දුමීගේ කට කහන කතා

අර මම නෝටි බබාලගේ කතාව ලියන්න ගත්තහම තමා මතක් උනේ මමත් බොලේ බබෙක් වෙලා හිටියනේ කියලා දැනට අවුරුදු බර ගානකට කලින්. දුමීගේ බබා කාලෙ කතාත් සෑහෙන්න ඔන්න මගේ ඔළුවට එන්න පටන් ගත්තා එක පස්සෙ එක. අනේ මන්දන්නෙ නෑ ඒ කතා නං එක පෝස්ට් එකක් දාල ඉවර කරන්න පුළුවන් වෙයිද කියලා.

දුමී නං අහලා තියෙන විදිහට දුමී බබා කාලේ, තාර පීප්පයක් වගේ කළුයිලු, ඒවගේම කොටයි මහතයිලු. හැබැයි දුමී නම් ඔය රට්ටු කියන කතා ගනන් ගන්නෙ නැහැ. දුමීට මතක විදිහට දුමී තමා අම්මිගේ සුදු පුතා. ඇයි යකෝ දුමීගෙ අක්කත් සුදුම සුදු පාටයි, දුමීට පස්සෙ ආපු දුමීගෙ නංගිටත් කට්ටිය කිව්වෙ "කිරි බෝලෙ" කියලා මොකද එයා එච්චරටම සුදුයි. ඉතින් කොහොමද දුමී විතරක් කළු වෙන්නෙ ? හැබැයි අම්මා නම් මල පැනපු වෙලාවට කියන්නෙ, "මූ නම් ඉස්පිරිතාලේ මගේ ඇඳ ගාව හිටපු දෙමළ ගෑනිගෙ ළමයාද කොහෙද, මට මාරුවෙලා ඇවිල්ල තියෙන්නෙ" කියලා. ඒ ඉතින් දුමී ඉඳල හිටල කරන නසරාණි වැඩ දරාගන්න බැරිවෙච්චි වෙලාවට තමයි. පස්සෙ කාලෙකදි දුමීගෙ මල්ලිවත් හම්බ උනාට පස්සෙ තමයි දුමීට තේරුම් ගියේ හපොයි, මමත් මූ වගේ කැත ඇති නේද කියලා.

දුමීගෙ මතකේ තියෙන පළවෙනි නසරාණි වැඩේ වෙනකොට දුමීට අවුරුදු දෙකහමාරක් විතර වෙන්න ඕනෙ. මොකද ඒ වෙනකොට දුමීට වඩා අවුරුදු තුනක් බාල නංගි මේ ලෝකෙට ඇවිල්ලා හිටියේ නෑ. අම්මගෙ බඩත් එයාව හම්බවෙන්න තරම් ලොකු වෙලා තිබුනේ නෑ කියලා වගේ තමයි දුමීට මතක. ඒ වගේම මේ සිද්ධිය ගලේ කෙටුවා වගේ දුමීගෙ හිතේ කෙටිලා තියෙනවා හරියට ෆිල්ම් එකක ජවනිකාවක් වගේ.

මේකට හැබැයි දුමීටත් වඩා දායකත්වය දුන්නෙ දුමීට වඩා අවුරුදු දෙකක් වැඩිමල් දුමීගේ අක්කා තමයි. මේ සිද්ධිය වෙනකොට දුමීලා පදිංචි වෙලා හිටියේ කල්පිටියේ නේවි ක්වාටස් වල. මොකද දුමීගෙ තාත්තා ඔය නැව් හමුදාවෙ නිලධාරියෙක් විදිහට කල්පිටිය කෑම්ප් එකේ තමයි වැඩ කලේ ඒ කාලෙ. මතක විදිහටනම් ඒ ක්වාටස් වල මිදුලේ තිබුනේ සුදුම සුදු පාට වැල්ලක්. වත්තට ටිකක් එහායින් ලොකු ලිඳක් තිබුනා ලොකු සිමෙන්ති කණ්ඩියකින් වට කරපු. ලිඳ ගැඹුරුද නැද්ද කියල නම් දන්නෙ නෑ, මොකද ලිඳට එබෙන්න බැරි තරම් ලිං කණ්ඩිය උසයි වගේ තමා මතක.

දුමීගෙ අම්මා නම් කියන විදිහට දුමී ඒ කාලේ අඳින්නෙ ඉනෙන් උඩට විතරයිලු. යට කෑල්ල වැහෙන්න ඇඳුමක් අන්ඳවන්න පුළුවන් වෙන්නෙ කොහෙ හරි ගමනක් එක්ක යනකොට විතරම්යිලු. ඉතින් කොයි වෙලාවෙත් ඝාන්ටාර පූජාවක් එහෙම කර කර එහෙ මෙහෙ දුවන එකමලු වැඩේ. අම්මා කියන විදිහට ඔහොම සෙල්ලං කර කර ඉන්නකොට එකපාරටම දුමී, මිසින් ඉන් ඇක්ෂන් වෙනවලු. ඉතින් අම්මා බයවෙලා හොයනකොට දුමී ඉන්නවලු පාරෙ ටිකක් ඈතින් තියෙන "හඳ මාමගෙ" කඩේ බංකුවකට වෙලා "හඳ මාමා" දීපු මුරුක්කුවකුත් කකා. ඉතින් අම්මා කරන්නෙ ගිහින් ආපහු කනෙන් ඇදගෙන එන එකලු. ඒ උනාට ආපහු පහුවෙනිදත් දුමී දුවන්නෙ හඳ මාමගේ කඩේටමලු. දැන් උනත් දුමීට හඳ පේනකොට මුරුක්කු මතක් වෙනවා.

ඉතින් මේ කියන දවසෙත් දුමී සහ අක්කා මහා බැරෑරුම් විදිහට මිදුලේ සෙල්ලම් කර කර තමයි හිටියේ. ඔන්න ඉතින් මිදුලේ එහේ මෙහේ දුව දුව ඉන්නකොට එකපාරටම අක්කා කෑ ගහන්න ගත්තා මල්ලි මල්ලි, ගෙම්බෙක් ගෙම්බෙක් කියලා. දුමිත් ඉතින් දුවලා ගිහින් බැළුවා මොකාද මේ ගෙම්බා කියලා.මේ ඉන්නෙ බොලේ ගෙම්බා කටුව අස්සට රිංගගෙන. ඇත්තටම මොකෙක්ද මේ දුමීටයි අක්කටයි හම්බ උනේ? තඩි ඉබ්බෙක්. අක්කට ඉතින් මේ ඉබ්බවයි ගෙම්බවයි පැටලිලා. දුමී දන්නවැයෑ ඉතින් ගෙම්බෙකුගෙයි ඉබ්බෙකුගෙයි වෙනස. අක්කා කිව්වොත් මූ ගෙම්බෙක් කිහලා, දුමීටත් ඉතින් ඌ ගෙම්බම තමා.

දුමීට මතක විදිහට නම් මේ ඉබ්බා දුමීටත් වඩා ලොකු එකෙක්. මූව හම්බ උනේ අර තල් කොල වලින් හදපු වැට අයිනේ ඉඳලා තමයි. ඉතින් ටික ටික මූ වැට අස්සට යන්න හදනකොට අක්කයි දුමියි එකතු වෙලා මූව ආපහු තල්ලු කරගෙන එනවා මිදුල මැදට. ඉබ්බා ඉතින් කටුව ඇතුලට රිංගුවාම හරියට බෝට්ටුවක් වගේ, සුදුම සුදු වැල්ල දිගේ තල්ලු කරන්න ලේසියි.

ඔහොම සෙල්ලං කර කර ඉන්නකොට තමයි ඔතනින් ගිය කවුරු හරි කිව්වේ ඉබ්බගේ පිටේ ඉටි පන්දමක් ගහන්න කියලා. ඒ කිව්ව එක්කෙනාමද කොහෙද (හරියටම මතක නෑ ) ඉටි පන්දමක් පත්තු කරගෙන ඇවිල්ල ගැහැව්වා අර ඉබ්බගේ පිටේ. දුමීටයි අක්කටයි දැන් හරිම සතුටුයි. දැන් ඇවිදින පහනක් වගේ, ඉබ්බා ඉටි පන්දමත් පත්තු කරගෙන මිදුල පුරාම යනවා. ඔහොම ටික වෙලාවකට පස්සෙ තමයි අම්මා දැක්කෙ දුමියි අක්කයි එකතු වෙලා මේ ඉබ්බට දෙන වදේ. ඉතින් ඔන්න අම්මත් කෑගහල කිව්වා,

"අනේ ළමයිනේ ඔය ඉබ්බට වතුරකට යන්න දෙන්න, ඌට තිබහත් ඇති...." කියලා.

ඒත් ඉතින් මොන හිතකින් යන්න දෙන්නද ? ජීවිතේට ලැබුනු හොඳම සෙල්ලම් බඩුවට. ඒත් ඉතින් දැන් අක්කටත් දුකයි මේ ගැන. එයා කියනවා,

"මල්ලි, පව් මේ ගෙම්බා, උදේ ඉඳන් අපිත් එක්ක සෙල්ලං කරලා ගොඩක් මහන්සිත් ඇති. තිබහත් ඇති. අපි මූට වතුරට යන්න අරිමු. "

ඒත් ඉතින් කොහෙ තියෙන වතුරක්ද ? අක්කයි දුමියි දන්නෙ නේවි කෑම්ප් එක ඇතුලේ තියෙන මුහුදයි වත්තෙ පල්ලෙහා තියෙන ලිඳයි විතරයි. කොහොමත් ඒ කාලේ අක්කා කියන ඕනෙම දේකට දුමිත් රෙඩි නිසා අකමැත්තෙන් උනත් (ඇත්තටම් මතක නෑ කැමති උනාද අකමැති උනාද කියලා ) දුමිත් ඉබ්බව වතුරට යන්න දෙන්න කැමති උනා. දැන් කොහාටද ඉබ්බව දාන්නෙ ? මුහුදට දාන්න යන්න නම් දුර වැඩියි. තාත්තටත් අහුවෙන්නත් පුළුවන් කෑම්ප් එක ඇතුලෙන් යනකොට. එකම විසඳුම තමා ඉතින් ලිඳ.

ඔන්න ඉතින් දෙන්නත් එක්කම බැරි බැරි ගාතේ සැරින් සැරේ බිම තිය තියා ඉබ්බව දෙපැත්තෙන් උස්සගෙන ගිහිල්ලා අමාරුවෙන් ලිං ගැට්ට උඩින් තිබ්බා. අනේ අර ඉටි පන්දං කොටෙත් තාම ඉබ්බගේ පිටේ (පත්තු වෙනවද නිවිලද කියලා නම් මතක නෑ ). ඔන්න ඊට පස්සෙ ඇඟිලි තුඩු වලින් ඉස්සිලා අක්කා තල්ලු කලේ නැද්ද ඉබ්බව ලිඳට. තල්ලු කරලත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ තමයි "ජබොහ්" ගානවා ඇහුනේ. (දැන් තමයි හිතෙන්නෙ ලිඳ කොච්චර ගැඹුරු ඇතිද කියලා ). අනේ ඉතින් දුමියි අක්කයි හරි සන්තෝසෙන් ගෙදරට දුවලා අම්මට කිව්වා අපි දෙන්න ඉබ්බව ලිඳට දැම්මා කියලා. අම්මා "අනේ අපොයි" කියලා කම්මුලට අත් දෙක තියාගෙන පුටුවෙ ඉඳ ගත්තෙ ඇයි කියලා නම් තේරුනේ නෑ...

මං හිතන්නෙ තාමත් ඒ ඉබ්බා ඒ ලිඳේ ඉන්නවා ඇති...... දැන් සමහර විට දරු මල්ලොත් ඇති.... කළුවරට පත්තු කරගන්න ඉටි පන්දමකුත් තියෙනවනේ.

දැන් උනත් දුමීට ඉබ්බෙක් දකින දකින වාරයක් පාසා හිතෙන්නෙ ඌව ගිහිල්ල වතුරකට දාන්න ඕනෙ කියලමයි.





ප.ලි: සමහර විට ඕක දැකපු කවුරු හරි තමයි අර උපමාව හදල තියෙන්නෙ,

"ඉබ්බා දියේ දාන්නද ඇහුවහම, (ඉබ්බා ) දැන් නෑවේ කිව්වලු !!"

ටික දවසක් මොනවාවත් ලියන්න තරම් ඉස්පාසුවක් නම් තිබුනේ නෑ. ඉතින් කිව්වත් වගේ සති තුනකින් මේ පැත්තෙ ආවෙත් නැති නිසා ඔන්න මකුළු දැල් එහෙම පොඩ්ඩක් පිහලා කාරිය තම්යි පටන් ගන්න වෙලා තියෙන්නෙ.

ඔන්න මම අද ලියන්නෙ යන්නෙ මේ නෝටිම නෝටි බබාලා නිසා අම්මල තාත්තලට, විශේෂයෙන් තාත්තලාට මුහුණ පාන්න වෙච්චි අකරතැබ්බ ටිකක් තමයි. පටන් ගන්න යන්නෙ ඉතින් මේ පොඩි බබාලා කල් යල් බලලා අහන අඤ්ඤකොරොස් පුරස්න වලින් තමයි. ඔය පොඩි එවුන් අහන ප්‍රශ්න වලින් අම්මලා තාත්තලා කොර වෙනවා කියන්නෙ ආපහු ගොඩ ඒම නම් බොරු.

මගේ මෙහේ ඉන්න යාළුවෙක් තමයි "රණේ" කියන්නෙ. ඔය හිටපු ගමන් මේ පැත්තෙත් ඇවිල්ලා කමෙන්ට් එකක් දෙකක් කොටල යන හාදයෙක් තමයි එයා. ඉතින් මේ රණේට ඉන්නවා කොල්ලෙක්, දැන්නම් කර දඬු ටික ටික උස් මහත් වෙලා. දැන් ටික කාලෙකට කලින්, මේ කොල්ලා බබා කාලේ වෙච්චි දෙයක් තමයි මේ. ඉතින් මෙහේ අවුරුද්දක් හමාරක් වැඩ කරලා නිවාඩුවට ලංකාවට ගියාමනේ මදුරුවන්ගෙන් සත්කාර එහෙමෙ ලබන්න වාසනාව උදා වෙන්නෙ. ඉතින් මේ ගොල්ලන්ටත් මදි නොකියන්නම මේ සත්කාරය ලැබුනා කියලා තමයි ආරංචිය නම් ආවෙ.

ඔන්න ඉතින් මේ පොඩි එකාටත් හරිම පුරෂ්නයක් මේ මදුරුවො ගැන තියෙන්නෙ. දැන් ඉතින් පොඩි එකා තාත්තාගෙන් අහනවා,

"තාත්තෙ මදුරුවො හැදෙන්නෙ කොහොමද ?"

"වැහැලා වතුර පිරුනහම, මදුරු අම්මා ඇවිත් වතුර වලවල් වල බිත්තර දානවනේ පුතේ... එහෙමයි මදුරුවො හැදෙන්නෙ."

"එතකොට වහින්නෙ කොහොමද තාත්තෙ ?"

"වතුරින් පිරිච්ච ලොකු කළු වලාකුළු එකතු වුනහම වැස්ස වහිනවනේ පුතේ ?"

"ඇයි තාත්තෙ මදුරු අම්ම වහිනකන්ම ඉන්නෙ, ඌට පුළුවන්නෙ ගිහින් වළාකුලේ බිත්තර දාන්න......"

දැන් ඉතින් දීපන්කො උත්තරේ.

හැමෝම දන්නවනෙ පොඩි බබාලට ඔය කොල ජාති එහෙම කවා ගන්න තියෙන අමාරුව. බබාලට විතරක් නෙමෙයි සමහර තාත්තලාටත් කොල ජාති කවා ගන්න හරිම අමාරුයි. ඉතින් මේ අතරේ ඔය ආච්චි අම්මා කෙනෙක් තමන්ගෙ මුනුපුරාට කොල‍ මැල්ලුම් ටිකක් කවා ගන්න බුදු ගේමක් දෙනවා. මේ පොඩි එකාත් සාමාන්‍ය අයට වඩා දෙහත මහත එකෙක්.

"පුතේ කොල කෑවහම ඇඟ කෙට්ටු වෙලා ලස්සන වෙනවා..."

"ආච්චි අම්මේ, එතකොට අලි මොකද ඔච්චර මහත ?"

හොඳ වෙලාවට ඒ ආච්චි අම්මා පපුවෙ අමාරුව එහෙම නැති එක්කෙනෙක්.

ඔන්න දවසක් තවත් මගේ හිතවත් යාළුවෙක්ගෙ පොඩි දුවෙක් එයාගේ අම්මගෙන් හතර හන්දි කැඩෙන ප්‍රශ්නයක් අහලා. දැන් මේ පොඩ්ඩිත් කාලයක් තිස්සේ හොඳට ඇනලයිස් කරලා, එයාගේ නැන්දිලා, පුංචිලා ලොකු වෙඩින් අරගෙන බඳිනවා, බැඳලා ටික කාලෙකට පස්සෙ බබාලා හම්බ වෙනවා, අනේ ඉතින් මේකි හිතේ හිර කරගෙන හිටපු ප්‍රශ්නේ අහනවා එයාගේ අම්මගෙන්,

"අම්මි, ඇයි අම්මි අපේ නැන්දිලා පුන්චිලා බඳින්න කලින් බබ්බු හම්බ උනේ නැත්තෙ ? බැඳපු ගමන්ම ඇයි එයාලට බබාල හම්බ වෙන්නෙ ?"

ඉතින් ඒ අම්මට උගුරෙ කෙල හිරවෙච්චි පාරට තව පොඩ්ඩෙන් ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්න වෙනවා.

මේ වගේ බෙල්ල ගහලා යන වැඩක් දැනට අවුරුද්දකට විතර කලින් මටත් උනා මගේ කොල්ලා නිසා. ඩුබායි වල මෙට්‍රො එක (නගරෙ ඇතුලේ ධාවනය වෙන නවීන දුම්රිය සේවයක් ) පටන් ගත්ත දවස්වලම වගේ අපිත් ගියා පොඩි සවාරියක් මෙකෙ ජොලියටත් එක්ක. මෙට්‍රො එකේ සමහර පෙට්ටි වල ආසන පේලි තියෙන්නෙ දෙපැත්තෙ මුහුණට මුහුණලා තියෙන විදිහට. කොහොමත් කෝච්චිය එදා සෙනගින් පිරිලා හිටපු නිසා මගේ කොල්ලා හිටියේ මගේ උකුල උඩ වාඩිවෙලා. එතකොට ඌට අවුරුදු හතරහමාරක් විතර වගේ තමයි වයස. ඉතින් අපි ඉඳගෙන හිටපු සීට් පේලියට විරුද්ධ පැත්තෙ පේලියේ අපිට මුහුණලාගෙන වාඩිවෙලා හිටියා හොඳ හයේ හතරේ ගෑණු පරාණයක්. මෙයත් අපේ කොල්ලත් එක්ක උකුළු මුකුළු කර කර ඉන්නවා දැන්. අපේ එකාටත් ටිකක් වෙලා යනකොට මේක ඇති වෙලා හිටියේ. එක පාරටම මූ මුලු කෝච්චියට ඇහෙන්න මගෙන් අහනවා,

"වයි තාත්ති, දැට් ආන්ටි ඊස් සෝ ෆැට් ඇන්ඩ් අග්ලි...." ,

යකෝ මෙහෙම එකක් අහනකොට අහපියකෝ සිංහලෙන්.... මෙච්චර වෙලා අර මුකුළු කර කර හිටපු එක්කෙනා පුපුරන්න ගත්තෙ නැතෑ එතන ඉඳන්. මමත් ඉතින් අහිංසක මූනක් දාගෙන කෝච්චියෙන් බහිනකන්ම බිම බලාගෙන ආවා.