රාජකාරි වැඩ කරන්න ගොහින් ලොකු අකරතැබ්බයක් උනා. දැන් නම් ප්‍රවීන් කැන්ගරු දේශයට දරු පවුලත් එක්කම සංක්‍රමණය කරලා අවුරුදු බර ගාණකුත් වෙනවා. ඔය මම කියන දවස්වල තමයි එමිරේට්ස් මොස්කව් වලට ගමන් වාර පටන් ගත්තේ. ඉතින් මොස්කව් බ්‍රාන්ච් එකේ නෙට්වර්කින් වැඩ වලට යන්න උනේ අපේ ප්‍රවීන්ට. මේ කියන කාලේ හිම මිදෙන වින්ටර් කාලේ. එහේ ගියාට පස්සෙ තමයි ප්‍රවීන් දන්නේ රුසියාවෙ වතුර පාවිච්චියක් නැති විත්තිය. රෙස්ටුරන්ට් එකකට ගිහිල්ලා "ග්ලාස් ඔෆ් වෝටර්' කියලා ඉල්ලපු ගමන් හම්බවෙන්නේ වොඩ්කා වීදුරුවක්. මොන කෑමක් කෑවත් වතුර වෙනුවට හම්බවෙන්නේ වොඩ්කා. හොඳම දේ තමයි රුසියාවට යන්න කලින් ප්‍රවීන් ෆුල් වෙජිටේරියන්. ඒ කියන්නේ සැර ජාති කට අහලකටවත් තියන්නේ නෑ.

අනික තමයි රුසියානුවෝ කියන්නේ හරිම මිත්‍රශීලී ජාතියක්. ඒ ගොල්ලෝ මිත්‍ර කම් ඇති කරගන්න එනවා කියන්නේ වොඩ්කා බෝතලයකුත් අරගෙන. අතන මෙතන කොතැන කියලා වෙනසක් නෑ, විදේශිකයෙක් කියලා දැනගත්ත ගමන් රුසියන් කාරයෙක් දෙන්නෙක් එනවා වොඩ්කා බෝතලේකුත් අරගෙන සෙට් වෙන්න. එහෙම ආවම ඒ ගොල්ලෝ වීදුරුවට දාල දෙන වොඩ්කා එක එක හුස්මට බොටම්ස් අප් ගහන්නත් ඕනේ. ප්ලේන්ටි බොනවා වගේ චුට්ට චුට්ට බොන්න බෑ. එහෙම කලොත් ඒ ගොල්ලෝ සලකන්නේ ඒ ගොල්ලන්ට මදි පුංචිකමක් කරනවා කියලයි. රුසියානුවන්ට අනුව වොඩ්කා තමයි මේ ලෝකේ තියෙන සුපිරිම පානය. ඒ කියන්නේ මේ ලෝකේ කොහේ හරි වොඩ්කා තියෙනවනම් කවදාවත් කොහේවත් නරක වොඩ්කා කියලා ජාතියක් තියෙන්න විදිහක් නෑ. තියෙන්න පුළුවන් ජාති දෙකයි. තියෙන්න පුළුවන් හොඳ වොඩ්කා සහ හොඳම වොඩ්කා විතරයි.

අර කතාවකුත් තියෙනවනේ දෙවනි ලෝක යුද්දෙදි ජර්මන් කාරයෝ රුසියාවට පැරදුනේ මොකද කියලා. ජර්මන් කාරයෝ රුසියාව ආක්‍රමණය කරන්න පටන් ගත්ත කාලේ එක දිගට රුසියාවේ තෙල් ආකර වලට, තෙල් සංචිත වලට බෝම්බ දාල විනාස කරනවා. ඔය අතර තමයි රුසියාවට වින්ටර් කාලේ ලබන්නේ. ජර්මන් කාරයන්ට බොන්න වැතුර නැති වෙනවා. මොකද ඔක්කොම වතුර මිදිලා. ඒ වගේම ජර්මන් කාරයන්ගේ යුද්ධ ටැංකි හිටං ෆ්‍රීz වෙලා යනවා. ඒකට රුසියන් කාරයෝ. උන් කොහොමත් වතුර වෙනුවට වොඩ්කා බොන නිසා සීතල ගාණක් වත් නැතිව යනවා. උන්ගේ යුද්ධ ටැංකි හදලා තියෙන්නේ තෙල් නැතිනම් වොඩ්කා වලින් දුවන්න පුළුවන් විදිහට නිසා උන් යුද්දේ දිනනවා. ජර්මන් කාරයෝ කරපු වැරැද්ද තමයි වොඩ්කා පෙරන තැන්වලට බෝම්බ දාන්නේ නැතිව තෙල් පෙරන තැන් වලට බෝම්බ දැමීම කියලා තමයි කියන්නේ.

තව පොඩ්ඩෙන් ප්‍රවීන්ව අමතක වෙනවා. කොහොමින් කොහොම හරි සතු තුනකට විතර පස්සෙ ප්‍රවීන් ආපහු ඩුබායි එනකොට අමුම අමු වොඩ්කා-බද්දෙක් වෙලා. කොටින්ම කියනවනම් ඩුබායි ඇවිල්ලත් බත් කාල බොන්නේ වොඩ්කා.

හරි ප්‍රවීන්ගේ කතාව එච්චරයි....!

කාලෙකට කලින් මම එමිරේට්ස් වැඩ කරන කාලේ, එමිරේට්ස් වල බැගේජ් හැන්ඩ්ලින් සහ ට්‍රැකින් සිස්ටම් එක ඩිසයින් කරලා ඩිවලොප් කරන්න කියලා JKCS එකෙන් මෙහේ ආවා ටීම් එකක්. ඒකේ ප්‍රොජෙක්ට් මැනේජර් විදිහට ආවේ චාන්. චාන් කිව්වට පොර චීනෙක් නෙමෙයි. හොඳ ශ්‍රී ලාංකිකයෙක්. ඇත්ත නම චන්ද්‍රලාල් හරි, චන්ද්‍රකුමාර හරි චන්ද්‍රබන්දු හරි වෙන කෙහෙල්මලක් හරි වෙන්නැති. උගේ නම කියන්න ලේසි වෙන්න සුද්දෝ තමයි ඌට චාන් කියලා බෞතීස්ම කරලා තියෙන්නේ. ඔය චාන් ඇවිත් අපි වගේ දෙගුණයක් වයස තරුණයෙක්. ෆීල්ඩ් එකේ වගේම ජීවිතෙත් හොඳටම අත්දැකීම් බහුල මනූස්සයා. මෙහේ එනකොටත් චාන්ගේ ලොකු දුව කොළඹ යුනි එකේ අයි.ටී ඩිග්‍රි එකක් කරනවා. අනේ ඉතින් ටීම් එකේ එවුන් මාමව ෂේප් කරගන්න නොකරපු දෙයක් නෑ. සමහරු ලංකාවේ ඉන්නකොට ස්වේච්ඡාවෙන් දුවට "ජාවා" උගන්නන්න චාන්ලගේ ගෙදර යනවා. හැබැයි පැට්‍රල් පුච්චගත්තට ඒ එකෙකුටවත් වැඩක් උනේ නෑ. හැබැයි කෙල්ල නම් ෆර්ස්ට් ක්ලාස් එකක් එක්ක ඩිග්‍රිය ගොඩ ගියා. ඊට පස්සෙ ස්කොල් එකක් හම්බවෙලා මාස්ටර්ස් කරන්න ඇමරිකා ගියා.

ඔය චාන් ඇවිත් තමන්ගේ වයසට වඩා දෙගුණයක් වයස අඩු අපිත් එක්කත් හරි හරියට සෙට් උනා කිසිම වෙනසක් නැතිව. ඔන්න එක කාලයක් චාන් හොංකොන් පැත්තේ ගිහින් තියෙනවා රාජකාරි වැඩකට තවත් ලංකාවෙ ටීම් එකක් එක්ක. එහෙම ගිහින් ඉන්නකොට එක දවසක් කට්ටියත් එක්කම ගිහිල්ලා ඒ පැත්තේ තිබිච්ච හෝටලයකට දවල්ට කන්න කියලා. ඔන්න ඉතින් චාන් අහලා,

"මල්ලි, අද ලන්ච් වලට මොනවද තියෙන්නේ ?" කියලා...

ඔන්න ඉතින් ඒ මල්ලි කියාගෙන යනවලු....

"චිකන්, බීෆ්, පෝක්, ෆිශ්, කැට්, ඩෝග්, ස්නේක්, ෆ්‍රොග්, රැට් කියලා.....

බලනකොට මුළු ආහාර දාමයම මුන් ලන්ච් එකට උයනවා. ඉතින් මේ ලෝකේ සත්ව සම්පත්තිය ආරක්ෂා කරගන්නෙ කොහොමද කියලා හිතලා චාන් සහ ටීම් එක ඔක්කාරය නවත්තගෙන එතනින් නැගිටලා ඇවිල්ලා. ඊට පස්සෙ කට්ටියම හෝටලේට ඇවිත්, අයන් එක අනිත් පැත්ත හරෝලා ඒක උඩ තියලා පොල් රොටි පුච්චගෙන කෑව කියලා තමයි කියන්නේ.

විරේන් කියන්නේ මාත් එක්කම එමිරට්ස් වල එකම ටීම් එකේ හිටපු කෙනෙක්. දැන් ඉන්නේ කැන්ගරු දේසේ. විරේන් කසාද බැන්දලා හනිමූන් ගිහින් තියෙන්නෙත් හොංකොං වලට. කොහොම හරි වෙඩිං එකෙන් දවස් දෙකකට විතර පස්සෙ විරේන් සහ විරේන්ගේ අළුත් මනමාලි වෙච්චි ඇව්රිල් හනිමූන් බලා පිටත්ව යනකොට ඇව්රිල් වීල් චෙයාර් එකේ. මොකද උනේ කියලා අපි ඇහුවේ නෑ. හැබැයි එහෙම තමයි උනේ. කලින් බුක් කරපු ගමන නවත්තන්න බැරි නිසා විරේනුත් ඇව්රිල්ව වීල් චෙයාර් එකේ තියාගෙනම හොංකොං ගියා. ඉතින් ඔහොම හොංකොං ගිහින් හෝටලේටත් චෙකින් උනා කියමුකෝ. ගමන් මහන්සියටයි, වීල් චෙයාර් එකේ එහෙමෙහේ ගෙනියන්න කරදර නිසයි විරේන් ඇව්රිල් කාමරේ තියලා තනියම කෑමට මොනව හරි අරගෙන එන්න කියලා කාමරෙන් එලියට ආවා. ඊට පස්සෙ හෝටලේ ලොබී එකේ පොඩ්ඩක් ඉඳගෙන වට පිට එහෙම බලනකොට ඔන්න විරේන් දිහාවට මනුස්සයෙක් එනවා. ඇවිත් විරේන්ගේ අතේ මෙනූ පොතක් තියනවා. බලනකොට ඒක මෙනූ එකක් නෙමෙයි ඇල්බම් එකක්. උයලා කන කෑම නෙමෙයි ඒකේ තියෙන්නේ වෙන කෑම ජාතියක්.

ලස්සනම ලස්සන කෙල්ලෝ ඉන්න ෆොටෝ ඇල්බම් එකක්. ඔන්න විරේනුත් ඉතින් ඕක අතේ තියාගෙන පෙරල පෙරලා ලස්සන බලනවා. ඇල්බම් එක දීපු පොරත් ලඟ ඉඳගෙන එක එක ෆොටෝ වල ඉන්න අයව වර්ණනා කරනවා. ජීවිතේට උණුවතුර මිසක් ඇල්වතුරවත් නොබොන විරේන් ඉතින් මුල ඉඳන් අගට ඇල්බම් එක බලලා අර පොරට ආපහු දුන්නලු...!

ඔන්න එක පාරටම අර පොර පොඩ්ඩක් ඉන්න කියලා තව ඇල්බම් එකක් දුන්නලු.

අප්පට සිරි ඒකෙ ඉන්නේ තනිකරම පිරිමි. එක එක ජාතියේ බොඩි තියෙන පොරවල් ඒකේ ඉන්නවා.

සික් විතරක් මුන් නම් කියලා විරේන් ආපහු ඇල්බම් එක අරූට දීලා. ඒත් බුවා ලේසියෙන් ගේම අති අරින පාටක් නෑ. ආපහු අතින් පොඩ්ඩක් ඉන්න කියලා මූ තව ඇල්බම් එකක් දෙනවලු විරේන්ට.

අප්පද බොල සනුහුරේ කිව්වලු. මෙන්න බොලේ ඒක තියෙනවලු පොමනේරියන්, ඇල්ෂේශන්, ටෙරියර්, ඩොබර්මන්, බුල්ඩෝග් ඊට අමතරව ලංකාවෙ ඉන්නවා වගේ වල් බල්ලන්ගේ පින්තූර තොගයක්. විරේන් ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන අරූගේ දිහා බලනකොට ඌ කියනවලු,

සර්, අයි ගිව් යූ වුමන් - යූ නෝ ලයික්, අයි ගිව් යූ මෑන් - යූ නෝ ලයික්

ටෙල් මී සර් යූ නෝ ලයික් ඩෝග් ඕල්සො...?

අනේ හොඳ වෙලාවල ඇව් රිල් වීල් චෙයාර් එකේ හිටියේ කියලා හිත හිත විරේන් ආපහු කාමරේට ආවලු.



එමිරේට්ස් වල වැඩ කරන අපේ කණිෂ්ක ගැන මම කතා දෙක තුනක්ම කියලා තියෙනවා. අන්තිම කිව්වේ අර 31ස්ට් නයිට් ගත කරන්න කියලා දවස් දෙක තුනකට ලංකාවට ගිය කතාව. දැන් එමිරේට්ස් අයිටී සිකියුරිටි ටීම් එකේ වැඩ කලාට ඒ දවස්වල කණිෂ්ක වැඩ කලේ එමිරටේස් වල "සිස්ටම්ස්" ටීම් එකේ. ඔන්න ඉතින් කණිශ්කට රාජකාරි වැඩකට යන්න වෙලා තිබුනේ ස්පාඤ්ඤ්යට එහෙම නැත්නම් ස්පේන් වලට. එහේ මාසෙක හාමාරක රාජකාරී කටයුත්තකට තමයි කණිෂ්ක ගිහිල්ලා තිබුනේ. ඉතින් දවසක් ඔය රාජකාරී වලින් මිදිලා හවස් යාමෙක කණිෂ්ක වටේ පිටේ ඇවිදින්න ගිහිල්ලා. එහේ තියෙන සුවිශේෂ, සංචාරක ඇට්‍රෑක්ෂන් එකක්නේ ඔය "බුල් ෆයිටින්" කියලා කියන්නේ. අර රෙද්දක් වන වනා පොරක් ඇවිත් හරකෙක්ව හලාල් කරන සෙල්ලම. කොහොමින් කොහොම හරි අපේ කනිෂ්කත් ඔය බුල් ෆයිටින් එකක් බලන්න සෙට් වෙලා. ඔන්න ඉතින් හරි අති උද්වේගකර රෙද්ද වැනිල්ලකට පස්සෙ බුල් ෆයිට් කරපු පොර හරකව හලාල් කරලා දාලා. ඉතින් ඕක බලලා ඉවර වෙනකොට ගොඩක් හවස් වෙලා. ආපහු පාරට බැහැපු කනිෂ්කගේ බඩ පණුවෝ බුල් ෆයිට් කරන වෙලාවක් ඒක. එහෙන් මෙහෙන් ඉව අල්ලගෙන කනිෂ්කත් ගිහිල්ල ලඟ පාත තිබිච්ච රෙස්ටුරන්ට් එකකට. ඒකට ගිහිල්ලා මෙනූ එකත් අරගෙන එහෙන් මෙහෙන් කියවලා ඔය මොනව හරි දෙයක් ඕර්ඩර් කරලා පොර දැන් බලාගෙන ඉන්න්වලු. ඒත් එක්කම පොරගේ ටේබල් එකට මෙහා ටේබල් එකට වේටර් කෙනෙක් දුම් දාක්ගෙන චිරිස් බිරිස් ගාගෙන (අර සිස්ලින් කියලා කියන්නේ ) පලාතම සුවඳ ගස්සගෙන කෑමක් අරගෙන ආවලු. අනේ ඉතින් අර මේසෙ ඉන්න එකත් හෙන පෙරත කමෙන් අර ගෙනාපු කෑම එක කාගෙන කාගෙන යනවලු. පලාතම සුවඳයිලු. දැන් කණිශ්කගේ බඩගින්න දෙගුණ තෙගුණ වෙලා ඔන්න ඊට පස්සෙ කණිෂ්ක වේටර් කොළුවට කතා කරලා ඇහුවලු අර එහා ටේබල් එකට ගෙනාපු කෑම එක මොකක්ද කියලා. ඒ පාර වේටර් කොළුවා කියනවලු,

"සර්, ඒක මේ අපේ ඩෙලිකසි එකක් (සුවිශේෂී කෑමක් ) ඒ අර බුල් ෆයිට් එකෙන් මැරිච්ච හරකාගේ ටෙස්ටිකල් (වෘෂණ කෝෂ) දෙක...." ”මේ පැත්තටම මේක දෙන්නේ මේ අපේ හෝටලේ විතරමයි. ඒක නිසා......ගාණත් ටිකක් සැරයි” … කියලා…

ඒ තිබිච්ච සුවඳේ හැටියම මොන කෝශේ උනත් කණිශ්කට මේක කන්න දැන් තියෙන්නේ පුදුම පෙරේත කමක්.

ඉතින් කණිශ්කත් කිව්වලු " කමක් නෑ...මටත් ඒ කෑම එකක් ගේන්න කියලා..."

ඒ පාර වේටර් කිළුවා කිවාලු,

"සර්, එක දවසකට තියෙන්නේ එක බුල් ෆයිට් එකක් විතරක් නිසා මේ කෑම එක හම්බවෙන්නේ දවසට එකක් විතරයි. ඒක අර එහා ටේබල් එකේ මහත්තයා කලින්ම ඕර්ඩර් කරලා තිබුනේ. සර් කැමති නම් හෙට බුල් ෆයිට් එකේ ටෙස්ටිකල්ස් දෙක ඔර්ඩර් කරන්න පුළුවන්..." කියලා

ඔන්න ඒ පාර කණිශ්කත් කැමති වෙලා පහු වෙනිදට ඕර්ඩර් එක දාලා සල්ලිත් ගෙවලා ආවලු.

ඔන්න ඉතින් ඒ දවසත් බොහොම අමාරුවෙන් ගෙවලා දාලා කණිශ්ක හවස් වෙලා කෙලින්ම හෝටලේට ගියාලු. ඔන්න ටික වෙලාවකින් අර ඊයේ විදිහටම දුම් දාගෙන, චිරිස් බිරිස් ගාගෙන සිස්ලින් කෑම දීසියක් මේසෙට ආවලු. පලාතම සුවඳයිලු දැන්. කණිශ්කත් මේලෝකේ සිහියක් නැතිව මේක දැන් කාගෙන කාගෙන යනවලු. කෑම එකත් මාරම රහයිලු. ඒත් මදියි මදියි වගේලු. කණිශ්කට මතක් උනාලු කලින් දවසේ අල්ලපු ටේබල් එකට අරගෙන ආපු ඩිශ් එකේ ප්‍රමානේ මීට වඩා වැඩියි නේද කියලා. ඊට පස්සෙ කණිෂ්ක අර වේටර් කොළුවට කතා කරලා කම්ප්ලේන් පාරක් දැම්මලු.

"මල්ලි, අර ඊයේ එහා ටේබල් එකට දුන්නු කෑම එකේ ප්‍රමාණෙන් භාගයක්වත් අද මගේ කෑම එකේ තිබුනේ නෑනේ....." කියලා.....

“ආ සර් ඒ අද බුල් ෆයිට් එකෙන් හරකා දිනලනේ.... “ එහෙම තමයි සර් ඉඳලා හිටලා බුල් ෆයිට් එකෙන් හරකා දිනනවා සර්…” කියලා කිව්වලු....!

ආවාට තිබුනත් පින්න මලේ

Posted by දුමී

අපේ තාත්තගෙන් මට ලැබිච්ච ලොකුම දායාදය තමයි මේ සංගීත භාණ්ඩයක් දෙකක් වාදයන කිරීමේ හැකියාව. අපේ තාත්තට ඔය මියුසික් උණ හැදිලා තිබුනේ තාත්තලා කොල්ලෝ කාලේ ලෝකෙම කළඹපු බීට්ල්ස් සංගීත කණ්ඩායම නිසා. තාත්තා ගිටාර් එකක් වාදනය කරන්න ඉගෙනගෙන තිබුනේ එයා විසින්ම හදාගත් ඉලෙක්ට්‍රික් ගිටාර් එකකින්. පස්සෙ කාලෙදි නැව් හමුදාවෙ ඉන්ජිජේරුවෙක් විදිහට වැඩ කරන කාලෙදි නැව් හමුදාවෙ සංගීත කණ්ඩායමේ ඒ කාලේ හිටිය ස්ටැන්ලි පීරිස් මහත්තගෙන් තරමක ගුරුහුරු කම් ගත්තා කියලා තමයි තාත්තා කියන්නේ. ඒ වගේම ගිටාර් එක අල්ලන විදිහේ ඉඳන් කෝඩ් එකක් දෙකක් ප්ලේ කරන හැටි මුලින්ම මට අකුරු කලෙත් අපේ තාත්තා තමයි.

නිවාඩු පාඩුවේ විශ්‍රාම සුවෙන් දැන් ගෙදරට වෙලා ඉන්න තාත්තට දැනට උනත් ගිටාර් එක අරගෙන සින්දු කියන්න තියෙනවනම් කෑම බීම නැතත් කමක් නෑ. ඇත්තටම කියනවනම් කෑම නොතිබුනත් කමක් නෑ. හැබැයි ඉතින් තාත්තත් එක්ක සින්දු කියනකොට පැයකට එක සින්දුවක් වගේ වේගයකින් තමයි වැඩේ යන්නේ. මොකද පොඩ්ඩක් වරදින්න බෑ ඒ සින්දුව ආපහු මුල ඉඳලම කියන්න ඕනේ. ඉතින් එළිවෙනකන් සින්දු කිව්වත් සින්දු දහයක් වත් කියාගන්න වෙන්නේ නෑ.

ඉතින් අපේ තාත්තගෙන් දායාද වෙච්ච ඔය සංගීත හැකියාවට පින්සිද්ද වෙන්න තමයි මම ඉස්සෙල්ලාම කියක් හරි හොයාගත්තෙත්. මම මීට කලින් කියලත් තියෙනවා මම හිතන්නේ. ඉස්සෙල්ලාම මටයි කියලා කීයක් හරි හොයාගත්තේ අපේ ගම හාමිනේලගේ ඉස්කෝලේ භක්ති ගීත වලට ගිටාර් ගහන්න ගිහිල්ලා තමයි. ඒ පොසොන් භක්ති ගීතෙට ගිටාර් ප්ලේ කරලා රුපියල් 50ක් හම්බ උනා. මේ කියන්නේ 1990 - 1991 වගේ කාලේ. එහෙම දිගටම ගම හාමිනේලගේ ඉස්කෝලෙන් මට ආරධානා ලැබුනා ඒ ගොල්ලනේ හැම සංගීත කටයුත්තකටම් සහභාගී වෙන්න. පතාගෙන ආවොත් ඔතාගෙන යන්න වෙනවා කියන්නැහේ අපේ ගම හාමිනේවත් ඔතාගන්න ලැබුනේ ඒ ගිය ගමන් නිසා තමයි.

ඔහොම පටන් ගත්ත අර්ධ වෘතීය ජීවිතය ලංකාවෙන් එන තුරුත් කරගෙන ගියා. සංගීත කණ්ඩායම් වලට සම්භන්ධ වෙලා ප්ලේ කරන අතරතුර, ප්‍රසිද්ධ සංගීතඥ්ඥයන්ගේ සංගීත අධ්‍යක්ශණය කරපු වේදිකා නාට්‍යය ඒ වගේම රෙකෝඩින් වලටත් සම්බන්ධ උනා. ඔන්න ඉතින් ඩුබායි ආවට පස්සෙදිත් ලංකාවෙන් ඇවිත් මෙහේ ප්‍රසංග පවත්වන ප්‍රසිද්ධ ගායක ගායිකාවන්ගේ ප්‍රසංගයන් වලටත් දායකත්වය දෙන්න වාසනාව ලැබිලා තියෙනවා.

ඉතින් ඔය විදිහට ලංකාවේ සුපතල ඉහලම ගණයේ ප්‍රසිද්ධ කලා කාරයෝ, කලා කාරියෝ එක්ක එකට වැඩ කරන්න ලැබෙනවයි කියන්නේ හරිම ජොලි වැඩක් මොකද ඒ ගොල්ලන්ගේ ජීවිත වලට පොඩ්ඩක් එබිලා බලන්නත් චාන්ස් එකක් හම්බවෙනවයි කියන එකනේ. ඒ අතරතුර ඒ ගොල්ලන්ගේ ජීව්ත වල සිද්ද වෙච්ච හරිම රසවත් සිද්ධි මහ ගොඩක් මම සටහන් කරගෙන ඉන්නවා ඔන්න ඔහේ කියලා කට කහන කතා බ්ලොග් එකේ ලියලා දාන්නය කියලත්. ඉතින් අපි බලමු පුළු පුළුවන් විදිහකට වෙලාවක් කලාවක් ආවහම ඕවා ටික ටික ලියලා දාන්න.

ඔය විදිහට දැනට අවුරුද්දකට දෙකකට කලින් අපේ ප්‍රිය සාදයකට ගීත ගයන්න කියලා ආවා ක්‍රිස්ටෝ අංකල්. ඒ කියන්නේ ක්‍රිස්ටෝපර් පෝල් කියන හරිම අපූරු සුන්දර ගායකයා. දැනට ජීවිතයේ සැඳෑ කාලෙට කිට්ටු කරලා හිටියත් ක්‍රිස්ටෝ අංකල් තාමත් හිත ඇතුලෙන් නම් හරිම කෙලිලොල් ඉලන්දාරියෙක්. එයාගේ දශක කීපයක රසවත් අත් දැකීම්, ආගිය කතා ලියන්න ගියොත් බ්ලොග් පෝස්ට් 100කින් මෙහා නවතින්නේ නෑ. ජෝතිපාල ගැන හරූන් ලන්ත්‍රා ගැන එහෙම කියපු සමහර කතා නම් ලියන්න වෙන්නේ 18+ ගහපු බ්ලොග් එකක් හදලා තමයි. හැබැයි ඉතින් ඒ කතා පුදුම රසවත්. අද කියන්න යන කතා දෙක තුනෙන් පළවෙනි එක ක්‍රිස්ටෝ අංකල් කියපු කතාවක්. ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ගේ අනිත් කතා ටික වෙනම බ්ලොග් පෝස්ට් එකකින් ලියනකන් මේ පොඩි කතාව කියලා ඉන්නම්.

මේ කියන කාලේ වෙනකොට ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ලා තමයි සංගීත ලෝකේ පෙරළි කාරයෝ. ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ලාගේ සමකාලීනයෙක් තමයි අර "මම බොහොම බය උනා" කියනා ගීතය ගායනා කරපු මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස්. මේ කාලේ තමයි මැක්වෙල්ල් මෙන්ඩිස් ඔය 'බොහොම බය උනා' සින්දුව කියලා ජනප්‍රිය වෙච්ච කාලේ. හැම සංගීත ප්‍රසංගයකටම නැතිවම බැරි ගායකයෙක් තමයි මැක්ස්වෙල් ඒ දවස්වල. අද කාලේ වගේ වේදිකාව උඩ නටන්න බුරි නැටුම් කණ්ඩායම් එහෙම හිටියේ නැති නිසා සින්දුව කියන ගායකයම පොඩි ප්‍රසංගීය කෑල්ලකුත් සින්දුවට එකතු කරගන්නවා සින්දුව තවත් රසවත් වෙන්නය කියලා. ඔය විදිහට මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් උන්නැහේ කරලා තිය්න්නේ පොඩි කොහු මිටි කැල්ලක ගහපු ඇත්තම ඇත්ත මිනී ඔළුවක් එක පාරටම බෑග් එකෙන් අරගෙන 'මම බොහොම බය උනා' සින්දුව කියන අතරතුර මිනිස්සු දිහාවට දික් කරන එක. ප්‍රසංගය බලන මිනිස්සුත් මේක දකිනකොට එක පාරටම පුංචි පගේ තිගැස්මක් වෙන නිසා අර සින්දුවට අමුතු ගැම්මකුත් එනව කියලා තමයි ක්‍රිස්ටෝ අංකලුත් කියන්නේ.

ඔන්න එක දවසක් මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් සංගීත ප්‍රසංගයකට සහභාගි වෙන්න ගිහිල්ල තියෙන්නේ අපේ ක්‍රිස්ටෝ අංකල් සහ තවත් සෙට් එකක් එක්ක වාහනයක් එහෙම කුළියට අරගෙන. එදා ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ලා මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස්ව බලෙන්ම වගේ කලින්ම ස්ටේජ් එකට නග්ගලා තියෙන්නේ ලොකු ලණුවක් දෙන්න හිතාගෙන. ඔන්න ඉතින් කොහොමින් කොහොම හරි "මම බොහොම බය උනා" සින්දුව පටන් අරගෙන දැන් නැගලම යනවා.ඔන්න දැන් තමයි වෙලාව, එක පාරටම මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් ස්ටේජ් එක උඩ තියලා තිබ්බ එයාගේ බෑග් එකෙන් කොහුමිටේ ගහලා තිබ්බ මිනී ඔළුව අරගෙන මිනිස්සු ඉස්සරහට වැඩ දාලා දික් කරාලු. ඔන්න බොලේ එක පාරටම පලාතම දෙවනත් කරගෙන හෙන හූ සද්දයක් එනවලු. බැලින්නම් මැක්සල් මෙන්ඩිස් පණ දාගෙන උඩපැනලා මිනිස්සු ඉස්සරහට දික් කරලා තියෙන්නේ තඩි පොල් කෝම්බයක්. ස්ටේජ් එකේ පැත්තක ඉඳන් බඩ අල්ලගෙන හිනා වෙන ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ව දැකපු ගමන් මැක්සල් වෙන්ඩිස්ට ඔන්න ඌරු ජුවල් නැගලා. ඉතින් ඌරු ජුවල් නැග්ගා කියලා කිය කිය හිටිය සින්දුව මග නවත්තන්නද ? බුවත් ඉතින් සින්දුවේ අතරමැද මියුසික් එන වෙලාව එනකං ඉඳලා අර පොල් කෝම්බෙත් අරගෙන දත් මිටි කාගෙන දමල ගැහැව්වලු ක්‍රිස්ටෝ අංකල්ට. අනේ ඒ ගහපු ගැහිල්ල කොච්චර සැරද කියනවන්ම්, මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් දාගෙන හිටපු බොරු දත් සෙට් එකත් ගැලවිලා ගිහිල්ලා ස්ටේජ් එකට වැටිලා.

හුටා, දැන් දත් සෙට් එක නැතිව ලොම්බෙන් සින්දු කියන්නේ කොහොමද ? මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් ලොඹු කටෙන් කුණුහරුප කිය කිය (ලොඹු කටෙන් සිංදු කියන්න බැරි උනත් කුණුහරුප කියන්න පුළුවන්) ස්ටේජ් එකේ බිම දණ ගාගෙන දැන් ඉතින් දත් සෙට් එක හොයනවා. කළුවර හින්දයි, ස්ටේජ් එකේ ලයිට් ඩිම් කරලා තිබිච්ච හින්දයි දත් සෙට් එක හොයා ගන්න විදිහක් නැහැ. අනේ සංගීත කණ්ඩායමත් අර අතර මැද සංගීතය රිපීට් කර කර ඉන්නවලු මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් දත් ටික දාගෙන සින්දුව පටන් ගන්න කං. ඔන්න එතකොටම චරස් ගාලා සද්දයක් ඇහිලා තියෙන්නේ. බැලින්නම්, බෑන්ඩ් එකේ ගිටාර් ගහහපු එකෙක්ට පෑගිලා දත් සෙට් එකේ දත් දෙළුම් ඇට ටිකක් වගේ ස්ටේජ් එකේ සී සී කඩ විසිරිලා ගිහිල්ලා.. දැන් ඉතින් වෙන කුමක් කරන්නද කියලා මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිසුත් හූ හඬ අස්සෙ ෂේප් එකේ ස්ටේජ් එකෙන් බැහැලා ගිහිල්ලා. ඒ එනකොට ක්‍රිස්ටෝ අංකල් හිමිහිට වෙන වාහනයක නැගලා ගෙදර ගිහිල්ලා මොකට ගුටි කනවද කියලා හිතලා. කොහොමින් කොහොම හරි ලණු දීම කෙසේ වෙතත් මැක්ස්වෙල් මෙන්ඩිස් ආපහු දත් සෙට් එකක් දාගෙන සින්දු කියනකම් උන්නැහේට කන්න බොන්න දීලා තියෙන්නේ ක්‍රිස්ටෝ අංකල්.

අපේ මංගල ගැහිල්ල ගැන මම ලියලා තියෙනවනේ. කියවලා නැත්නම් ඔය ලින්කුවෙන් ගිහින් කියෝන එකයි ඇත්තේ. ඔය මංගල ගැහිල්ලත් අංජබජල් උනා කියමුකෝ. ඒ මංගල ගැහිල්ලට පස්සෙ ආපු බක් මහේවත් මොකක් හරි එකකට ගහන්න සෙට් උනොත් ලොකු දෙයක් කියලා හිත හිත තමයි අපි සෙට් එක හිටියේ. ඔය දවස්වලම තමයි අපේ යාළුවෝ කට්ටියක් සම්බන්ධ මිතුරු සමාජයකින් සංවිධානය කරන අවුරුදු උත්සවයක් ගැන අපේ කණ වැකෙන්නේ. ඉතින් අපිත් ඉහින් කනින් හොයලා බැළුවා අවුරුදු උත්සවයෙන් පස්සෙ ගොඩක් වෙලාවට පවත්වන සංගීත සංදර්ශනයට බෑන්ඩ් එකකට එහෙම චාන්ස් එකක් තියෙනවද කියලා. ඉබ්බා දියේ දාන්නද කියලා ඉබ්බගෙන් ඇහුවාම, අනේ මචන් මේ නෑව විතරයි කියලා ඉබ්බා කිව්වලු. ඒ කියන්නැහේ අර අවුරුදු උත්සවයේ සංවිධායක මණ්ඩලෙත් අපේ මේ ගහන්න තියෙන ඇම්ම දැකලා එකඟ උනා අපේ බෑන්ඩ් එකට අවුරුදු උත්සවේට ගහන්න චෑන්ස් එක දෙන්න. හැබැයි කොන්දේසියක් උඩ. අපිට සත පහක්වත් දෙන්නේ නෑ. දෙන්නේ චාන්ස් එක විතරයි. ඒ මදිවට අපි අවශ්‍යය සවුන්ඩ් සෙටප් එකත් අපේ සල්ලි වලින්ම අරගෙන එන්න ඕනේ. මේ කියන 91-92 වගේ කාලේදි යන්තම් සවුන්ඩ් ටිකක් අටවගන්නත් රුපියල් 3000ක් විතර යනවා. දැන් කාලෙත් එක්ක බැළුවොත් ඒ ගාණ රුපියල් 30,000 ටත් වැඩියි මගේ හිතේ. කොහොමින් කොහොම හරි නැන්දලා මාමලට වැඳලා කරලා ණයට සල්ලි ටික ටික හොයාගත්තා.

ඔන්න අවුරුදු උත්සවය දවසේ සංගීතේ පටන් ගත්තා. අපිට ගහන්න හම්බ උනේ සින්දු දෙකයි. 'ටිකිරි ටිකිරි ටිකිරි ලියා' සහ 'දිය ගොඩ සැම තැන කිරි ඉතිරේ' විතරයි. මෙන්න බොලේ සීයක හමාරක පෝලිමක් තියෙනවා ස්ටේජ් එකට නගින තැන ඉඳන් පේන නොපෙනෙන දුරකට. යකෝ බැලින්නම් සංවිධායකයෝ ආධුනික ගී තරඟයක් සෙට් කරලා. නිකං නෙමෙයි, එකෙක්ගෙන් රුපියල් 10ක් චාර්ජ් කරලා. තරඟයක්ම නෙමෙයි, සින්දුවක් කියන්න රුපියල් 10යි. අනේ අම්මේ පොලිමේ ඉන්නවා අයියලා, අක්කලා, නංගිලා මල්ලිලා ඒ මදිවට ලඟ තියෙන කරාමෙට වතුර ගන්න ආපු අම්මණ්ඩිලා හතරපස් දෙනෙකුත් කලෙත් උකුලේ තියාගෙන. තව අවුරුදු නිසා දවසම කසිප්පු බීපු සිප්පුවෝ මෙකී නොකී හැම ජාතියේම එකාලා ඉන්නවා පෝලිමේ..

හත් ඉලව්වේ අතින් වියදම් කරගෙන සවුන්ඩ් අරගෙන කට්ට කාලා ප්‍රැක්ටිස් කරලා මෙතනට ආවෙ ආධුනිකයන්ගේ සුන්දර සිහින සැබෑකරන්නද කියලා මේකට ඔබ්ජෙක්ෂන් එකක් දැම්මා විතරයි පෝලිමේ හිටපු හයේ හතරේ එකෙක් ඇදලා ගත්තේ නැද්ද රැවුල කපන බික් රේසර් එකක්. එහෙම අරගෙන

"අඩෝ අපිත් සල්ලි ගෙවලා තමයි ඩෝ සින්දු කියන්න ආවෙ, චාන්ස් එක දුන්නේ නැතිනම් කපනවා තොපි ඔක්කොගෙම රැවුල.....!"

ඒ වෙනකොට අපි එකෙක්ගෙවත් හරි හමන් රැවුලක් වැවිලා තිබුනේ නෑ. එහෙම එකේ මේකා කොහේ තියෙන රැවුලක්ද කපන්න යන්නේ.....ඒක නිසා අකමැත්තෙන් උනත් එකඟ උනා මුන්ට සංගීතේ දෙන්න. සංගීතේ දෙන්න කිව්වත් අපිත් ගහන්න දැනගෙන හිටියේ සින්දු අතේ ඇඟිලි ගාණටයි, කකුලේ ඇඟිලි ගාණටයි විතරයි.

ඔන්න දැන් ආධුනික ගී ප්‍රසංගේ පටන් ගත්තා,

"නෝනාවරනි මහත්වරුනි, මා මෙතනට පැමිණියේ ගීතයක් ගායනා කිරීමටයි......" එහෙම කියලා අක්කා කෙනෙක් පාරු කවියක් කියලා බැහැලා ගියා.....!

ඔන්න ඊට පස්සෙ අවුරුදු 7ක විතර පොඩි එකෙක් ස්ටේජ් එකට නැග්ගා. අපි ඇහුවා "මල්ලි, මොකක්ද කියන සින්දුව ?" , "බා බා බ්ලැක් ෂීප්ද ?"

නෑ අයියේ "පෙම් ලෝකේ මං සක්කර දෙයියෝ......" ඌ එහෙම කියලා ස්ටේජ් එකෙන් පල්ලෙහා හිටපු ඌ වගේ හතර පස් ගුණයක් සයිස් ඇන්ටි කෙනෙක්ට මුකුළු කර කර ඒ සින්දුව කිව්වා.....

අපේ රැවුල කපන්න සෙට් වෙච්ච අයියා ආවා. ඇවිත් මයික් එක බදාගෙන පටන් ගත්තේ "සිරියාමේ සාරා" සින්දුව. හැබැයි ඉවර කලේ "තනිවයි උපන්නේ තනිවයි මැරෙන්නේ" සින්දුව. අතර මැද උගේ ට්‍රැක් එක පැනලා.

තව එකෙක් ඇවිත් “සොර දෙටුවෙක්, කස තැළුම් කකා” සින්දුව කියලා බැහැලා යනකොට මයික් එක මිසින්. සවුන්ඩ් කරපු එකා උගේ පස්සෙන් එලවලා මයික් එක උදුර ගත්තේ නැතිනම් ඒකටත් රුපියල් දාහක් දෙදාහක් ගෙවන්න වෙනවා.

ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර කොහොමද කියනවනම් අවුරුදු උත්සවයේ ඉතුරු වෙච්ච කැවුම් කොකිස් හිටන් පාවෙලා ඇවිල්ලා ස්ටේජ් එකට වැටෙනවා. ඔන්න ඔහොම එක එක්කෙනා නාලා ඉවර වෙනකොට රෑ දෙකට විතර ඇති..තුන්සීයකට එහා පැත්තේ ආධුනික ගායකයෝ ගායකයෝ සෙට් එකක් දිය රෙදි ඇතිව හෝ නැතිව නාලා ඉවරයි. ඒ අස්සෙ හූ හඬවල් වලින්, පොඩි සයිස් ගල් කැට වලින් වගේම හිස් බෝතල් වලිනුත් ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර ලැබිලා, එහෙම ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර ලැබිච්ච සමහර අය ස්ටේජ් එක පල්ලෙහා කෙස් වලු පටලෝගෙන ප්‍රථිචාර දීපු රසිකයන්ට සමරු සටහන් දෙනවා.

අපි ඉතින් රුපියල් 3000ක් අතින්වියදම් කරලා, සංවිධායකයන්ට හොඳ ගාණක් හොයාගන්න උදව් කරලා අපේ ගහන්න තියෙන ඇම්ම හොඳ කරගත්තා. ඊලඟ අවුරුදු උත්සවේටත් අපිවම ගන්නවාය කියලා තමයි සල්ලි ගණන් කරන ගමන් සංවිධායක මණ්ඩලේ අය නම් කිව්වේ.

මිනිස්සු මයික් වලට තියෙන්නේ පුදුම ආසාවක්. සමහරු ඉන්නවා මයික් එකක් පේන්න බෑ. පැනලා එනවා සින්දු කියන්න, එහෙම නැතිනම් කතාවක් හරි පවත්වන්න. ඔය අතරින් සින්දු කියන්න විශේෂ උණ තියෙන උන් තරාතිරමක් නැතිව ඉන්නවා. පස්සෙ කාලෙකදි අපි ප්ලේ කරපු වෙඩිමකදි මනමාලයා කොච්චර සින්දු කියන්න ආසද කියනවන්ම් පෝරුවෙන් බැස්ස ගමන් ඌ නැවතුනේ ස්ටේජ් එකේ. එහෙම ආපු එකා තමයි වෙඩින් එකේ සින්දු වැඩි පුරම කිව්වේ. ෆොටෝ එකක් ගන්නත් ඌව ස්ටේජ් එකෙන් අරගෙන ගියේ හරිම අමාරුවෙන්. ඌට හනිමූන් යන්නවත් උනන්දුවක් තිබුනේ නෑ සින්දු කියන චාන්ස් එක නැතිවෙයි කියලා.

ඔය විදිහට සින්දු කියන්න තියෙන ආසාව නිසා වෙච්ච නස්පැත්තියක් මාත් එක්ක කිව්වේ ලංකාවෙ ඉන්න දක්ෂ තබ්ලා වාදකයෙක් වන මගේ මස්සිනා.

ඔන්න ඔය අවුරුද්ද කාලෙක එක ගම් පලාතක ලොකු අවුරුදු උත්සවයක් ඒ පළාතේ තරුණ සංවිධානයකින් සංවිධානය කරලා තිබ්බා. හැමතැනම වගේ ඔය වගේ දේවල් වලට ඔළුව දාලා ලකුණක් දෙකක් දාගන්න බලාගෙන ඉන්න ප්‍රාදේශීය මන්ත්‍රී කෙනෙකුත් මේකට ඔළුව දාගෙන හිටියා. ඔය අවුරුදු උත්සවයේ අවසානෙට ලොකු සංගීතයකුත් දාන්න තමයි කට්ටියගේ සැලැස්ම වෙලා තිබුනේ. ගම් පලාතෙන්ම මියුසික් ගෲප් එකකුත් ලෑස්ති කරගෙන තිබුනු නිසා ගෲප් එකත් මාසෙකට විතර කලින් පුරුදු පුහුණුවීම් කරගෙන ගියා.

සිංදු කියන්න පුදුම කෑදරකමක් තිබිච්ච මන්ත්‍රී තුමත් ගමේ මිනිස්සු ඉස්සරහා සිංදුවක් කියලා ලකුණු ටිකක් දාගන්න දත කට මැද ගෙන තමයි හිටියේ. අවුරුදු උත්සවේට ලංවෙලා මන්ත්‍රී තුමා එයා කියන්න ලෑස්ති වෙලා හිටපු සින්දුව සංගීත කණ්ඩායමට කියලා යැව්වා ඒක හොඳට පුහුණු වෙන්නය කියලා.

මන්ත්‍රී තුමා කියන්න යන්නේ අර නිමල් ගුණසේකර ගායකයා විසින් ගායනා කරන "ආවාට තිබුනත් නිසසල සඳ මත" කියන හරි අපූරු සින්දුව.

ඔන්න පලාතේ මන්ත්‍රී තුමා කියන්න යන මේ සින්දුවත් සංගීත කණ්ඩායම හරිම උනන්දුවෙන් පුහුණුවීම් කරන්න පටන් ගත්තා. ඔය සින්දුවේ ආරම්භක සංගීත ඛණ්ඩේ පටන් ගන්නේ ට්‍රම්පට් පාට් එකකින්. ඊට පස්සෙ ගිටාර් පාට් එකක් තියෙනවා මෙන්න මේ විදිහට.


ප්ලේයර් එක වැඩ නැත්නම් භාගත කර අහන්න.පොඩි ක්ලිප් එකක්.

ඒත් කරුමෙට කොච්චර කලත් ලීඩ් ගිටාර් එක ගහන එකාට වදින්නේ අර එඩ්වර්ඩ් ජයකොඩි ගායනා කරන 'පින්න මලේ සුද' සින්දුවේ ගිටාර් පාර්ට් එක. මෙන්න මෙහෙම.


ප්ලේයර් එක වැඩ නැත්නම් භාගත කර අහන්න.පොඩි ක්ලිප් එකක්.

ඔන්න සින්දුව නවත්තල ආපහු මුල ඉඳන්ම ප්ලේ කරනවා. ඒත් කොච්චර කලත් ලීඩ් ගිටාරිස්ට හරි ලීඩ් පාර්ට් එක ප්ලේ වෙන්නෙම නෑ. වදින්නෙම 'පින්න මලේ' සින්දුවේ පාට් එක.

මන්ත්‍රී තුමත් සින්දුව රිහර්ස් කරන්න ඇවිල්ලා. කොච්චර ගැහුවත් අරූට වදින්නෙම පින්න මලේ ලීඩ් පාර්ට් එකමයි.

"අනේ මල්ලියේ තව පොඩ්ඩක් ඕක හොඳට ප්‍රැක්ටිස් කරපන් මල්ලි මාව අනාත කරන්නෙ නැතිව. කොහොමද කියපන් මම "ආවාට තිබුනත්" සින්දුව කියන්නේ උඹ "පින්න මලේ" පාට් එක ගහලා දුන්නම ?" කියලා මන්ත්‍රී තුමත් දැන් නොවඳින වැඳුම් වඳිනවා.

"හරි හරි මන්ත්‍රී තුමා, මම තව පොඩ්ඩක් බලාගන්නම්" කියලා ලීඩ් ගහන එකත් කියනවා.

ඔන්න ඔහොම ඉතින් සංගීතෙට කලින් දවසෙත් අන්තිම රිහර්සල් එක තිබ්බා.

කරුමේ කියන්නේ එදත් මූට වැදුනේ "පින්න මලේ සුද" පාට් එකමයි.

දැන් නම් මන්ත්‍රී තුමාට ඌරු ජුවල් නැගලා. මූ ඒ පාර ලීඩ් ගහන එකාගේ කොලර් එකෙන් අල්ලගෙන,

"තෝ දැන ගනින්, ලීඩ් පාට් එක වැරැද්දුවොත් මම තෝව ස්ටේජ් එක උඩදිම බාවනවා දැනගනින්...." කියලා ෆුල් තර්ජනය පාරක් දැම්මා…..

මොනා උනත් මෙලෝ මොළයක් නැති මේ මන්ත්‍රී කාරයා කිව්වත් වගේ මොනවා කරන්න බැරිද කියලා අනේ අර ලීඩ් ගිටාර් කාරයා මුළු රෑ එළිවෙනකන් දැන් සින්දුව ප්‍රැක්ටිස් කරනවා...

ඔන්න ෂෝ එක තියෙන දවසත් ආවා. කලින් සද්දේ දැම්මට චන්දෙත් කිට්ටු වෙලා තියෙද්දි ස්ටේජ් එක උඩ අංචි අදින්න ගියොත් ලකුණු කැපෙන්නේ තමන්ගෙමයි කියලා මන්ත්‍රී තුමා දන්නවා. පොර කල්පනා කලේ, අරූ වැරදි ගිටාර් පාර්ට් එක ගැහුවත් මම කොහොමත් "ආවාට තිබුනත්" සින්දුව කියනවාමයි කියලයි.

ඔන්න මන්ත්‍රී තුමා සින්දුව කියන වෙලාව ආවා. "අරූ අදත් ලීඩ් පාර්ට් එක ෂුවර් එකටම වරද්දනවා, ඒත් මම 'ආවාට තිබුනත්' සින්දුව කොහොම හරි කියනවා" කියලා හිතට ධෛර්‍යය ටිකක් එහෙම අරගෙන මන්ත්‍රී තුමා ස්ටේජ් එකට නැග්ගා. එහෙම නැගලා රෑ නිදිමරලා ඇස් රතු කරගෙන හිටපු ලීඩ් ගිටාර් කාරයා දිහා රවලත් බැළුවා......

ඔන්න සින්දුව පටන් ගත්තා. ඉස්සෙල්ලම ට්‍රම්පට් පාට් එක....ඔන්න ලීඩ් ගහන එකත් වෙව්ල වෙවුල ප්ලේ කලා. හුටා..... ඔන්න බොලේ ‘ආවාට තිබුනත්’ පාට් එක කිරි ගහට ඇන්න වගේ ටක්කෙටම වැදුනා.... මන්ත්‍රී තුමාට හරි සතුටුයි. බුවා ලීඩ් ගහන එකා දිහා හැරිලා තම්බ්ස් අප් පෙන්නන ගමන් සින්දුව පටන් ගත්තා.....මෙන්න මෙහෙම

“පින්න මලේ සුද ඇන්න ගිහින් නුඹ.......”

සුභ රාත්‍රියක් හේලික පුතේ

Posted by දුමී

හිත තවමත් කම්පණයෙන් මිදී නැත. වරින් වර අකුණක් කොටන්නාක් මෙන් ඒ සියුම් මන්දාස්මිතිය චායාවක් මෙන් සිතේ ඇඳි මැකී යන්නේ දෑස් කොණට සියුම් කඳුලක් එක කරමිනි.

සනත් මා හට මුණ ගැසෙන්නේ 1989 හෝ 1990 අවුරුද්දේ විය යුතුයි. ඒ ඔහුත් මාත් නුගේගොඩ ඇල්ෆා ඉන්ස්ටිටියුට් හී ජයනෙත්ති සර්ගේ ඕ ලෙවල් ගණන් පන්තියේ එකට ඉගෙනුම ලැබූ අවදියේදියි. සනත් මගේ පාසලේ ඉගෙනුම නොලැබුවත්, කල්ලි ගැසුනේ අපේ පාසැලේ මිතුරු රැළත් සමගයි. ඉගෙනුම කෙරෙහි වඩාත් සිත් යෙදවූ, වැඩිමනක් දඩබ්බර නොවූ මිතුරු රෑනක අපි සාමාජිකයෝ වීමු.

සාමාන්‍යය පෙළ විභාගයෙන් වසර 20කට පමණ පසු නැවත මට සනත් මුන ගැසෙන්නේ අරාබි එමීරයක් වන ෆුජේරාහිදීයි. ඒ මගේ අති ජාත මිත්‍රයෙක් වන රජීව්ගේ නිවසට ගොඩ වැදුණු විටකදීයි....

"අඩෝ (xxxxxx) තෝ කොහේද යකෝ මෙහේ.....?" ලෙස මගේ පාසල් වියේ කාඩ් එකෙන් මා අමතන්නේ මොකාද යැයි මා හැරී බැළුවේ දශක දෙකකින් පසු ඒ කාඩ් එකෙන් වෙන කිසිවෙකු මා අමතා නැති බැවිනි.... එතරම් වෙනස් නොවූ සනාව මට එකවර අඳුනන්න බැරි උනත් තරමක් විපර්යාසයට බඳුන් වී සිටි මා එකවර හඳුනා ගැනීමට සනා සමත් වී තිබේ. රජීව් රැකියාව කල ආයතනයටම සම්බන්ධ වී මෙහි පැමින සිටි සනා ඒ වනවිට නවාතැන් ගෙන තිබුනේද මා මිතුරු රජීව් සමගමය. දශක දෙකකට පසු යළිත් හමූ වී අප එදින පටන් අපේ මිත්‍රත්වය නැවතත් අළුත් කර ගත්තෙමු.

------------------------------------------------------------ 

එදින මා රැකියාව නිම වී නිවසට පැමිණියේ වෙනදාටත් වඩා වෙහෙසකර දිනයක් ගෙවා දමමිනි. වෙහෙසටත් වඩා මා යම් දෙයකින් මගේ හිත නොසන්සුන් වී තිබුනි. නිවසට පය තැබූ විගසම කුඩා පුතු විසින් සිදු කරනා ලද යම් නොහොබිනා වැඩක් පිළිබඳව ආඩ පාලි කියනු ලැබුවේ මගේ බිරිඳ විසිනි. දවස පුරා අක්කලා, නංගිලා අයියලාගේ රණ්ඩු සරුවල්, අකීකරු කම් ගැන ගෙට ගොඩ වෙන විටම වාර්ථාවක් දීමට ඇතැම් දිනවල ඇය සැදී පැහැදී සිටියාය. වෙනදාට විනාඩි කීපයක් දණ ගස්සවා තැබීම හැර අන් දඬුවමක් නොකරන මා අතට අසුවූ ප්ලාස්ටික් පටියකින් පුතුගේ දෙකකුල් වලට පහර කීපයක් ගැසුවෙමි. බලාපොරොත්තු නොවූ ප්‍රහාරයෙන් සලිත වූ පුතු මහා හයියෙන් හඬා වැටෙත්දී මගේ හිතත් ඒ සමගම හඬා වැටිමින් තිබුනි.

වේලාව රාත්‍රී නමය පසුවී අඩ හෝරාවක් වන්නට ඇත. දරු තිදෙනාම රාත්‍රී අහාරය ගෙන නින්දට ගොස් ඇත්තේ පහු වනදා හිමිදිරියේ පැමිනෙන පාසල් බස් රථය මග නොහැරෙනු සඳහාය. බිරිඳද කුඩා දියණිය තුරුළු කරන් නින්දට වැටී ඇත.

මා පරිගණකයේ කරමින් උන් යම් දෙයක් නවතා අසුනෙන් නැගිට්ටේ නොනවත්වාම නාද වන දුරකතනය ගැනීමටය.

ඇමතුම ජෝර්ජ් අයියාගෙනි......

"ආහ් ජෝර්ජ් අයියේ කොහොමද ?" මම දුරකටහනය ඇමතීමි....

"මල්ලි, නරක ආරංචියක් කියන්නයි කතා කලේ....."

ජෝර්ජ් අයියා මූලිකවී මෙහිදී රෝහල් ගත වී අසරණ වූවන්ට පිහිට වීමට පිහිටුවා ගත් "සහන සංවිධානයේ" නොයෙකුත් කර්තවය්‍යයන් වලදී නරක ආරංචි කොතෙකුත් අපහට අසන්නට ලැබේ. සිතට නැගුනු මුල්ම සිතිවිල්ල මේ "සහන" ට සම්බන්ධ යම් සිද්ධියක් වෙන්නැති යැයි සිතාය.

“මල්ලි සනා ඇක්සිඩන්ට් වෙලා........”

"මොනවා... අපේ සනා......?"

"ඔව් මල්ලි, ෆැමිලි එක එයාපෝට් බස්සන්න එනකොට ජීප් එකේ ටයර් එකක් බර්ස්ට් වෙලා, ජීප් එක පෙරලිලා............පුතාගේ බ්‍රේන් ඩැමේජ් වෙලා.....බේරගන්න බැරිවෙයිලු....වයිෆ්ටත් සීරියස්....." ජෝර්ජ් අයියා දිගටම කියාගෙන යයි.....!

ලොකු ඊයම් බරුවක් පැමිණ මගේ උගුරේ හිර උනාක් මෙන් මට දැණුනි. හුස්ම ගැනීමටත්, කෙල ගිලීමටත් වචනයක් පිට කිරීමටත් මට නොහැකියි. මා ඉදිරියේ මගේ පුතාගේ රුවත්, සනාගේ පුතාගේ රුවත් මැවි මැවී බොඳ වෙයි.....

"අනේ පොඩි කොල්ලා..." මට කියන්න උවමනා උනත් මට එය කියා ගැනීමට නොහැකියි. ඉකි ගැසෙන කට තදින් මිරිකා ගතිමි. ඒත් වචන පිට නොවේ......!

නිහැඬියාව තත්පර ගාණක්ද විණාඩි ගානක්ද නොදනිමි. මගේ වෙනස තේරුණු ජෝර්ජ් අයියා,

"මල්ලි මම තව විස්තර හොයාගෙන කතා කරන්නම්...." යයි පවසා ඇමතුම විසන්දි කරයි…

එයින් පසු එළඹි හෝරාව කෙසේ ගත වූවේ දැයි මට මතකයක් නැත. හිරවූ පපුවෙන්ද, කඳුලු ගෙඩි කඩාගෙන පණින අස් දෙක පිහිදමින්ද මා ඒ හෝරාව ගත කරන්න ඇත.

“මල්ලි ඉක්මනට ඇඳුමක් දාගෙන ඉන්න. මම ජෝයි එක්ක ඇවිත් ඔයාව ගන්නම්. අපි හොස්පිටල් එකට යමු......” නැවතත් ජෝර්ජ් අයියාගෙන් ඇමතුමකි.

විනාඩි හතලිස් පහක පමණ ගමනක අවසානයේ අපි "අල් දේද්" රෝහල වෙත පිවිසුනෙමු.

ඒ වන විට හේලික පුතා සදහටම දෑස් පියා අවසන්ය…...

හදිස්සි අනතුරු ඒකකය ආසන්නයේ හිත මිතුරන් පිරිවරාගත් සනා පේමන්ට් එකේ බිම වාඩි වී සිටී. දෙපයට වාරු දීගත නොහී තම දණහිස අතර හිස රුවා ගනිමින් ඔහු ඉකි ගසයි.

“අනේ මචං මගේ කොල්ලා මට ඕනේ......!” වරින් වර ඉකි බිඳුම මහා හැඩුමක් වෙයි........

අප සියල්ලන්ගේම හදවත් කඩා වැටී ඇත. කුමක් කියන්නද, කුමක් කරන්නද නොවැටහේ.....!

හෝරා කීපයකින් පසු හේලික පුතා මොර්ග් එකට දැමිය යුතු බව රෝහල් කාර්‍යය මණ්ඩලය දැන්වීය. ඊට පෙර අප හට හේලික පුතා දැක ගනීමට පැමිනෙන ලෙස දන්වයි. මමත් ගැහෙන පා වලින් ඒ කුඩා කාමරයට පිය නැගුවෙමි. සුදු පාට සිපයකින් වසනා ලද බෑගයකි. හෙදිය විසින් මුහුන ආසන්නයේ සිපය විවර කර සීරුවෙන් මෑත් කර හේලික පුතාගේ මුහුණ පාදා දෙයි.

ඔළුව වැසෙන සේ ඔතනා ලද වෙළුම් පටිය. දෙතොල දෙතැනකින් පමණ පැලී වේලී ඇති රුධිර පාරවල්ය. ඒත් ඒ අහිංසක සුදු මුහුන සරසවමින් ඉතාමත් කුඩා මන්දාස්මිතියක් දෙතොලේ රැඳී ඇත. තවමත් සුව නින්දක සිටිනා සේය....

---------------------------------------------------------------------- 

සනත් එමීරයේ රැකියාව කලත් ඔහුගේ දරු පවුල ජීවත් වූයේ ලංකාවේය. හේලික තම මවත්, සොයුරියන් දෙදෙනා සමග එමීරය වෙත පැමිණ තිබුනේ පසුගිය අවුරුදු නිවාඩුව ගත කිරීමටයි.

හේලික ලංකාවෙන් පිටත් වූ දිනය දා ගුවන් තොටට යෑම සැරසී තම සීයාගේ කකුල් දෙක අල්ලා වැන්දේය....! ඉන් පසු ටික වේලාවකින් ගෙදර දොර වෙත පිය නැගූ ඔහු නැවත්තත් පැමිණ දෙවනි වතාවටත් සීයාගේ කකුල් දෙක අල්ලා වැන්දේය... දෙවනි වතාවටත් සීයාගේ පා නැමදූ හේලික වාහනයට ගොඩ වී තම මවත් සොයුරියන් දෙදෙනාත් ගොඩ වනතුරු ටික වේලාවක් බලා සිටියේය. ඒ අතර තුර තමන් දෙස බලාගෙන සිටිනා සීයා වෙත නැවත පැමිනෙන හේලික තෙවනි වතාවටත් සීයාට දන නමස් කාරය කරන්නේය.....

"ඇයි මගේ පුතේ මේ...? දැන් තුන් පාරක්ම ඔයා මට වැන්දනේ...." සීයා විමසයි...

"දන්නේ නෑ සීයේ, මට එහෙම තුන් පාරක්ම සීයට වඳින්න හිතුනා....." අහිංසක සිනහව මුහුන මත රඳවා ගත් හේලික එසේ පැවසුවේය......

---------------------------------------------------------------------- 

"අන්න අන්න මල්ලා කතා කරනවා......" ඉකි බිඳින ගමන් සනා පවසයි

ලෙහි හොවා වැඩි තම පුතුගේ වියෝව, පියෙක් කෙසේ දරා ගන්නද ?

"මචන්, පුතාට සීතල ඇති..... බ්ලැන්කට් එකකින් පෙරවන්න කියන්න...." සනා නැවතත් ඉකි බිඳියි.

සනත්ගේ බිරිඳ පූර්ණිමා යන්තම් සිහිය ලැබුවාය.....තම ආදර පුතුගේ වියෝව ඇය නොදනී......

---------------------------------------------------------------------- 

නව හැවිරිදි සම වයසේ දරුවන්ට සාපේක්ෂව හේලික වෙත පරිනත ගති පැවතුම් පිහිටියේය. හේලික උදෑසන පිබිදෙන්නේ පාන්දර තුනේ කණිසම වැදෙන යාමයේය. මූණ කට සෝදා පිරිසිදු වන ඔහුගේ පළමු කාර්‍යය ගෙදර බුදු පහණ දැල්වීමයි. ඉන්පසු තමන්ගේ පාසල් ඇඳුම් සහ තම සොහොයුරියන්ගේ පාසල් ඇඳුම් මැදීම හේලිකගේ දින චරියාවේ නොවරදින අංගයන්ය.

තම පියා පිට රට සේවය කරන බැවින් තම අම්මාටද සොයුරියන් දෙදෙනාටද ආරක්ෂාවක් වෙන්න පුංචි හේලික හැම වෙලේම උත්සාහ දැරුවේය....

අම්මා සමගින් ෆුඩ් සිටියට යන ගමන් වලදී අම්මාටත් වඩා හොඳින් ගෙදරට අවශ්‍යය බඩු බාහිරාදිය අඩුපාඩු දන්නේ හේලිකය. අවශ්‍යය කරන භාණ්ඩ පමණක් තෝරා බේරාගෙන කරත්තය තුලට දමන හේලික, මුදල් අයකැමි වෙත එන වෙලාවේදී කරත්තයේ ඇති බඩු වල මුල මුදලම සිතෙන් සාදා අවසන්ය. සැම විටම ඒ ගණන අන්තිම ඉලක්කමටම නිවැරදිය. මුදල් අයකැමිට වැරදුනත් හේලිකට කිසි දිනක ගෙවීමට ඇති මුදල නම් වරදින්නේ නම් නැත.

------------------------------- 

"අනේ මචං, එන්න කලින් බෑග් ඔක්කොම පැක් කරලා බර කිරුවෙත් මල්ලා මචං....." සනාගේ ඉකි බිඳිම විලාපයක් වෙයි.....

සනත් තම දරු පවුල ඩුබායි එයාර්පෝට් එකට ඇරලවන්න පැමිනෙන්නේ ඩුබායි සිට කිලෝ මීටර් 150 ක පමණ දුරින් ඵිටි කොර්ෆකාන් නම් නගරයේ සිටයි. ඉතාමත් හොඳින් නිම වූ හයිවේ මාරගයක යා යුතු මේ ගමන සාමාන්‍යයෙන් අප ගෙවා දමන්නේ පැ.කි.මී 140 ක පමණ වේගයකිනි. එහි අමුත්තක් නැත.

තීරණාමත්ක නිමේෂය එළබෙන විට හේලික පසු වූයේ පැජරෝ රථයේ පසු පස ආසනයේ සුව නින්දක පසු වෙමිනි. ගමන් වෙහෙස නිමවා ගන්නට තව විනාඩි කීපයකින් තේ බීම සඳහා නතර කිරීමට කිරීමට සනත් අදහස් කරගෙන සිටියේය.

තරමක ශබ්ධයක් නගමින් පසු පස ටයර පුපුරා යන්නේ ඒ මොහොතේය......වියරුවෙන් මෙන් පාරේ ඒ පැත්තට් මේ පැත්තට ඇදෙන රිය පාලනය කිරීමට සනත් මහත් වෙහෙසක් දැරීය. ඒ මොහොතේම සනත්ගේ පාලනයෙන් මිදුනු පැජරෝ රිය දකුණු පැත්තට බර වී පාරෙන් ඉවතට පැන කාන්තාර පෙදෙසට ඇදෙන්නේය. ඉන්පසු තුන් වරක් පමණ පෙරළී නතර වන විට පාරේ සිට මීටර් 100කටත් වැඩියෙන් ජීප් රිය කාන්තාරය තුලට විසිවී තිබුණි. වීදුරු සුණු විසුණු වී ගොසින්ය.

හේලිකත්, කුඩා සොයුරියත් විවර වූ දොරවල් තුලින් ඉවතට විසිවී ගොසිනි. සොයුරියන්ට කුඩා සීරීම් පමණක් වී තිබුනත් හේලික වැලි තලයේ වැතිර සිටියේ නිසොල්මන්වය......!

ඒ වන විටත් හේලික සුරඟනන් හා ගමන් අරඹා තිබුනි....!




පුන්චි පුතේ...

ජීවිතය නම් තණ අග පිණි බිඳුවක්...

දිලිසී සිනා සෙන හිරු එබෙන තුරු පමණක්....

නිදි දෙව් දුව තුරුලේ සිටි නුඹ....

සිහිනෙන් පැමිණි අමුත්තා නොහඳුනන්න ඇති.....

වෙළුම් පටි බැඳුනත් නුඹ හිස වටා....

දෙතොලේ තිබුනේ සියුම් මන්දාස්මිතියක්...

හරියට සිහිනෙන් සපැමිණි ඒ අමුත්තා..

. කල සරදමට සිනා සෙන්නාක් මෙන්…

රත්තරන් හේලික පුතේ, මතු උපදිනා ජාති ජාතිත් මෙවන් අකල් වියෝවන්ට පත් නොවේවා !







ප.ළි : අද දින, මැයි 10 වනදා, මළ හිරු බසිනා යාමයේදී හේලික පුංචි පුතා දෙමවුපියන්, සොයුරියන් නෑ සිය මිතුරන් සදා සෝ සයුරේ ගිල්වා අවසන් ගමන් යයි.....!

Related Posts with Thumbnails