දුමීගේ කට කහන කතා

මතකයේ ප්‍රධාන ලක්ෂණය නම් අමතක වීම කියලා අපි ඒ ලෙවල් කරන කාලේ අපිට කියලා දුන්නේ මම ගොඩක් ගෞරව කරන, මට ඒ.ලෙවල් පියෝ-ඇප්ලයිඩ් උගන්නපු සුමේධ උඩවත්ත සර්. ඉතින් එහෙම කියපු සුමේධ සර් ගොඩක් දේවල් අමතක නොවෙන්න මතකයේ තියාගන්න මෙමරි මැප් වගේ ක්‍රම සහ විධි ගොඩක් අපිට කියලා දුන්නා. ඒත් ඉතින් ආයෙත් මතකයේ ප්‍රධාන ලක්ෂණය අමතක වීම නිසා ඒ කියලා දුන්නු ට්‍රික්ස් ඔක්කොම ටික කාලයක් යනකොට අමතක වෙලාම ගිහිල්ලා.

ඔන්න ඉතින් ඒ අස්සේ මමත් බැළුවේ මම මේ බ්ලොග් එකක් කරනවා නේද කියලා අමතක වෙන්න කලින් මෙන්න මේ අමතක වීම නිසා වෙච්චි අකර තැබ්බ කීපයක් ලියලා දාන්න.

මම ඉතින් දවසක් සුපුරුදු විදිහට ඔය රේඩියෝ එක කාරිය අහගෙන වැඩට යන වෙලාවක ඇහිච්ච නිව්ස් එකක හැටියට ඔය එංගලන්තෙ පැත්තෙ සුද්දියෙක්ට (ඇත්තටම කියුබානු සම්භවයක් ඇති සුද්දියෙක් ) තමන්ගේ ජීවිතේ අන්තිම අවුරුදු 15වම අමතක වෙලා ගිහිල්ලා. අවුරුදු 32ක් වෙච්ච මේ ගෑණු මනුස්සයා දවසක් උදේ නැගිටිනකොට එයාගේ මතකේ ඔක්කොම නැතිවෙලා ගිහිල්ලා හිතාගෙන ඉඳලා තියෙන්නෙ එයා අවුරුදු 15ක කෙල්ලෙක් කියලා. ඇත්තටම ඒක කලාතුරකින් ඇති වෙන්න පුලුවන් ලෙඩක්ලු. ඒකට කියන්නේ “transient global amnesia” කියලා. හැබැයි ඒ වෙලාවෙ මට නම් හිතුනේ මේ ලෙඩේ මේ ගෑණු හැමෝටම වගේ තියෙන ලෙඩක් නේද කියලා. මොකද ඒ ගොල්ලන්ගේ වයස ගොඩක් වෙලාවට ඒ ගොල්ලන්ට අමතක වෙලාම යනවනේ. ඒ ගොල්ලො හැම තිස්සෙම හිතාගෙන ඉන්නේ ඒ ගොල්ලන්ට 16 යි මාසයයි කියලා. ඔන්න දැන් තේරෙනවා නේද මේ අයට ඇත්තටම තියෙන ලෙඩේ මොකක්ද කියලා.

මගේ අති ජාත යාළුවෙක් හිටියා (තාම ඉන්නවා, හැබැයි ඌ කසාද බැන්දායින් පස්සෙ ඇහැට දැක්කෙ නෑ තවම. ) අපි ඌට නානා කියලා තමයි ආදරේට කිව්වෙ ( තාම එහෙම තමයි ආදරේට කියන්නේ ). කට්ටිය ඌට ඒ නම දාන්න එක හේතුවක් එකක් ඌ මුස්ලිම් ආගමේ, අනික ඇටයා වගේ හිටියට ඌට කොම්පඤ්ඤ වීදියේ තියෙන නානගේ කඩේ හිස් කරන්න යන්නෙ පැය භාගයයි. ඉතින් අපේ නානගේ ගම තමයි වැලිගම. අම්ම තාත්තා සහ සහෝදර සහෝදරියෝ සනුහරේම ඉන්නවා කියන්නේ එහේ තමයි. නානට සහෝදර සහෝදරියෝ කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියලා ඌ දන්නෙ නෑ. නානා පොඩි කාලේ ඉඳන්ම හැදිලා තියෙන්නෙ කොළඹ ඉන්න උගේ මාමා කෙනෙක් ගාව. කොළඹ අයි.ඩී.එම් එකේ තමයි ඌ කම්පීතර ඩිග්‍රියට වෙනකන් ඉගෙන ගෙන තියෙන්නෙ. හැබැයි අවුරුද්දට දෙපාරක් තුන් පාරක් ඔය ලොකු නිවාඩුවක් එහෙම ලැබුනහම නානා ගම රට ගිහිල්ල අදෙමව්පියෝ, නෑදෑ සනුහරේ බලලා එන්න අමතක කරන්නේ නෑ. ඉතින් එක පාරක් එහෙම අතින් කටින් තෑගි බෝග අරගෙන නානා ගමේ ගිය වෙලාවක සිද්ධ වෙච්ච දෙයක් තමයි මේ.

ඔන්න නානා වැලිගමට ඇවිත් බස් එකෙන් බැහැලා ගෙදර මිදුලට යනකොට නානගේ තත්තා ඉන්නවාලු හාන්සි පුටුවකට වෙලා පත්තරයක් බල බල. ඔන්න නානා ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙනකොටම තාත්තා අර බල බල හිටපු පත්තරේ පැත්තකින් තියලා, කණ්නාඩි දෙක යටින් බලලා බඩු පොදි උස්සගෙන ඉස්සරහ එන නානා දිහා බලලා කිව්වලු,

"නෑ නෑ... අපිට තොරම්බල් ඕනෙ නෑ......!"

ඉතින් නානත් "නෑ නෑ.. මේ තොරම්බල් නෙමෙයි... තෑගි.තෑගි...!"

"තෑගි ? කාටද ? කාව හම්බවෙන්නද ආවෙ ?"

"නෑ නෑ... තාත්තේ... මේ මම නානා... තාත්තගේ පුතෙක්.....!"

"ඈහ්.... මගේ පුතෙක්ද....? පළයන් ගේ ඇතුලට.....!"

ඉතින් එහෙමයි නානගේ තාත්තට ඉන්න ළමයි ගාණ මතක නැති වෙන්නෙ. මේ කතාවත් අපිට කිව්වෙ නානම තමයි. හැම පාරම ඌ ගමට ගියාම අළුතෙන් සහෝදර සහෝදරියෝ හතර පස් දෙනෙක් හොයාගෙන තමයි ආපහු එන්නෙ. ඔය ඒ පාර ගමට ගිය වෙලාවෙත් ඌ හොයාගෙන තිබුනා ඌට නිවුන් සහෝදරයෙකුත් ඉන්නවා කියලා.

මම කිව්වනේ නානා කම්පීතර ඉගෙන ගත්තෙ අයි.ඩී.එම් එකේ කියලා. අයි.ඩී.එම් එකට එන්න කලින් ඌ ඉගෙන ගත්තද කියලා නම් මම දන්නේ නෑ. හැබැයි ඔය අයි.ඩී.එම් එකේ නානලාගේ කාලෙ ඉඳලා තියෙනවා පොඩ්ඩක් ක්‍රැක් වෙච්ච ඩොකෙක්. නානා ඕකෙ ඩිග්‍රිය ඉවර කරලා ඉන්ස්ට්‍රක්ටර් කෙනෙක් විදිහට වැඩ කරනා කාලේ, දවසක් මේ ඩොකා නානා උගන්න උගන්න හිටපු ලැබ් එකේ වීදුරු දොර අරින්න අමතක වෙලා ඒක කඩාගෙන ඇතුලට ආවලු. ඇවිල්ලා කම්පීතරයක් ඉස්සරහ වාඩි වෙලා බරටම වැඩලු. දොර කඩාගෙන ආපු පාරට පොරගේ මූන තැන් තැන් වලින් කැපිලා හිටු කියලා ලේ ගලනවා. ඒත් පොරට මතක නැහැල්ලු පොර ලැබ් එකේ දොරේ වීදුරුව කඩාගෙන තමයි ආවෙ කියලා. ඉතින් අන්තිමට බැරිම තැන නානලාගේ එකෙක් ගිහිල්ලා කිව්වලු,

"සර් ! ඔන්න සර්ව තුවාල වෙලා බ්ලීඩ් වෙනවා...." කියලා....!

ඒ පාර සර් කිව්වලු, "ඒක තමයි... මම හිතන්නේ අර ඔය ගොල්ලන්ගේ වීදුරු දොරක් තිබුනේ, ඒකකැඩුනද කොහෙද.....!"

(කැඩුනද කොහෙද නෙමෙයි, වීදුරු දොර කුඩු පට්ටම් වෙලාලු මූ දොර කාඩාගෙන ආපු පාරට )

අන්තිමට පොරව ඉස්පිරිතාලේ අරගෙන ගිහිලා මැහුම් හිටන් දාලලු ගොඩ ගත්තෙ.

ඔන්න නානා කිව්ව තව කතාවක් තමයි, තව දවසක් මේ ඩොකා දවල්ට ලන්ච් එක කක කකා ඉන්නකොට පොරට කෝල් එකක් ඇවිල්ලා ලැබ් එකේ තිබුනු ෆෝන් එකට. (ඒ කාලේ අද වගේ හැමෝටම මොබයිල් ෆෝන් තිබුනේ නෑනේ. ඉඳලා හිටලා හරි කාට හරි තිබුනා නම් තිබුනේ අර මෝටොරෝලා ගඩොල් බාගේ සෙල්ටෙල් ෆෝන් ). ඔන්න ඉතින් අපේ නානත් දුව ගෙන ලන්ච් රූම් එකට ගිහිල්ල පොරට කිව්වලු, සර් අන්න සර්ට කෝල් එකක් කියලා. ඔන්න ඩොකා මොකද කරලා තියෙන්නෙ දඩි බිඩි ගාලා නැගිටලා අතත් හෝදගෙන මොකද කරලා තියෙන්නෙ, කාලා ඉවර උනාට පස්සෙ කන්න ගෙනැල්ලා තිබිච්ච ආනමාළු ගෙඩිය අතට අරන් කනේ තියාගෙන "හෙලෝ...." කියලා කිව්වලු....! පොරට අමතක වෙලා පොර තාම ඉන්නෙ ලන්ච් රූම් එකේ කියලා.

මෙන්න මේ සිද්ධිය උනේ මගේ තවත් අතිජාත මිත්‍රයෙක් වෙන කීර්තිට. ඔය ගොඩක් පිරිමි වගේ කීර්තිටත් මේ උපන්දින, ඇනිවර්සරි මතක හිටින්නෙ නැති ලෙඩක් තියෙනවා. හැමදාම ඔය උපන්දින, ඇනිවර්සරි අමතක වෙලා පොර වයිෆ්ගෙන් අම්බානෙකට බැනුම් අහනවා. ඔන්න දවසක් කීර්ති උදේ වැඩට යන්න හදනකොට වයිෆ් ඉඳන් කියනවලු....

"අනේ කීර්ති, අද පොඩ්ඩක් වේලාසනින් ගෙදර එන්න... චර්ච් යන්න ඕනෙ....!"

වෙනදට ඉරිදට විතරක් පල්ලි යන වයිෆ් මේ තකහනියක් සතියේ දවසක පල්ලි යන්නෙ ඕන කියන්නෙ මොකද කියලා කීරිතිට දැන් හිතා ගන්න බැහැල්ලු. ටික වෙලාවක් කල්පනා කරනකොට තමයි කීර්තිට මතක් වෙලා තියෙන්නෙ මේ මාර්තු මාසෙ නේද, ඒ ගොල්ලන්ගේ වෙඩින් ඇනිවර්සරි එකත් වැටෙන්නෙ මේ මාසෙ නේද කියලා කල්පනා උනේ.

වෙනදට හැමදාම අමතක වෙන ඇනිවර්සරි එක අදනම් කොහොම හරි සෙලිබ්‍රේට් කරනවා කියලා එදා කීර්ති ශෝට් ලීව් එකකුත් දාලා ෆැබ් එකට ගිහින් හොඳවැයින් වයිෆ් කන්න කැමති චොකලට් කේක් එකකුයි, රෝසමල් පොකුරකුයි අරගෙන වීරයා වගේ ගෙදර ගියාලු.

ඔන්න එදා වේලපහින්ම ගෙදර ආපු කීර්තිව දැකලා වයිෆ්ට ෆුල් හොල්මන්ලු.

කීර්ති රෝස මල් පොකුරත් වයිෆ්ගේ අතට දීලා, කේක් එකත් මේසෙ උඩ තියලා වයිෆ්ට ලඟට ඇදන් අරගෙන හොඳ කිස් එකක් දුන්නලු.

ඒ පාර වෆ්යි ඇහුවලු,

"කීර්ති... මොකද මේ කවදාවත් නැතිව...?" කියලා.

ඔන්න ඒ පාර කීර්ති කියනවලු,

"අනුෂ්කා, අද තමයි මගේ ජීවිතේ සන්තෝසම දවස.....!"

ඔන්න අනුෂ්කාත් ෆුල් ප්‍රශ්නාර්ථයක් මූනේ තියාගෙන කීර්ති දිහා බලාගෙන ඉන්නවලු.

"අද වගේ දවසක තමයි අපේ ආදරයට තිබුනු ලොකුම බාධාව අපිට නැති උනේ....ඉතින් මට හරි සන්තෝසයි .!"

ඒක ඇහුනා විතරයි, අනුශ්කා කීර්තියට ඔරවලා, පට ගාල කාමරේට ගිහිලා දඩාං ගාල දොර වහ ගත්තලු.

කීරිතිටත් තේරුනාලු මොකක් හරි අබිලික් එකක් උනා තමයි කියලා. දැන් හිටු කියලා කල්පනා කරනවලු. මොකක්ද යකෝ මේ උනේ කියලා. ඔහොම කල්පනා කර කර ඉන්නකොට තමයි කීරිතිට මතක් උනේ අද මාර්තු 10 වෙනිදා, බොලේ අද අනුෂ්කාගේ අම්මගේ ඩෙත් ඇනිවර්සරි එක නේද කියලා.....

ප.ලි: අනුෂ්කයි කීර්තියි තාම හොඳින් පවුල් ජීවිතේ ගත කරනවා. (නම් ගම් පමණක් මනඃකල්පිත බව සලකන්න )

පහුගිය දොහේ අපේ ගම හාමිනේ සහ පොඩි එවුන් ටික සමර් නිවාඩුව ගත කරන්න ලංකාවට ආවනේ. ජූනි මැද හරියේදි ඒගොල්ලන්ව ලංකාවට බස්සලා ජූලි මැද හරියේ ආපහු ගිය මම, අගෝස්තු අන්තිම සමර් නිවාඩුවේ අවසානය නිසා ආපහු ගියා ඒ ගොල්ලන්ව එක්කගෙන එන්න කියලා. එහෙම ගිහිල්ලා අපි ඔක්කොම ආපහු ආවේ පසුගිය 30 වෙනිදා. ඒ එනකොට මම අපේ අම්මවත් මෙහේ එක්කගෙන ආව මාස තුනක් විතර අපිත් එක්ක නිවිහැනහිල්ලේ ඉන්න කියලා.

ඉතින් ඔන්න මගේ මාස හයක් වයස පොඩ්ඩිට ඇරෙන්න අනිත් පස් දෙනාටම කිලෝ 30 ගානේ බැගේජ් එලවන්ස් එකක් තියෙනවා. ඊට අමතරව පස් දෙනාටම තවත් කිලෝ 7 ගාණේ හෑන්ඩ් ලගේජ් අරගෙන යන්න පුළුවං. ඔන්න ඉතින් අපේ ගම හාමිනෙත් පුළුවන් තරම් ධෛර්‍ය දැම්මේ මේ බැගේජ් එලවන්ස් එක අපතේ නොහරින්න. අපි යනකොට එනකොට අපේ බෑග් වල කිලෝ එකක් දෙකක් වැඩි උනහම හැමදාම අපිට සද්දෙ දාන එයාර්ලයින් එකට පාඩමක් උගන්න ඕනෙ කියන අදහස තමයි මම හිතන්නේ එයාට තිබුනේ. ඒක නිසා එක කිලෝ එකක්වත් අපතේ නොයන්න කලින්ම එයා ප්ලෑන් කරගෙන හිටියේ.

ඊලඟ අවුරුද්දටම කන්න කට්ට කරෝල කිලෝ තුන හතරකුයි, හොඳට ඔළු ටික කඩලා හාල්මැස්සෝ කිලෝ ගාණකුයි, තව පෙරේරා ඇන්ඩ් සන්ස් එකෙන් චොකලට් රෝල් දුසිමකුයි, හොඳ මැටියෙන් හදපු මැටි වලන් හතරක් පහකුයි (මේ මැටි වලං හැමදාම ගෙනියනවා, අන්තිමට එහේ ගියාට පස්සෙ ඒවයින් පොඩි එව්න්ට බට්ටෝ පනින්න තමයි වෙන්නේ ) වගේ මෙකී නොකී දේවල් බර තොගයක් එහෙම ලෑස්ති කරගෙන තමයි එයා හිටියේ. ඇයි කජු ? ඔන්න බොලේ කජු කිලෝ දෙක තුනකුත් අපේ ගම හාමිනේ ලෝබ නැතිවම ලෑස්ති කරගෙන තිබුනේ. අපි එහේ ඉඳන් නිවාඩුවට එනකොට එහෙන් මෙහෙට කජු ගේනවා. නිවාඩුව ඉවරවෙලා මෙහෙන් යනකොට මෙහෙන් ආයෙත් කජු එහේ ගෙනියනවා. ගම හාමිනේ නම් කියන්නේ එහේ කජු කන්න මෙහේ අය හරි ආසයි කියලා. ඊට පස්සෙ මෙහෙන් කජු එහෙ ගෙනියන්නෙ මොකද කියලා අහුවහම කියන්නේ මෙහේ කජු තරම් එහේ කජු රස නෑ කියලා.

ඒ අස්සේ මගේ ඇඟ හීතල වෙලා දාඩිය දැම්මේ අපේ ගම හාමිනෙයි එයාගේ අම්මයි කරපු කතාවක් ඇහිලා. දෙන්නත් එක්ක ගම හාමිනේලගේ ගෙදර කුස්සියේ ඉඳන් කතා කරන්නේ මේ ගල් වංගෙඩියේ දාල කොටලා ගන්න සම්බෝලේ තියෙන රස ගැන. මගේ වෙලාවට අපේ ගම හාමිනේට ගල් වංගෙඩි විකුණන තැනක් හොයාගන්න බැරි උනා ඒ සුනංගුවේ. නැතිනම් හයේ හතරේ ගල් වංගෙඩියකට සිද්ධ වෙනවා බෑග් එහෙකට බැහැලා ප්ලේන් එකේ නැගලා ඩුබායි එන්න.

ඒ අස්සේ අපේ අම්මත් ගම හාමිනේට දෙවනි නෑ. කොහොමත් අම්මලා හිතන්නේ මේ පිට රටක ඉන්නකොට තමන්ගේ පුතාලට හරි හමන් විදිහට කෑමක් බීමක් ලැබෙන්නේ නෑ කියලනේ. හැමදාම නිවාඩුවට ගෙදර ආපු ගමන් අම්මා කියන්නේ "අයියෝ ලොකු පුතේ, මොකද මේ ඇදිලා පැදිලා ගිහින්... මේ බලන්නකෝ... හකුත් බැහැලා...." කියලා.

අනේ ඉතින් අම්මත් මාස තුනක් අපිත් එක්ක ඉන්න එන එකේ ගොටු කොල මිටි සෑහෙන්න ගාණකුයි, කතුරු මුරුන්ගා, මුකුණුවැන්නා, කුරිඤ්ඤං කොල වගේ පලා ජාතිත් කොහිල දළු, කොහිල අල මහ ගොඩක් ගෙනියන්න ලෑස්ති කරගෙන හිටියා. ඒ අස්සේ රතු කැකුළු කිලෝ දහයකුත් ගමෙන් ගෙන්නගෙන ඕං අරගෙන යන්න කියලා. ඒ අස්සේ අම්මා මගෙන් අහනවා "ලොකු පුතේ, ඩුබායි වල පොල් ගෙඩියක් කීයක් විතර වෙනවද ?" කියලා අහනකොටම අම්මගේ යටි හිතේ හැංගිලා තිබිච්ච අදහස මට තේරිච්ච නිසා මම කිව්වා "අයියෝ අම්මේ, එහේ පොල් මෙහෙට වඩා ලාබයි......" කියලා.

කොහොමෙන් කොහොම හරි ඊට අමතරව මාළු ඇඹුල් තියල් හට්ටියකුයි, පොලොස් හට්ටියකුයි තව කැවුම්, කොකිස්, අතිරස අළුවා එහෙම පොදි බැඳගෙන තිබුනා. ඊට අමතරව මෙහේ ආපු ගමන් කන්නය කියලා කෙහෙල් කොල වල ඔතලා හොඳවැයින් බත් පාර්සල් කීපයකුත් අම්මා ලෑස්ති කරලා.

මමත් ඉතින් තව අවුරුද්දක්ම මෙහේ ජීවත් වෙන්න ඕනෙ නේද දෙයියනේ කියලා හොඳවැයින් 'ඕල්ඩ්' බෝතල් තුන හතරක් පරිස්සමින් බිඳෙන්නෙ නැතිව පැක් කරගත්තා. ගම හාමිනේත් කියන්නේ "ඔයාට ඉතින් ඔච්චරම තමයි ඕනෙ.... වෙන මොනවා නොගෙනිච්චත් කමක් නෑ..." කියලයි. ඇයි හත් ඉලව්වේ මගේ යාළුවෝ කී දෙනෙක් නම් බලන් ඉන්නවද ලංකාවෙන් ගෙනියන පොල් රස ටිකක් විඳ ගන්න. අනික ඔය කොස්, දෙල් පොලොස් පලා ජාති ලංකාවටත් වැඩියෙන් යහමින් එනවා ඩුබායි දේසෙට. මෙහේ හොයාගන්න බැරි ජාති නේද අපි මෙහෙන් ගෙනියන ඕනෙ ? ස්ත්‍රී පක්සෙට ඕවා කියලා දෙන්න ගොහින් වරිගේ නහ ගන්න ඕනෙ නැති හින්දා මමත් කටේ සිප් එක වහගෙනම හිටියා.

ඊට පස්සෙ මගේ රාජකාරිය උනේ ඔය ලට්ට ලොට්ට ටික ඔක්කොම හරියටම එක බෑග් එකකට කිලෝ 30ක් වෙන විදිහට පැක් කරලා දාන්න. හම්මේ, ඒකෙ සැප කියලා වැඩක් නෑ. පැක් කරනවා, කිරනවා, ආපහු වැඩි හරිය තව බෑග් එහෙකට දානවා, ආපහු කිරනවා, කොහොමෙන් කොහොම හරි පැය 4කින් 5කින් බඩු ටික පැක් කරලා ඉවර වෙනකොට මගේ කොන්දෙන් "කීන් කීන්" ගාල සද්දයක් එනවා. බැලින්නම් ඒ කොන්ද මගෙන් අහනවා "මචං, බඩු කිරලා ඉවරද කියලා..."

ෆලයිට් එක යන්න තිබුනේ පාන්දර 4.30 ට නිසා පාන්දර එකට විතර තමයි ගෙදරින් යන්න හිතාගෙන හිටියේ. කොහොම හරි රෑ 11.30 වෙනකොට බෑග් ටික පැක් කරලා ඉවර වෙච්චි නිසා යන්තන් පැයක් විතර ඇස් දෙක පියාගන්න පුළුවන් උනා. ඒ වෙනකොට අපේ අනිත් කට්ටියනම් සුන්දර හීන බල බල හොඳටම නිදි. මමත් ඉතින් අත්දෙකෙන්ම කොන්ද අත ගාගන්න අතරම ඇඳට වැටිලා ඩෝං ගාල නිදා ගත්තා. කොන්ද මට "තැන්ක් යූ මචන්.." කියලා කියනවා වගේ තමයි මට අන්තිමට මතක.

කොහොම හරි ඊලඟ කෙලිය තමයි එයාර් පෝට් එකට ගියහම. කිලෝ 30 බෑග් පහයි, තව හෑන්ඩ් ලගේජ් ටිකයි, ලැප්ටොප්, බේබි ට්‍රොලි (ප්‍රෑම්) අරවද මේවද එයාර් පෝට් ට්‍රොලි තුනක් පිරෙන්න බඩු. ඔන්න ඉතින් වෑන් එකෙන් බානවා, ආපහු ට්‍රොලි වලට පටවනවා, ඊට පස්සෙ ආයිත් ස්කෑන් මැෂින් එකට උස්සලා දානවා, ආපහු ස්කෑන් මැෂින් එකෙන් ට්‍රොලි වලට පටවනවා, ඊට පස්සෙ චෙකින් කවුන්ටර් එකේදි උස්සලා බෙල්ට් එකට දානවා, කොහොමින් කොහොම හරි ඔය ටික ඉවර වෙනකොට කොන්ද මාත් එක්ක තරහා වෙලා. නිකන් මගේ නෙමෙයි වගේ.

ඒ අස්සේ චෙකින් කවුන්ටරේට තිබුනු පෝලිම. කොහොමත් මේ දවස්වල සුද්දොයි, වැද්දොයි, කල වැද්දොයි මෙකී නොකී හැම ජාතියේ එවුන්ම එනවනේ ලංකාවෙ නිවාඩු ගත කරන්නය කියලා. කොහොම හරි එහෙම ආපු ඔය යුක්‍රේනය පැත්තේ හම සුදු එවුන් සෙට් එකක් ඉන්නවා පෝලිමේ මුලින්ම. අනේ උන් ටික මුළු ලංකාවම බෑග් වල දාගෙන අරගෙන යන්නද කොහෙද ට්‍රයි කරන්නේ. එකෙක් ගාව අර කැන්වස් රෙද්දකින් මහපු තඩි ගෝනියක් වගේ එකක් පිරෙන්න බඩු. එයාර්ලයින් වල ජාත්‍යාන්තර නීතිය තමයි එක බෑග් එකකට දාන්න පුළුවන් උපරිම බර කිලෝ 32යි කියන එක. එහෙම නීති දාල තියෙන්නේ මේ බැගේජ් හසුරුවන කම්කරුවන්ව ආබාධ වලින් වලක්ව ගන්න. බලන කොට අර යුක්‍රේන් පොරගේ ගෝනියේ කිලෝ 60කට වැඩියෙන් බඩු. අනේ ඉතින් කවුන්ටරේ හිටපු සුන්දර මූනක් තිබිච්ච නංගි බබා ඒ යුක්‍රේන් අංකල්ට දන්න ඉංග්‍රීසියෙන් කියනවා. ඒත් මොන, මූට ඉංග්‍රීසි මෙලෝ ඇල්ෆබට් එකක් බෑ. ඔන්න කොහොම හරි අර නගාගේ සපෝට් එකට පොරවල් සෙට් එකක් ඇවිත් හස්ත මුද්‍රාවෙනුයි, පාද මුද්‍රාවෙන් සහ තව මුද්‍රා පාවිච්චි කරලා පොරට සිද්ධිය විස්තර කලා. ඔන්න පොර ලැජ්ජාවක් බයක් නැතිව අර ගෝනිය ඇරලා ලට්ට ලොට්ට ටික එළියට ගත්තා. අර ගෝනිය පිරෙන්නම තිබුනේ මොනවද දන්නවද ? එක එක ජාතියේ සිලෝන් තේ. තේ බොන එක කොච්චර හොඳද, ඒත් මෙහෙමත් තේ බොන රටක් තියනවද ? මම හිතන්නේ ඒ පොර අර යුක්‍රේන් හන්දියේ තියන තේ කඩේ අයිති මුදලාලි....!

අනේ ඉතින් මේ ඇක්ශන් ෆිල්ම් ටික ඔක්කොම බල බල පැය එකහමාරක් විතර පෝලිමේ ලැග්ගට පස්සෙ තමයි බෝඩිං කාඩ් එක ලැබුනේ. ඉතින් බෝඩිං කාඩ් ටිකත් අරගෙන ඊලඟට යන්න තියෙන්නෙ ඉමිග්‍රේෂන් (ආගමන විගමන ) කවුන්ටරේටනේ. හප්පා එතනට යනකොට දඹදිව වන්දනාවෙ යන ආච්චිලා සියාලා 100 කට වැඩි නඩයකින් මුළු කවුන්ටර් ටිකම පිරිලා. කතාවෙ හැටියට ඒ නඩය ඔය අනුරාධපුර පැත්තෙ ඉඳලා තමයි ඇවිල්ලා තිබුනේ. ඒගොල්ලන්ව වන්දනාවෙ එක්කගෙන යන්නේ හාමුදුරුවො නමක්.

ඔන්න අපි ටිකත් කට්ටිය ටිකක් අඩු පෝලිමකට සෙට් උනා. මෙන්න බොලේ ටික වෙලාවකින් ඒ පෝලිමේ ටිකක් ඉස්සරහින් හිටපු ආච්චි කෙනෙක් තව පෝලිමක ඉන්න ආච්චි කෙනෙක්ට කතා කරනවා. "බේබි නෝනා අක්කේ.... මේකට වරෙන් බං..." අනේ ඉතින් අර බේබි නෝනා අක්කා ආච්චිත් ඒ පෝලිමේ ඉඳන් මේ පෝලිමට එනවා. තනියම නෙමෙයි, ඒ වෙනකොට අර පෝලිමේ ඉඳලා අළුතෙන් යාළුවෙච්ච අච්චිලා පස් හයදෙනෙකුත් එක්ක. ඇවිත් අර කතා කරපු ආච්චි ගාවින් පෝලිමට සෙට් වෙනවා. හරිම ශ්‍රද්ධාවක් තමයි එතකොට ඇති වෙන්නේ. ඔන්න ඒ අස්සෙ අර හාමුදුරුවො වඩිනවා දෙතුන් දෙනෙකුගේ ඩිපාචර් ෆෝම් (ලංකාවෙන් පිට වෙනකොට හැමෝම පුරවන්න ඕන ෆෝම් එකක්) ටිකකුත් එක්ක. ඇවිත් කෑගහලා නම් කියවනවා. අනේ ඉතින් අර පෝලිම්වල ඉන්න ආච්චිලා සීයලා ඔක්කොම ටික ඇවිත් අර හාමුදුරුවන්ව වටකර ගන්නවා. ඊට පස්සෙ අර දෙතුන් දෙනාට ෆෝම් ටික දුන්නට පස්සෙ රොත්ත පිටින්ම ආපහු අර පෝලිම්වලටම යනවා.

ඒ ආච්චිලා සීයලා ජීවිතේ ඉස්සෙල්ලාම මෙහෙම එයාර්පෝට් එකකට ඇවිත් ඉන්න නිසා ඒ හැම කරදරයක්ම හොඳ උපේක්ෂාවෙන් විඳ දරා ගත්තා කියමුකෝ.හැබැයි කැම්කෝඩර් එකකුත් දික්කරගෙන බොහොම උජාරුවෙන් හොඳ පලපුරුදු කාරයෙක් වගේ එහෙට මෙහෙට යන අර හාමුදුරුවො ගැන නම් හරිම පහන් හැඟුමක් තමයි ඇති උනේ. ඒ වයසක මිනිස්සුන්ට හරි හමන් විදිහට ලියකියවිලි ටිකවත් ලෑස්ති කරලා, ඒ ගොල්ලන්ව දැනුවත් කරන්නෙ නැතිව එහාටයි මෙහාටයි දක්කන දැක්කිල්ල දැකලා.

කොහොමෙන් කොහොම හරි පාන්දර 3.30 වෙනකොට අපි බෝඩින් ගේට් එකේ. අතින් කටින් පොඩි එවුන්වත් අරගෙන ඒ වෙලාව වෙනකොට පාං කියාගන්න බෑ. සනීපේ කියන්නේ ෆලයිට් එක පැයක් පරක්කුයි. එයාර්ලයින් එක කොච්චර පාරිභොගිකයන්ට සලකනවද කියනවනං කිසිම දැනුම් දීමක්/සමාව ගැනීමක් නෑ. කොහොමෙන් කොහොමහරි ඔන්න ඉතින් ප්ලේන් එකට බෝඩ් කරන වෙලාවත් ආවා. අනේ ඉතිං කට්ටිය ලංකාවෙ ප්‍රයිවට් බස් වලට නැගලා පුරුද්දට හිටු කියලා දොර ගාව පොර කනවා. හරියට නිකං ප්ලේන් එකේ හිටගෙන යන්න වෙයි කියලා වගේ. හැමෝටම අමතකයි ඒ ගොල්ලන්ගේ සීට් එක කලින්ම වෙන් කරලා තියෙන්නේ කියලා. ඔන්න ඒ පොරකකා හිටපු කට්ටිය ප්ලේන් එකට ගියාට පස්සෙ අන්තිමට අපි ටිකත් ප්ලේන් එකට නැග්ගා. හුටා, ඒ ඩිංගට මගේ සීට් එක උඩ බවලතෙක් අරක් අරගෙන හොඳටම බුදි. ඉතින් මම කාරුණිකව ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා කිව්වා "ඔය සීට් එක මගේ" කියලා. ඔන්න ඊට පස්සෙ එයා හරිම ආදරණීය බැල්මකින් මගේ දිහා බලාගෙන ඉඳලා පුපුර පුපුර මීටර් දෙතුන් සීයක් ප්ලේන් එකේ පිටි පස්ස පැත්තට ගියා.

ඔන්න ඉතින් ප්ලේන් එක පිටත් වෙන වෙලාවත් ආවා. සුපුරුදු විදිහට දැනුම් දීමක් කරනවා ලැප්ටොප්, මොබයිල් ෆෝන් සහ අනෙකුත් ඉලෙක්ට්‍රොනික් භාණ්ඩ ක්‍රියා විරහිත කරන්න කියලා. මොකද ඒවා නිසා ප්ලේන් එකේ නැවිගේෂන් සිස්ටම් එකට බාධා පැමිනෙන්න පුළුවන් නිසා. ඒ අස්සෙ ඉස්සර සීට් එකක ඉන්න බවලතෙක් ෆෝන් එකෙන් තොඳොල් වෙමින් මල් කඩනවා හිටු කියලා. ටික වෙලාවකට පස්සෙ මෙයා දඩි බිඩි ගාලා හෑන්ඩ් බෑග් එක ඇතුලෙන් නොකියා ෆෝන් චාර්ජර් එකක් අරගෙන ඒක ගහන්න තැනක් හොයනවා. ඒක දකලා මම තද කරලා ඇස් දෙක පියාගත්ත පාරට එහෙම්මම නින්ද ගියා. ආපහු ඇහැරුනේ සාජා වලට ප්ලේන් එක ගොඩ බාන්න විනාඩි විස්සක් විතර තියෙත්දි. ඉතින් පැය හතරහමාරක් විතර යන මුළු ගමන් කාලේදි ප්ලේන් එක ඇතුලේ වෙච්ච දේවල් බලාගන්න මට බැරි උනා.

ඔන්න ඔහොමයි නිවාඩුව ඉවරවෙලා ආපහු එන දවසේ අන්තිම පැය කීපෙදි අත්දකින්න වෙච්ච දේවල්.





ප.ලි : මම ලියන්න ගියේ මේ කතාව නෙමෙයි. ලියන්න ගිය කතාවට පූර්ව කථනයක් විදිහට මේක ලියාගෙන යනකොට දන්නෙම නැතිව පෝස්ට් එකටත් වඩා දික් උනා. ඔන්න ඒ පාර මේක වෙනම පෝස්ට් එකක් විදිහට දාන්න තීරණය කලා. ලියන්න ගිය පෝස්ට් එක ඊලඟට දාන්නම්.