දොළ දුක සහ අපේ දුක

Posted by දුමී

කාලෙකට ඉස්සර මම පොඩි කාලේ ටී.වී එකේ ගිය ඔය සිංහල ෆිල්ම් එකක් බලපු වෙලාවක දැක්කා, ඒකෙ හිටපු ගෑණු ළමයෙක් මහ පෙරේත කමින් අඹ ගැටයක් කාගෙන කාගෙන යනවා. ඊට පස්සෙ ඒ ගෑණු ළමයගේ අම්මා මේක දැකලා අර ගෑණු ළමයට අල්ලගෙන තඩිබානවා. ෆිල්ම් එකේ ඔය සීන් එක මගේ ඔළුව කරපට් කරලා දැම්මා, හත් ඉලව්වෙ මොකද බොලේ අර අම්මා අඹ ගැටයක් කෑවට අර ගෑණු ළමයට අර විදිහට තඩිබෑවෙ කියලා. ඒ ගෑණු ළමයා හොරෙන් අඹ වල්ල කඩාගෙන කෑව නිසා අම්මා ගැහුවා කියලා මුලින්ම හිතුනත්, ලඟ හිටපු නැන්දා කෙනෙක්ගෙන් ඔය පුරශ්නේ ඇහුවහම නම් කිව්වෙ, ආ ඒ අර ගෑණු ළමයා දවල්ට බත් කන්නෙ නැතිව අඹ ගැට කාපු නිසා තමයි එයාගේ අම්මා ගැහැව්වෙ කියලා. එදායින් පස්සෙ ඉදිච්ච නැති අඹ ගෙඩියක් ලැබුනොත් එක්කෝ හොරෙන් ඒක කාලා දානවා, නැතිනම් බත් කාලා කන්න තියා ගන්නවා.

බබාලා හම්බ වෙන්න ඉන්නකොට තමයි ගෑණු අයට එහෙම කෑම කන්න ආස හිතෙන්නෙ කියලා පහු කාලෙකදි කවුරු හරි තේරුම් කරලා දුන්නත්, ඔය ඉස්කෝලේ යන ගෑණු ළමයිනුත් ඔය අඹ ගැට, දිවුල් ගැට, වෙරළු වගේ ඇඹුල් ජාති විකුණන ගෑණු මනුස්සයා ගාව පොර කන එක දකිනකොට මගේ ඔළුව තවත් කොලොප්පම් වෙලා යනවා හත් ඉලව්වෙ මුන්ට මොකද මේ වෙලා තියෙන්නෙ කියලා.

පහු කාලෙකදි හිටපු ගමන් අම්මගේ යාළුවෙකුට, එහෙම නැතිනම් නෑදෑ වෙන ගෑණු කෙනෙකුට බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්නකොට අම්මා උයලා, කෙහෙල් කොලවල ඔතලා දෙන බත් එක ඩිලිවර් කරන්න බයිසිකලේ නැගලා මුළු රට වටේම යන්න වෙනවා. නැතිනම් කාට හරි බඩ දරු අම්මා කෙනෙකුට වෙරළු සප්ලයි කරන්න, දිවුල් ගැට හොයාගෙන එන්න වගේ කොන්ත්‍රාත්තුත් අඩුවක් නැතිවා ලැබිලා තියෙනවා. ඔය දොළ දුක නිසා මුල් කාලේ කාපු කටු තමයි ඕවා.

මගෙයි, ගම හාමිනේගෙයි කුළුඳුල් දූ සිඟිත්ත බඩේ ඉන්න කාළේ අපේ ගම හාමිනේට දොළ දුක හැදුනේ දූරියන් කන්න. අවාරේ දූරියන් හොයන්න වෙච්ච දුක මම කාලෙකට කලින් ලිව්වා. ඔන්න ඒ කාලෙම ඊට මාස කීපයකට පස්සෙ තවත් හොඳ දුකක් වින්දා මේ දොළ දුක නිසා.

මොකක් හරි ලොකු ප්‍රොජෙක්ට් එකක් නිසා මහ රෑ වෙනකං වැඩ කරලා ගෙදර ඇවිල්ලා, ගෙදර තිබුනු පානුයි පරිප්පුයි කාලා ඇඳට වැටිලා නිදා ගන්න ලැබුනේ පැය දෙකයි, මාව උඩ ගිහින් ඇහැරුනේ අපේ ගම හාමිනේ නැගිටලා ඇඳ උඩ වාඩිවෙලා හෝ ගාලා අඬනවා ඇහිලයි. අඬන්නෙ මොකද කියලා ඇහුවත් මුකුත් නොකියා බඩත් උස්සගෙන තව හයියෙන් අඬන ගම හාමිනේ දැකලා මම දඩි බිඩි ගාලා නැගිට්ටෙ වාහනයක්වත් හොයාගෙන හාමිනේව ඉස්පිරිතාලෙට එක්කගෙන යන්න වත් වෙයිද කියලයි. ඔන්න ඊට පස්සෙ වදෙන් පොරෙන් තව දෙතුන් පාරක් ඇහුවහම අමාරුව මොකක්ද කියලා ඔන්න ගම හාමිනේ කියනවා,

"මට බඩගිනියි....!"

“අයියෝ ඕකත් අඬන්න දෙයක්ද, ඉන්න මම පාන් බාගයක් මැදට පරිප්පු දාලා ගේන්නං...” කියලා යන්න හදනකොටම ගම හාමිනේ අඬන ගමන්ම කියනවා,

"මම රෑට පාං බාගයක් කෑවනේ....! ආපහු නං පාං කන්න බෑ..!"

"පාං කන්න බෑ...? එහෙනං මොනවද ඕනෙ ....?" ඔන්න ඉතින් මමත් ඇහුවා.

"කිඹුලා බනිස්....!", ගම හාමිනේ තව හයියෙන් අඬනවා....!

"හුටා, කිඹුලා බනිස්....! පාන්දර දෙකහමාරට.............?”

දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද ? දොළ දුක හැදුනහම ඒක දුන්නෙ නැතිනම් බොහොම භයානක දේවල් වෙනවා කියලා මම අහලා තියෙනවා. ඔන්න ඉතින් මමත් නිදි මරගාතෙ ෂෝටකුත් ගහගෙන, ටී ෂර්ට් එකකුත් දාගෙන, රබර් සෙරප්පු දෙකත් දාගත්තෙ කොහෙන් හරි කිඹුලා බනිස් හොයාගෙන එන්න.

"අනේ ඔයා දැන් කිඹුලා බනිස් හොයන්න යන්න එපා....! මම කොහොම හරි බඩගින්නෙ නිදා ගන්නම්....!" ඔන්න ගම හාමිනෙත් අඬන ගමන් කියනවා....!

"එහෙම කියලා කොහොමද...? කිඹුලා බනිස් නොකා පුළුවන්ද ? මම කොහොම හරි කිඹුලෙක් හොයාගෙන එනවා....!" මමත් පුරුෂ ධෛර්‍යය අරගෙන එළියට බැස්සා.

හද්ද පාන්දර දෙකහමාරට, හිටු කියලා පිණි බාන වෙලාවෙ මමත් ගෑටුවා කළුබෝවිල හන්දියට. පාරෙ බලු බල්ලෙක් නෑ. කළුබෝවිල හන්දියේ ඉඳලා අපේ ගෙදරට හැරෙන පාරෙම බේකරියක් තියෙනවා. පොඩ්ඩක් කිට්ටු කරලා බලන කොට ඒකෙ කට්ටිය තාම පාන් අනනවා.

ඔන්න මමත් නුගේගොඩ පැත්තට හැරිලා පයින්ම ගාටන්න ගත්තා. අනිවාර්යයෙන්ම නුගේගොඩ "නවරස" එකේ කිඹුලා බනිස් තියේවි. (නුගේගොඩ නවරස එක මේ කාලේ වෙනකොට වහලා තිබුනේ නෑ, නවරස එක 24 පැයේම ඇරලා තිබ්බ හෝටලයක් ). ඔන්න ඉතින් මමත් නවරස එකට කිට්ටු කලා කොහොමෙන් කොහම හරි. ඒත් කරුමෙක මහත, ඒකෙ කබඩ් පුරෝලා උණු උණු මාළු පාන්, සීනි බනිස්, රෝල් කටලට් තිබ්බට කිඹුලා බනිස් නෑ....! දැන් මොකද කරන්නෙ, කෝකටත් මාළු පාං එකකුයි, සීනි බනිස් එකකුයි අරගෙන ආපහු පයින්ම එන්න පිටත් උනා.

ඒ එනින් ගමන කොහුවල පොලීසිය ඉස්සරහා තිබිච්ච බේකරියටත් ගොඩ උනා... ඒත් නෝ කිඹුලා....! ඔන්න ඉතින් ආපහු කළුබෝවිලට එනකොට පාන්දර තුනහමාරත් පහුවෙලා. ඒ වෙනකොට කළුබෝවිල බේකරියෙන් මුළු පලාතටම ෂෝක් එකට පාන් සුවඳ පැතිරෙනවා. කෝකටත් ඔන්න මම ආපහු ඔළුව දාලා ඇහුවහම,

"මහත්තයෝ, පාන් බනිස් බාන්නෙ හතරහමාරට, බෑවට පස්සෙ කිඹුලා බනිස් දෙන්නම්......"

ආහ් තව පැයයිනේ කියලා හිතලා, ඔන්න ඉතින් මමත් බේකරිය ඉස්සරහා ලී බංකුවේ වාඩිවෙලා මදුරුවෝ තල තල පාන් බානකං ඉඳලා කිඹුලා බනිස් දෙකකුත් අරගෙන ගෙදර ගියා. ගෙදර ගිහින් මම කිඹුලා බනිස් හොයන අතරේ ෂෝක් එකට ගොරෝ ගොරෝ නිදාගෙන හිටපු ගම හාමිනේවත් ඇහැරෝලා කිඹුලත් කවලා ආපහු නිදි කෙරෙව්වා. ඔන්න ඔහොමයි දොළ දුක නිසා අපි දුක් වින්දේ.

සමහර අය කියනවා ඔය අම්මලාට කන්න හිතෙන කෑම වලින් බඩේ ඉන්න බබාගේ රුචි අරුචි කම් දැන ගන්න පුළුවන් කියලා. ඒත් එක්කම සමහර පරීක්ෂණ එහෙම කරපු විද්‍යාඥ්ඥයෝ එහෙම කියන්නෙ අම්මගේ ඇඟට ඒ කාලෙදි අවශ්‍ය වෙන ඛණිජ ලවණ එහෙම ඌණතා නිසාත් එහෙම දොළ දුක ඇති වෙනවාය කියලා. හැබැයි මට නම් තාම හිතා ගන්න බෑ කිඹුලා බනිස් වලින් ඇඟට ලැබෙන ඛණිජය මොකක්ද කියලා...!

තවත් අය කියනවා බඩේ ඉන්න බබා ගිය ආත්මේ කන්න කැමති සහ පුරුදු වෙලා හිටපු කෑම බීම අම්මා ලවා දොළදුකක් විදිහට ඇති කරනවා කියලා. මේ කතාව සනාථ කරන්න පුළුවන් සාක්ෂියක් මගේ ටීම් එකේ ඉන්න මලබාර් යාළුවෙකුගේ වයිෆ් කෙනෙක්ට හැදුනු දොළ දුකෙන් දැන ගන්න ලැබුනා. මේ යාළුවගේ වයිෆ්ට කන්න හිතිලා තියෙන්නෙ අමු තක්කාලි. ඕක ඉතින් මහ දෙයක්ද කියලා හිතුනත් මෙයාට මේ තක්කාලි කන්න හිතිලා තියෙන්නෙ තක්කාලි ගෙඩිය ගහේ තියෙද්දිම .

ඉතින් මේ ඩුබායි වල කොහෙන්ද තක්කාලි ගස් කියලා මගේ යාළුවාට එයාගේ නෝනව තකහනියක් ඉන්දියාවට එක්කගෙන යන්න උනා තක්කාලි කවන්න. ඔන්න ඉතින් ඉන්දියාවෙ තක්කාලි ෆාම් එකකට එක්කගෙන ගිහින්, ෆාම් එකේ අයිතිකාරයටත් ගාණක් දීලා වයිෆ්ට කිව්වලු දැන් ඇති තරං තක්කාලි කන්න කියලා. ඔන්න ඒ පාර වයිෆුත් බිම දිගේ දිගාවෙලා ගහේ තියෙද්දිම තක්කාලි ගෙඩි දෙක තුනක් කාල දැම්මලු. ඔය කතාව මාත් එක්ක උජාරුවෙන් කියපු වෙලාවෙ මම කිව්වෙ,

"එහෙනං ෂුවර් එකටම උඹේ නෝනගේ බඩේ ඉන්නෙ ගිය ආත්මේ තක්කාලි පණුවෙක්....!" කියලයි.

ඌ එදායින් පස්සෙ මාත් එක්ක සති ගාණක් කතා කලේ නෑ. පස්සෙ දවසක මගේ යාළුවා පණුවෙක් වගේ කෙට්ටු පොඩි එකෙක් වඩාගෙන ඔෆිස් ආපු වෙලාවෙ මට මේ තක්කාලි කතාව මතක් වෙලා ඉස්පොල්ලෙ යන්න ගිහින් බොහොම අමාරුවෙන් නවත්ත ගත්තා.

සමහර අම්මලාට අඟුරු කන්න හිතෙනවලු. පත්තරේක දැක්ක සුද්දෙක් තමන්ගේ වයිෆ් ගල් අඟුරු කෑව කියලා එයාව ඩිවෝස් කරලා තියෙනවා.

මගේ තවත් යාළුවෙක්ගේ නෝනාට බබා හම්බවෙන්න ඉන්නකොට කන්න හිතිලා තියෙන්නෙ පස්. කොහොම හරි එයා පස් කාලා දොළ දුක සංසිඳව ගත්තා කියලා තමයි මගේ යාළුවා නම් කිව්වෙ. කාලෙකට ඉස්සර උනත් උන් දෙන්න වලියක් දාගත්ත ගමන් නෝන මූට බනිනවා කියන්නෙ,

"අපේ අම්මලා කිව්ව මට තමුසෙ එක්ක ආවොත් පස් තමයි කන්න වෙන්නෙ කියලා... ඒත් මම ඒක අහන්නෙ නැතිව තමුසෙ එක්ක ආවට හොඳ පාඩම්...." කියල.

ඔන්න ඔහොමයි මේ දොළ දුක නිසා පිරිමි විඳින දුක.

මෙනිකියෝ, පෙටිකියෝ සහ බටර්කියෝ

Posted by දුමී

මේ පහුගිය දොහක මගේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර ගිය වෙලාවකදි අපි ඔය ආගිය සහ නොගිය දේවල් ගැන එහෙම සතුටු සාමීචියක් කර කර හිටියා. දන්නවනේ ඉතින් විශේෂයෙන් සති අන්තයක දවසක සෙට් වෙච්ච නිසා පොඩ්ඩක් ඇඟ රත් වෙන දේවල් පාවිච්චි කර කර තමයි අපේ සාකච්චාව කරගෙන ගියේ. චුට්ටක් විතර පදම වැදිලා ඉන්න මොහොතක මගේ යාළුවා ෆොටෝ එකක් ඇඟිල්ලෙන් පෙන්නලා වචන ටැපලි ටැපලි කියවනවා,

“බලහන්කෝ දුමී අපේ නයනා එල්ලගෙන ඉන්න මේක එන්න එන්නම ලොකු වෙනවනේ....”

“ඉස්සර අපි යාළුවෙච්ච කාලේ නම් මේක හෙනම පොඩියි මචන්. කොච්චර පොඩිද... දැන් නම් බලාගෙන ඉන්නකොට ලොකු වෙනවා.... අද තියෙන සයිස් එක නෙමෙයි හෙට තියෙන්නේ....”

අපිත් එක්කම පොඩ්ඩක් එහාට වෙන්න වාඩිවෙලා හිටපු නයනා තක්බීර් වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. මටත් ෆුල් හොල්මන් මොකක්ද යකෝ මූ මේ කියවන්නෙ කියලා.

ඊට පස්සෙ නයනත් පපුව අතකින් කවර් කරගෙනම ඇවිත් මගේ යාළුවට බනිනවා.

"මොනවද මනුස්සයෝ ඔය කියවන්නෙ... පොඩ්ඩක් කට ගාගත්ත ගමන් උන් හිටි තැන් අමතක වෙනවනේ...."

"ඇයි, මම වැරදි දෙයක් කිව්වද ? ඔයාම බලන්නකෝ, ඉස්සරට වඩා මේක කොච්චර ලොකුද කියලා...." මගේ යාළුවා ෆොටෝ එක උස්සලා නයනට පෙන්නුවා.

නයනත් ඒ පාර කට තද කරගෙන හිනාවෙනවා.....!

"මේ මනුස්සයට පිස්සු අනේ....! මෙයා මේ කියලා තියෙන්නේ මගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක ගැනනේ.... මම බයවෙච්ච තරමක්.....!"

බැලින්නම් මගේ යාළුවා කියලා තියෙන්නෙ මේ නයනගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක ගැන. ඒ ගොල්ලො යාළු වෙන කාලෙ හරිම හුරුබුහිටියට පොඩියට තිබිච්ච හෑන්ඩ් බෑග් එක මේ වෙනකොට අලියෙක් දාගෙන යන සයිස් එකට ලොකු වෙලා.

තව පොඩ්ඩෙන් මමත් නාගන්නවා මගේ යාළුවා කියපු දේ වැරදි විදිහට තේරුම් අරගෙන.

ඉතින් ඔහොම ටිකක් කල්පනා කරනකොට තමයි මටත් හිතුනේ මේ කාන්තා පක්ෂයේ අය ටික ටික වයසට යනකොට ලොකු වෙන, මහත් වෙන දේවල් අතර මේ හෑන්ඩ් බෑග් එක සුවිශේෂතම එකක් නේද කියලා. මොකද ඒ අය ජීවිතේට ඔය බෑග් එකට දේවල් දානවා මිසක් කවදාවත් ඔය බෑග් එකෙන් කිසිම දෙයක් අයින් කරන්නෙ නෑනේ. ඉතින් අවුරුද්දෙන් අවුරුද්දට කොයිතරම් දේවල්නම් ටිකක් ඕක ඇතුලට යනවද. ඉතින් ඉඩ කඩ මදි උනාම මොකද කරන්නෙ, දැනට තියෙන එකට වඩා ලොකු එකක් අරගෙන අර පරණ බෑග් එක ඔක්කොම ඒකට හලා ගන්නවා.

ඒ අස්සෙ එක දවසක් මම ඔය ප්ලේන් එකේ ගමනක් යන වෙලාවක වෙච්ච සිද්ධියක් මතක් උනා. ඔය 2001 සැප්තැම්බර් 11 දිහාවෙ ට්වින් ටවර් වලට බින්, ලාඩන් ගැහුවට පස්සෙ මේ ගුවන් ගමන් වල ආරක්ෂාව එහෙම පිටින්ම කණ පිට පෙරලුනානේ. ඊට පස්සෙ ප්ලේන් එක ඇතුලට අරගෙන යන හෑන්ඩ් ලගේජ් එකේ කිසිම මුවහත් දෙයක්, ඒ කියන්නෙ පොඩි පිහි තල, කතුරු, වගේ ආයුධයක් විදිහට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් කිසිම දෙයක් ඇතුලට ගෙනියන්න දෙන්නෙ නෑ. බෝඩින් ගේට් එකට කලින් ස්කෑන් කරලා, ආයි කතා දෙකක් නෑ ඒ වගේ දේවල් තිබුනොත් එයාර් පෝට් එකේ සිකියුරිටි එකෙන් ඒවා අරගන්නවා. නිතර ගුවන් ගමන් වල යන අය නම් දන්නවා බෝඩින් ගේට් එකේ ගාව ස්කෑනර් එක ගාව තඩි පෙට්ටියක ඔය කතුරු, පිහි තල, දහස් ගණනක් ගොඩ ගහලා තියෙන හැටි.

අනේ ඉතින් එදත් මම දෙයියනේ කියලා ප්ලේන් එකට නගින්න බලාගෙන ස්කෑනින් පෝලිමේ ඉන්නවා. මට කලින් ස්කෑනර් එකට බෑග් දැම්මේ යුරෝපියන් වගේ රටක බවලතෙක්. ඔන්න එතන හිටපු සික්කත් බෙල්ට් එක එහාටයි මෙහාටයි කීප සැරයක් යවලා අර ගෑනු මනුස්සයට කිව්වා එයාගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක අරින්න කියලා. ඊට පස්සෙ සික්කෙක් ඒකට ඇදලා අරගත්තා අර පැන්සල් පෙට්ටියක් වගේ පෙට්ටියක්. ඊට පස්සෙ ඒක ඇරලා බලනකොට ඒකෙ ඇතුලේ වෛවාරණ්‍යය ජාතියේ කතුරු, පිහි තල, පීරි මහ ගොඩයි. අනේ අර ගෑනු එක්කෙන කිව්වා

"ඒක මගේ මෙනිකියෝ සෙට්" එක කියලා.

ම්ම්හ්හ්... කිසිම සමාවක් නෑ අර සික්කගෙන්, ඒක කෙලින්ම අර එයාර් පෝට් එකේ කතුරු, පිහි තල, එකතු කරන පෙට්ටියට ගිහින් වැටුනා. ඊට පස්සෙ ආපහු සික්කා අත දාල ගත්තා තවත් ඒ වගේම පෙට්ටියක්. ඒකත් අර වාගේම එක එක සයිස් එකේ පීරි, පිහි තල, කතුරු මහ ගොඩක්. ඒ පාර අර ගෑණු කෙනා කියනවා

"මගේ පෙටි කියෝ සෙට්" එක කියලා.

අනේ මට නම් ඔය දෙකේ වෙනස තේරුනේ නෑ. මම දැකපු විදිහට දෙකේම තිබුනේ යුද්දෙකට අරගෙන යන්න පුළුවන් විදිහේ ආයුධ සෙට් එකක්. අනේ ඉතින් අර සික්කත් කට කොනකින් හිනාවෙලා ඒකත් ජොබොහ් ගාල දැම්ම අර පෙට්ටියට.

ඔන්න ආයෙත් සික්ක බෑග් එකට අත දාල ගත්තා, අරගෙන සික්ක කියනවා

මේ ඔහේගේ බටර් කියෝ එකද ?”

බැලින්නම් තඩි බටර් පිහියක් තවම වටේට ගෑවිච්ච බටරුත් එක්කම බෑග් එක ඇතුලේ. මම හිතන්නේ කලින් ෆ්ලයිට් එකේදි කෑම කන්න දීපු බටර් නයිෆ් එක ගෑනි හොරෙන්ම හෑන්ඩ් බෑග් එකට දාගෙන. පෝලිමේ හිටපු අපි බොහොම අමාරුවෙන් කටවල් තද කරෙගෙන ප්ලේන් එකට නැගලා සීට් බෙල්ට් දාගෙනම බිම පෙරලි පෙරලි හිනා උනා.

එදා ඉඳන් මට නිදහසේ පාන් පෙත්තකට බටර් ටිකක් ගාගන්න විදිහක් නෑ. බටර් නයිෆ් එකක් දැක්ක ගමන් හිනා යනවා.

මම කලින් වැඩ කරපු කම්පැනියේ (එමිරේට්ස් අයි.ටී සෙක්ෂන් එකේ) මගේ ටීම් එකේ හිටියා ලීනා කියලා කේරල ප්‍රාන්තෙන් ආපු යාළුවෙක්. ඒ කම්පැනියෙන් ස්ටාෆ් එකට බස් දාල තිබුනා උදේට ඔෆිස් එන්නයි, හවසට ආපහු යන්නයි කියලා. දවසක් ලීනා හවස ගෙදර යනකො,ට පස්සෙ තමයි ලීනා දන්නේ එයාගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක ස්ටාෆ් බස් එකේ අමතකවෙලා දාලා ගිහිල්ලා . මෙහෙ තියෙන එක හොඳක් තමයි අනුන්ගේ දෙයක් ගොඩක් වෙලාවකට වෙනින් එක්කෙනෙක් ගන්නෙ නෑ. ඒ වගේ දෙයක් නැති උනොත් ගොඩක් වෙලාවට ඒක ආපහු හම්බවෙනවා. ලීනා පහුවෙනිදා ඔෆිස් ඇවිල්ලා ට්‍රන්ස්පෝට් ඩිපාට්මන්ට් එකට කතා කරලා බැලුවහම, හොඳ වෙලාවටම ලීනාගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක කවුරු හරි බස් එකේ ඩ්‍රයිවර්ට බාර දීලා ඊට පස්සෙ එයා ඒක ට්‍රන්ස්පෝට් ඔෆිස් එකේ “ලොස්ට් ඇන්ඩ් ෆවුන්ඩ්” සෙක්ෂන් එකට දීලා.

ඉතින් හවස් වෙලා ලීනත් ගිහිල්ලා එයාගේ නැති වෙච්ච හෑන්ඩ් බෑග් එක අරගන්න කියලා. එයා ලොස්ට් ඇන්ඩ් ෆවුන්ඩ් සෙක්ෂන් එකට ගිහින් අනන්‍යයතාවය එහෙම තහවුරු කරහම, ලීනට ගෙනැල්ල දුන්නලු හිස් හෑන්ඩ් බෑග් එකයි, සීල් කරපු කාඩ් බෝඩ් පෙට්ටියකුයි. ඊට පස්සෙ ලීනට පිටු තුන හතරක ටයිප් කරපු ලිස්ට් එකක් දීලා කිව්වලු, ප්‍රොසීඩයර් එකේ හැටියට ඒ ගොල්ලො බෑග් එකේ තියෙන හැම දෙයක්ම ලිස්ට් එකක් හදන්න ඕනෙ කියලා. දැන් ලීනට තියෙන්නෙ ඒ ලිස්ට් එක බලලා බඩු හරිද වැරදිද කියලා පරීක්ෂා කරලා බාර ගන්න එක. අනේ ඉතින් අර ලිස්ට් එකේ බඩු බාහිරත් එක්ක තියෙනවලු, "බාගෙට කාපු" ඇපල් ගෙඩියක්, බාගෙට කාපු කාපු චොකලට් 10ක් 15ක්, පොඩි එකාගේ පාවිච්චි කරපු පැම්පර් එකක් වගේ මෙතන ලියන්න බැරි දේවලුත්. ඔන්න ඉතින් ලීනත් දැන් මූණ රතු කරගෙන බඩු ටික චෙක් කර කර ආපහු බෑග් එකට දානවලු .

ලීනා ආපහු හෑන්ඩ් බෑග් එකට බඩු පැක් කරනකොට එතන ලොස්ට් ඇන්ඩ් ෆවුන්ඩ් සෙක්ෂන් එකේ ඉන්න ඔක්කොම කට්ටිය 10ක් 15ක් විතර වටවෙලා බලාගෙන ඉන්නවාලු ලීනා මේ ටික බෑග් එකට දාගන්න හැටි. ලීනට දැන් තවත් ලැජ්ජයි. ඒ පාර ලීනා අහුවලු ඇයි කට්ටිය පුදුමෙන් වගේ බලාගෙන ඉන්නේ කියලා. එතකොට එතන ඉන්න එක්කෙනෙක් කිව්වලු,

"මැඩම්, මෙතන ඉන්න අපි හැමෝම ට්‍රයි කලා ඔය බඩු ටික ආපහු බෑග් එකට දාන්න. ඒත් අපි එක්කෙනෙක්ටවත් බැරි උනානේ මේ ටික ඔක්කොම බෑක් එකට අඩුක් කරන්න. අපි මේ බලාගෙන ඉන්නේ මැඩම් කොහොමද මේ ටික ඔක්කොම බෑග් එකට දාගන්නෙ කියලා බලාගන්න....."



ප.ලි: මම නම් කවදාවත් අපේ ගම හාමිනේට එයාගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක අතේ අරගෙන ප්ලේන් එකට යන්න දෙන්නෙ නෑ. ඒක චෙකින් ලගේජ් (ප්ලේන් එකේ කාගෝ සෙක්ෂන් එකට දාන බෑග්) එක්කම දානවා.

ප.ප.ලි: මෙඩිකල් ඉන්ෂුවරන්ස් එකක් නැතිනම් ජීවිතේටවත් තමන්ගේ හාමිනේගේ හෑන්ඩ් බෑග් එකට වැරදිලාවත් අත දාන්න එපා. ඕකේ තියෙන මොන මොන ජාති වලට අහුවෙලා ඇඟිල්ලක් දෙකක් නැති වෙයිද දන්නෙ නෑ.....!



picture taken from --> http://4.bp.blogspot.com/-PIr2ixq-FUE/TcBOGwGG3I/AAAAAAAABTg/P8Mkci4juiE/s1600/ana18.jpg

Related Posts with Thumbnails